Ege’nin uçsuz bucaksız zeytin ağaçları arasında ilerliyoruz. Önümüzde Dikili şehri var.
     Dikili, İzmir’in kuzeyinde, Çanakkale yolu üzerinde küçük, şirin bir ilçe. Dikili’den sahil boyunca batıya doğru yedi kilometre giderseniz Bademliköyü’ne ulaşırsınız.
     Bademliköyü, 1600 nüfusa sahip, küçük ama gelişmiş bir köy. Köyün hemen dışındaki plaj, burayı değerli kılmış. Burası iç turizme hizmet ediyor. Genellikle Türkiye’nin çeşitli yerlerinden gelen çadırcı tatilciler bulunuyor. Bademli Köyü’n tam karşısında Midilli Adası var. Ada, köye o kadar yakın ki adeta köy ile iç içe. Akşamları Midilli’nin ışıklarını görebiliyorsunuz.
     Bademliköy’ün en büyük özelliklerinden birisi, burada doğanın bakir kalması. Adeta hiç el değmemiş. Betonlaşma hemen hemen hiç yok. Çevre, tamamen doğal güzellikler ile sarılmış. Her taraf zeytin ağaçları ile çevrili.
     Köylüler, insana dostça yaklaşıyor. Yabancı olduğunuzu hissetmiyorsunuz dahi. Nereye oturursanız oturun, hemen size kendi elleriyle yaptıkları koruk şurubundan ikram ediyorlar. Koruk, üzümün henüz olgunlaşmamış ekşi, ham hali. Bunu ezip, kaynatarak elde ediyorlar.
     Yine burada sızma zeytinyağı çok ünlü. Çok nefis bir tadı var. Ekmeği yağa bandırıp bandırıp yiyorlar. Bademliköy’ün havası tertemiz. Suyu bol. Diğer sahillere göre burası daha ekonomik ve ucuz.
     Burada Mahmut Yaman Bey’in misafiri olacağız. Mahmut Bey, Kıbrıslı bir vatandaşımız. Yirmi yaşında genç bir delikanlı iken işsizlik nedeniyle KKTC’den ayrılmış. Otuz iki yıldır İzmir’de yaşıyor. Emekli bir polis memuru.
     Kendisi İzmir Havaalanında yıllarca bomba uzmanlığı yapmış. İzmir’e gelen çeşitli devlet büyüklerine koruma görevliği yapmış. Kimler yok ki koruma yaptığı kişiler arasında? ABD Başkanı Bill Clinton’dan tutun da KKTC birinci Cumhurbaşkanı Sayın Rauf Denktaş, eski başbakanlarımızdan Sayın Derviş Eroğlu gibi kişiler... Bunlarla yakından tanışıp konuşabilme fırsatını yakalamış.
     Mahmut Bey, sohbetimiz esnasında Derviş Eroğlu’na ve Denktaş’ahayranlığını dile getiriyor. Onların KKTC’nin mimarı olduğunu söylüyor. KKTC’yi vatan yaptıklarını dile getiriyor. Bu günlere gelinmesinde bu iki önemli şahsiyetin çok emeği geçtiğini anlatıyor. Tüm Kıbrıs Türkü’nün bu iki devlet adamına minnettar olduğunu söylüyor.
      TV’lerde ve gazetelerde haberleri takip ederken, bunların adını duyduğunda çok heyecanlandığını söylüyor. Onları dinlerken, izlerken ve okurken kendisini çok güçlü hissettiğini belirtiyor.
     Şu andaki hükümetin başa gelirken söylemlerini beğenmediğini, çünkü hükümetin “bizim tanınmak gibi bir derdimiz yok” dediklerini, bunun da doğru olmadığını anlatıyor. Bu nedenle bu söylemleri ciddi bulmadığını da dile getiriyor.
Türkiye’de yaşayan soydaşlarımızın bu tür söylemleri duymak istemediğini, bu insanların KKTC’yi bir milli dava olarak gördüklerini, ve her ne pahasına olursa olsun KKTC’ye sahip çıkılması gerektiğini anlatıyor. Bu nedenle de Eroğlu ile Denktaş’ın buralarda çok sevildiğini söylüyor.
Şimdi ise hükümetin eski hükümetlerin söylediklerinden farklı bir şey söylemediklerini ve farklı icraatta bulunamadıklarını söylüyor. Önemli bir icraat yapmayan bu hükümetin pek fazla ayakta duramayacağını dile getiriyor.
     Buralarda ne yapıyorsunuz? Kıbrıs’a dönmüyor musunuz? diye soruyoruz. Cevabı şu oluyor: Emekliye ayrıldıktan sonra KKTC’ye gelmiş. Ama aldığı emeklilik maaşı orada kendisine yetmemiş. Çünkü Kıbrıs çok pahalı. Sıkıntıya düşmüş. Bu nedenle de buraya geri dönmüş. İkramiyesi ile İzmir’den ev almış. Artık buralı olmuş. Bundan sonra sadece kışları Kıbrıs’a gelecekmiş. Yaz mevsiminde ise sürekli Bademliköyü’ne geliyormuş. Burada deniz kenarına çadır kurup mütevazi bir yaşam sürüyor.
     Kendisine göre çadırı Kaddafi’nin kraliyet çadırından daha güzel, daha üstün. Çadır küçük. Sade bir şekilde döşenmiş. Kendisine göre saray parçası. Yandaki trafodan elektrik enerjisi alıyor. Su pet şişelerinden odalara avizeler yapmış. Elektrik kabloları geçirilen plastik borulardan bir kamelya yapmış. Buranın gölgesinde oturup kahvesini yudumluyor. Kahveden hiç vaz geçmemiş. Kıbrıs’tan sürekli kahve getirtiyormuş.
     Çadırının hemen yanında limuzin diye tabir ettiği 1983 model 131 Şahin var. “Ayağımı yerden kesiyor. Her yere ulaşımımı sağlıyor” diyor.
     Çamaşır leğenini araba tekerinin iç lastiğine geçirmiş. Kendisine göre bu da “yat” oluyor. Bu yatın içine, özel yaptırdığı uzunca balık ağını koyuyor. Her akşam, insanlar denizden çıkınca, kendisi denize girerek, bu balık ağını denize atıyor. Sabah erkenden kalkıp ağını çekiyor. Kısmette ne varsa balıkları toplayıp buzluğa koyuyor. Akşam olunca da mangalda güzel bir balık ziyafeti çekiyor. Rakı şişesini de hiç yanından eksik etmiyor. Burada dikkatimizi çeken şişelerin hep KKTC rakısı olması. Bunları nereden alıyorsun diye sorduğumuzda, “Türkiye’de rakının çok pahalı olduğunu , Kıbrıs’ta ise çok ucuz olduğunu, bu nedenle de Kıbrıs’tan getirttiğini” söylüyor.
     Gerçekten de Mahmut Bey’in pişirdiği balıklar çok lezzetli. Tadına doyum olmuyor. Rakıyla da birleşince dünyanın en iyi iki arkadaşı oluveriyorlar.
     Balığın yanında da hiç bilmediğim bir salata türü var. Bunu deniz böğrülcesinden yaptığını söylüyor. Kendiliğinden tuzlu olan bı salataya limon sıkılınca tadı çok hoş oluyor.
     Hayatının bu olduğunu ve burada dünyanın en mutlu insanı olduğunu, KKTC’yi çok sevdiğini, oraları da çok özlediğini söylüyor.