Bir ilkokul arkadaþým vardý; Devran.
Öylesi güzel, öylesi beyaz küçücük bir kýz hatýrlýyorum.
Hani ilk aþkýmdý diyemem, ama güzeldi. Çok güzeldi…
Sanki böyle birden devleþip onun gözlerindeki çocuksu güzelliði baðrýma sýðdýrmaya azmedecek kadar güzel… Böyle gözleri bal rengi ama mavi; deniz gibi, kocaman…
Saklambaç oynamazdýk biz Devran’la… Zira onunla ancak Rimbaud konuþulurdu, belki biraz da Promethe… Öylesine anlamlý, öylesine tutuk… O, zincire vurulmuþlarý bir göz darbesiyle öylece yere indirebilirdi… Öylesine güçlü, öylesi mitolojik…
Biz Devran’la hiç saklambaç oynamadýk; gözlerini diyorum, kapattýramazdýk ki onun…
Ayný mahallede, silgi kokulu çantalarýmýzý sýrtlayýp, yürüyorduk okuldan yüz metre ötedeki evlerinin önüne kadar… Karanlýktý en son hatýrladýðým, seçemiyordum belki ama, yakamoz düþüyordu kaldýrýma iþte oraya, öylece; yemin ederim…
“Tanrým, annem bu akþam beni okuldan almaya lütfen gelmesin…” dedirten öylesi zamanlar iþte…
Sonra bir gün, sýcak bir yaz tatilinde komþu çocuklarýyla oynarken, balkondan annem baðýrdý:
“Ýlke arýyor!” koþtum, merdivenleri ufacýk boyumla üçer beþer…
Sustum sonra, sade sustum…
Hiç siz ilk kez bir arkadaþýnýzýn ölüm haberini aldýnýz mý?
Ya gözlerini kapattýramadýðýnýz küçücük bir kýzýn, çocukluk arkadaþýnýz olmasýný yedirdiniz mi kendinize?
Devran, Annesi, Babasý ve hiç görmediðim, o gün daha küçücük bir bebek olan kardeþi; tatile gittikleri bir yerlerden dönerken, öðretmen babasýnýn -senelerce kapýlarýnýn önünde gördüðümde, “iþte buradalar!” dediðim bordo renkli- Doðan L’si ile takla atmýþlar…
Sonra hep duyduk… Bir kardeþi vardý… Yani sadece artýk, bir kardeþi vardý…
On beþ yýldýr, her konuþmamýzda gözlerimiz dolar Ýlke’yle benim… Sonra gözlerimizden utanýrýz… O bizim, Piaf’ýmýz, Kaldýrým Serçe’mizdi iþte…
Eðer o sokaktan bir daha geçme cesaretini gösterebilseydik; belki kardeþini bulur, en azýndan muhtemelen Devran’ýnkine benzeyen gözlerinde, yarým kalmýþ bir çocukluðu bulurduk yine…
Belki o zaman, eski sevgilimin birinde býraktýðým yýllýðýn sayfasýna daha sýký sarýlabilirdim, tozlu kitap raflarýma saklayabilirdim iþte…
Ýlke’yle ben, o sokaktan bir daha geçebilme cesaretini gösterebilseydik eðer, yaþadýðýmýzdan bu denli utanmazdýk iþte…