“Sevgi Mektupları”


Yavuz Bülent Bakiler’in “Arif Nihat Asya’nın Sevgi Mektupları” adlı kitabını okudum.
Tabiri caizse; okurken bir kılçık battı nah şuracığıma.
Belki de o kadar edebi/kaliteli değildi okuduklarım ama benim yaşadıklarımla bire bir örtüşünce…
Örtüşünce duygulandım.
Geçmişime gittim.
Buğulanan gözlerimin önüne en son yaktığım mektupların alevleri canlandı.
Evet, asla mübalağa yapmıyorum.
Benim de Arif Nihat Asya’ya benzer sevgi mektuplarım olmuştu.
Kim bilir sizin de olmuştur.
Ki yaşın kırk ve üzerinde ise muhakkak olmuştur.
Zira bizim zamanımızda “mektup” vardı, internette “chat” yapmak yoktu.
Birbirimize yazdığımız mektuplar kalıcı olurdu şimdiki gençlerin internette “chat”laştıkları gibi su üzerine yazılan yazılar gibi değildi.
Hem su üzerine yazılan yazılar gibi geçici değildi bizim birbirimize yazdıklarımız hem de gayri ciddi değildi.
Bizim birbirimize yazdıklarımız essah ve saf duygulardı.
“Bayrak şairi” olarak ilköğretim ders kitabında okuduğumuz “Bayrak” şirinin şairi Arif Nihat Asya’yı belki şimdi ki nesiller anlamaz.
Anlamaz onu şimdiki nesil ama ben ve benim yaşıtlarım çok iyi anlarız onu.
Zira o zamanki gençler el ele bile tutuşamazlardı….
Ölümüne severlerdi ama çoğu bu sevgisini saklar, anlatmaz içine gömerken kimileri de Arif Nihat Asya’nın yaptığı gibi mektuplara dökerdi.
Sırf mektuplara dökerek…
Evet, sevgilisini sadece mektuplarında kucaklayıp öpebilmek vardı o zaman…
Yavuz Bülent Bakiler’in “Arif Nihat Asya’nın Sevgi Mektupları” adlı kitabında; tam 97 sevgi mektubu var. Bilmem sizin de dikkatinizi çekti mi, “aşk” demiyorum, “sevgi” diyorum, sevgi mektupları…
Benim de ondan az değildi nişanlılık döneminde yazdığım mektuplar.
Az değildi, hat ta üç kat fazla mektuplarım vardı ama hiçbirini ben muhafaza etmemiştim. Hepsini sevgili nişanlım saklamıştı tıpkı Servet Akdoğan’nın yaptığı gibi…
Lakin bir fark var ki, Servet Akdoğan hanımefendi bir şairin kendisi için yazdığı mektupları muhafaza ederek, (Yavuz Bülent Bakiler’in gayretiyle) kitaplaştırıldı ama benimkisi muvaffak olamadı.
Muvaffak olamadı çünkü benim “cahillik” hışmıma uğradı.
Her şey bir tatsız tartışma ile başlamıştı. Duygusallık yönüm ağır basmış olacak ki bu tatsız tartışma kavgaya dönüştü. Bir aile içi kavgası idi ama olan o güzelim sevgi mektuplarına olmuştu Hem de yıllarca çeyiz sandıkta saklanan mektuplara….
Taa lise döneminden başlayarak yazdığım ve postayla kendisine gönderdiğim o el değmemiş duygu seli mektupları eşimden gizli (eşimin evde bulunmadığı bir zaman) çıkartıp evin bahçesinde yaktığım ateşin içine attım. Sonra elime uzunca bir değnek alarak, mavi, mor mürekkeplerle yazılan sevgi mektupları karıştıra karıştıra yaktım.
O gün görünürde yanan mektuplardı belki ama aslında yanan duygularımdı, sevgilerimdi, aşklarımdı daha ötesi yüreğimdi…
Ben yüreğimi yakmıştım o gün anlatabiliyor muyum?
Bir insan yüreğini ateşe atıp da sıradan bir değnekle karıştıra karıştıra yakar mı?
Ben yaktım ve küllerini de karıştırarak seyrettim...
İşte o yüzden anlamlı geldi Yavuz Bülent Bakiler’in “Arif Nihat Asya’nın Sevgi Mektupları” adlı kitabı…
Okumanızı hararetle tavsiye ederim çünkü kitapta benzer yaşadıklarınız olacaktır, illa ki olacaktır…