Şimdi, öylece çıkıp gel… İçtiğin bir kahvenin tadı düşsün damağına ve unuttuğun bir şarkı gibi dolansın adresim yollarına. Özlem bile duymadan, sadece alışkanlıktan adımlarla çık gel. Beklentisiz ve beklendiğinden habersiz…

Aklına gelmeyen bir isim gibi dilinin ucunda dolanırken yokluğum, kim olduğumu umursamadan, öylesine çal kapımı. Yabancı bir yüz olsun gördüğün, görülmeyi beklendiğini bilmeden, ne çok değişmiş demeden, Tanrı misafiri bir gezgin gibi davetsiz gel anılarıma…

Penceresinden bakıp, içini merak ettiğin o yabancı evlerin birine gelmiş gibi, biraz çekingen, biraz da merakla dolaş odalarda… Hiçbir yara sızlamasın gördüğün tanıdık eşyalarda, öyle yabancı kal ki, fotoğraflardaki yüzün bile herhangi bir kimse olsun aklında… Hiç duymamışsın gibi sesimi ve hiç bırakmamışsın gibi kokunu, oda oda gez bu evde, bilmeden duvarların adını seslendiğini.

Öylece çıkıp gel… Gözlerimdeki binlerce soruya aldırış etmeden bak yüzüme, belki de gözlerimi bile görmeden… Sıcakkanlı bir insan olduğumu farz et, ben sen dolu cümleler kurarken, bir yabancının zamansız samimiyetinin verdiği rahatsızlığı hisset sana doğru uzanan kollarımda.

Sonra, bir zamanlar adımlarının sesini bir çocuk hevesiyle beklediğim kapıdan, açıklama yapma yükümlülüğü olmayan hafif bir yürekle git… Ben nasılsa “bir defa daha” ların büyüsünde, hep adımlarını sayacağım…