yokluk peykesine kurulmuş bir var
bir sunağa taşıdı başını dilinde
ve sırtını sıvazlarken sevgiyle ölüm
avaz avaz
iki nefes arası bir gergefte
sözlerin onun rahatını kaçırdı
çün sözü esirgemek yoğa kucak açmaktı


……..kelamın yar
bir mahşerin kana susamış dengi
yaz da mısralara bıraksın yükünü ataş
seraba kessin
çölden mürekkep kale-min-i


sözün hazana ülfet edince
ve isabet ettiğince hiçliğe
tacın eksiliyor zümrüt bakışları
bir mim döne kıvrıla sıyırıyor canımı


…….kalemin har
yüzün firdevse dönünce / billur dağların remzi
susanlara inat söyletmekten yanadır gemileri
ve en derin seferlerde yürütmekten
durmadan su almaktayken zaman


hayat yılgılardan bir demet seçki/siz
öyleyse soy kalemini sen
ve sil heceleri bildik aforizmalardan
rikkat kesilsin tüm sözler dualara
allak bullağa boyanırken güneş / sen çöz renklerini sonsuzluğuma
dinle bak bir nutku var ölümün yaşama
ve bir söylev bu yoku cehenneme gönderen
çün sözü esirgemek vara savaş açmaktır
………..ve kalemini kınına soktu şair yeniden…….