Çok uzaklara gittim. Giderken düþündüðüm yerleri geldiðimde yeniden ama görmüþ olarak düþündüm. Ne kadar farklýdýr gitmeden öncesi ve gelmeden sonrasý. Kafanda bölük pörçük okuduklarýndan, duyduklarýndan, gördüðün fotoðraf ve filmlerden alýnmýþ kaba tasvirlerle baþlayan yolculuk…

En son, geçen hafta Çin’i gördüm. Ne kadar etkileyici! Çin malýndan esinlenen anlayýþlar, okuduðum Mao dönemine ait birkaç kitap, gazete haberleriyle örülü imaj yerini, nasýl da koca bir dev’e býrakýyor! Koskoca, kendini yeniden inþa eden bir ülke duruyor orada.

Döndüðümde aklýma ilk geleni söylemeliyim; Biz neden darmadýðýnýz? Nasýl oluyor da oradaki insanlar karýncalar gibi kendi ülkelerini bu denli kýsa sürede ve bu denli güzel kýlabiliyorlar? Ýnsanýn yaþadýðý her bir noktaya “ürünlerini” yani yarattýklarý deðerleri sunuyorlar ve kazanýyorlar. Nasýl söylersen söyle iþte gerçek bu.

Nereye gidersen git sonrasýnda kendine bakýyorsun. Ülkene… Kýyaslýyorsun ister istemez. Hikâye hala niye ayný? Neden biz dýþarýda hep kâþaneler, ülkemizde viraneler görmeye devam ediyoruz?