Bildiðim bir özlem duygusu, mide sancýlarý ve yine mi diyen isyanlar vardý gözlerimde. Ýþte böyle baþlamýþtý yeni bir hayatýn sancýlarý içimde. Ezberlediðim tüm gerçekleri sayýklayarak inanmaya çalýþýyordum. Unutulacaktým elbet, sýnýrýný çoktan aþmýþ bir isyan olacaktý dilimde unutmakla baþlayan her cümle…
Buzdolabýmda pasta yoktu artýk, sevdiðim tatlýlarýn isimlerini hatýrlamýyordum. Büyüyor muyum diye soruyordum kendi kendime, tatlýlardan vazgeçmek mi demekti büyümek? Bir bardak soðuk süt almýþtým buzdolabýndan, týpký demin yaptýðým gibi, ýlýklýðýna ihtiyaç duymadýðým deðiþmiþ alýþkanlýklar ediniyordum deðiþmemesinden memnun olduðum hayatýmýn çizgisinde…
Ne kadar dayanabilir bir köle özgür olmaya ya da olgun bir çiçek ne kadar direnebilir solmamaya… Cevaplarýný biliyordum, yeni bir hayatýn ýþýðý vuruyordu gözlerime cýlýzca. Tekrar diyordum, bu da bir alýþkanlýktý belki de, deðiþime açýk olmayan hangi gerçeðim vardý ki. Israrla savunabileceðim kaç þeye inanýyordum…
Evden uzaktým, içimde tarifsiz bir merakla yaklaþýrken hayata. Önlüksüz bir öðrenciydim artýk, giysilerini kendi seçmek zorunda olan. Önlüklerimi özlemiyordum, okullarýmý da öyle..

Yeni baþlayan bir yolun sonunda, öðrendiklerime dair teoriler üretirken fark ediyorum, yine bir yokluk içimde, yine bir yok oluþ yaþamýn temas etmediði tüm hücrelerimde…
Tek gecelik mi tüm paylaþýlanlar, ertesi sabaha varamayan hayatýn karanlýk yüzlerinde, kim kime ne kadar kalabilir ki… Paylaþmak aslýnda sadece sana ait olaný, anlamsýz yere inat etmek tam ortasýnda yalnýzlýðýn.
Saatler boyu anlatabilirim sana kendimi, sabah varýncaya kadar gökyüzüne, zamanýn sonuna kadar; yanýndan kalktýðýmda sen yine benden olmayan hayatýnýn aslýnda hükümsüz mecburiyetinde beni ne kadar taþýyabilirsin? Ne kadar ortak kalabiliriz yalnýzlýðýmýzda, nereye kadar gidebiliriz? Yol eninde sonunda hayallerimizin çýkmazýnda çatallaþýrken sen benim hangi hayalimi bilip de girebilirsin yolun bana ait kýsmýna, hayallerimin ulaþýlamaz varlýðýna ne kadar ulaþabilirsin. Ki biliyoruz her ne kadar ayný olsa hayallerimizin görünen yüzü, astarýmýzda yamalar taþýyoruz hayata dair…
Tek bir gece kaç geceye bedeldir yalnýzlýða ihanetin huzurunda… Sabahýn yaklaþan seslerine karýþan kahkahalarýmýzýn yansýmasý olsa gerek þimdi ayný yere dalýp giden bu anlamsýz gözler. Ayrý yerlerde yine ayrý ayrý yazýyoruz paylaþacaklarýmýzý hafýzamýza, bir gecelik daha ömrü var diyoruz bu hayatýn ya da öyle umuyoruz…
Elime bir kalem deðiyor yokluðunda, senin resmini yaptýðýn o her insanüstü varlýðý kendime göre yazýyorum. Farklýyýz, senin çizgilerinde, benim kelimelerimde ayrýlýyor yolumuz…
Aslýnda hiç birleþmeyen yanlarýmýzdan kopuyoruz yine birbirimizden… Ta ki bir diðer karþýlaþmaya kadar…