Dünyayý yeni tanýmaya baþladýðým günlerde tanýdým O’nu. Karþýmda anlamsýz hareketler yapan , kocaman elleriyle bana dokunan ve benim her kýpýrtýmla yüzünün rengi deðiþen ,ufacýk bedenimi ellerinin arasýna alýp o yana bu yana savuran ve her sýzlamamda beni havalara atan O’ydu.

Kimdi bu ,beni doyuran iri ve yumuþak memeleri yoktu, yada altýmý hiç deðiþtirmiyordu. Hiçbir menfaatim yoktu. Ama karþýma çýkýnca neden kaným hýzlý akmaya baþlýyor , neden içim ýsýnýyor ve neden anlam veremediðim bir güç beni O’na delice çekiyordu?Kimdi bu?Görevi neydi? Neden beni görünce yorgun yüzü neþeye boðuluyor, Gözleri ýþýldýyordu. Ve neden sakallarý vardý?

Ellerimin üzerinde durmaya baþladýðým ve ayaklarýmla kendimi o yandan bu yana sürüklemeye baþladýðým zamanlarda, siyah beyaz bir gazete okuduðunu görürdüm. Gazete’ye her uzanýþýmda o’nu benden saklar ve yine benimle debelenmeye baþlardý.Bana Oðlum diyordu. Kaným çok kaynýyordu bu insana. Hele kollarýnda uyumak varsýn sakallarý olsun, önemli deðildi. Güç veriyordu bana. Bakýþlarý beni görünce yumuþardý.Ama çok sertti.Çekinirdim.Ayaklarýmýn üzerine yeni basmaya baþladýðým zamanlarda, sehpa adý verilen bir cismin üzerindeki, kýrmýzý renkli þey dikkatimi çekti.Adý vazoymuþ..

Sert ve keskin bakýþlarýyla hiç alýþkýn olmadýðým bir ses tonuyla o vazo denilen þeye yöneldiðimde haykýrmýþtý..”Cýs” diye.

Kanýmýn donduðunu, yüzümün buruþtuðunu ve aðlamaya baþladýðýmý hatýrlýyorum.Ben aðlýyordum. Havalar atmasýný, debelenmesini, benimle oynamasýný bekledim ama.. istifini bile bozmuyordu. Korkmuþtum Bir daha Adýný bilmediðim ve sehpa üzerinde duran hiç bir þeye yaklaþmadým.beni öpmüþtü,anlamadým. Aslan Oðlum demiþti bana.”Aslan neydi?”

Sabahlarý arardým onu her odada. Usul usul kafamý uzatýp bakardým kapýlarýn aralýðýndan odalara, bulamayýnca içim acýr, kendimi güçsüz hisseder buruk buruk oyuncaklara sarýlýrdým.Hava kararmaya baþlayýnca giriþ kapýsýnýn önünde bekler, beni kucaklayýp ,havalara atmasýný bana “Aslan oðlum” demesini beklerdim. Her kapýyý açýþýnda beni görür görmez gözleri ýþýldar, yüzümün þekli deðiþir bana sarýlýrdý.O’nu görünce yerimde duramaz delice hoplamaya baþlardým.Kaným kaynar içime bir güç dolar ve önceleri, sevmediðim sakallý yüzünü öpmek için can atardým.Ýri ve yumuþak memeli kadýndan anne demeyi öðrenmiþtim,ama bu kimdi?”Baba” diyorlardý.Baba neydi? Anne o’na koca diyordu.Baba!.. Bu lafý ilk söylediðimde kulaklarýmý saðýr edecek bir ses tonuyla haykýrýp, beni o güne kadar hiç sarmadýðý þekilde sarmýþtý kollarýna. Beni, sýrtýna alýp gezdirmiþ ve katýla katýla gülmüþtü.Beni kollarýnda uyutmuþtu. Kokusunu duymak, sýcaklýðýmý hissetmek ve o yorgun yüzün o denli içten ve sýcak ve benden daha çocukça gülmesine hayretle bakmýþtým.”Baba” keþke daha önce deseydim dedim hep. Beni hep bu denli sarmalasa dedim. Ama mutluydum.O gece ufak bir hareketinde uyandým hep, beni güçlü kollarýndan her býrakýþýnda delice aðladým.Ogün beni doyuran sýcak ve iri memeli annemden kýskandým. Sabaha kadar o siyah beyaz gazetesini okuduðu koltukta ben babamý okudum. Kalbinin her atýþýnda, her nefes alýp veriþinde Anne’den ve gazeteden ayýrmýþtým o hýrçýn adamý.Benden daha küçük olmuþtu. Benim olmuþtu

Gözlerimi açtýðýmda yine yoktu. Ve ben yine akþamý giriþ kapýsýnýn önünde delice BABA demeyi bekledim. BABA......

www.hamzaekiz.com