Yeþili, kýzýlý, sarýsýyla tabiata renk ve soluk veren yapraklara ömrümün her döneminde hayran olmuþumdur. Þekilleri ve çizgileri profesyonel bir ressam elinden çýkmýþ kadar estetik gelir bana. Her ne kadar çiçek ve meyvenin yanýnda ikinci planda kalmýþ gibi görünse de onlar da Allah'ýn mucizevi eserlerinden biridir. Aðaçlarýn vazgeçilmez süsleridir.

Yapraklar; kuþlarýn ayaklarý üþümesin diye doðanýn serdiði konforlu halýsý, yazýn insanlarýn yelpazesi, yaðmurda da þemsiyesi gibidir.

Hele yaðmur yaðdýðýndaki mis gibi kokusu ve üstünde biriken inci tanesi gibi parlak su birikintileri, seyretmeye doyamadýðým eþsiz bir manzaradýr.

Baharla birlikte tek tek sürgün veren her bir yaprak, bana; yaþama daha çok baðlanma hissiyatýný uyandýrýr. Çünkü mucizevi bir güzelliktir onlar.

Aðaç, yaprak ve çiçek üçlüsü, onlar olmasa hayat ne kadar da renksiz olurdu kim bilir.

Bazen sert rüzgarlar geçer üzerinden savrulur oradan oraya týpký bizler gibi. Hele sonbaharda hangimiz hüzünlenmeyiz ki kuruyup yok olmalarýna. Yapraklarla çok benzer taraflarýmýz var. Sizce de öyle mi? Ne dersiniz?

YAPRAK VE ÝNSAN

Yaprak ve insan,
Paylaþýyor ömrü,
Her ikisinin de,
Çizgi doluyor yüzü.

Biri dalýndan,
Diðeri bedeninden,
Kopuyor usulca,
Sanki hiç yaþamamýþ gibi.

Her ikisi de;
Kuruyor,
Soluyor,
Düþtüðü gün.

Yeþilken gölgesinde,
Tüm sevdikleri,
Sarýyken uzaklarda,
Maalesef her biri.

Düþmeye görsün bir kere,
Bulunmaz hiçbir seveni,
Yaprak da, insan da,
Yaþayandýr, candýr,
Var mý bundan ötesi.


Aysel AKSÜMER