Sistemin tüm uygulamalarý baþta olmak üzere, her oylamanýn demokratik olabilmesi için, o ülkenin siyaseti, eðitim yapýsý ve topluma verilen kültürün üstünlük, bencillik, dýþlayýcý ve kendinden baþkasýný aþaðý gören düþüncelerden tamamen arýnmýþ olmasýyla mümkündür.
     Bunun yerine tam tersi Orta Çað mantýðýndan kalma maneviyat ve feodalizm kalýntýlarýna baðlý, kendi coðrafi ve kültürel yapýsýyla hiçbir þekilde uyuþmayan dini vb. olgularýn arkasýnda giden bir devlet sisteminde, demokrasi kültürünün varlýðýndan kimse bahsedemez. Ve böylece makalenin içeriðine geçmeden önce kýsaca demokrasinin evrensel tanýmý hatýrlayarak devam edersek, kendi konumumuzu daha net anlamýþ olacaðýz.
Demokrasi demek; belirli sýnýrlar içerisinde yaþayan farklý kültür ve düþünceden olan insan topluluklarýnýn her türlü insani ve sosyal haklarý tanýnarak, Anayasal sözleþme ile garanti altýna alýnmýþ bir devlet yönetimidir.
Genel olarak dünya devletlerinin büyük bir çoðunluðu bu tanýmý hâlâ kabul etmiþ deðildir. Kabul edenler ise Avrupa devletleri baþta olmak üzere diðer batý ve birkaç Asya ülkesinden ibarettir.
Bunun sebebi ise, demokrasinin evrensel ilkeleri, devlet sistemlerine hâkim olan “Bürokratik Burjuvazi ile Ticaretçi Sermayedar Oligarþik” güçlerin talanlarýna dur dediði için sürekli çarpýtýlmaktadýr. Peki Türkiye bunun neresinde durmaktadýr?
Türkiye 1959 yýlýndan itibaren Avrupa Birliði’ne (AB) üye olmak için baþvurduðu halde, ifade edilen demokrasi ilkelerini yerine getirmemesi yüzünden üyeliði hâlâ gerçekleþmemiþtir.
Belki Avrupa Birliðinin bazý þartlarý Türkiye’ye aðrý gelmiþ olabilir. Türkiye demokraside samimi olsaydý, kendi baþýna bile Orta Çað mantýðýndan kalan feodalist Oligarþik yapýyý terk ederek, bunun yerine ülkedeki tüm azýnlýklarýn kültürel insani haklarýný garanti altýna alan demokratik bir anayasa yaparak örnek bir ülke olmasý gayet mümkündü.
Evrensel demokrasi ilkeleri Türkiye’nin iþine gelmediði için, her beþ yýlda yapýlan genel ve özel seçimleri, 1876 Birinci Meþrutiyetten kalan parlamento ve 1934 yýlýnda kadýnlara seçme ve seçilme hakkýnýn tanýnmasýný en büyük demokrasi olarak göstermektedir.
Ýfade edilen parlamenter yapý ve kadýnlara seçme seçilme hakkýnýn tanýnmasý, Türkiye’nin demokratik olduðunu asla göstermez. Çünkü yaþanan þu olaylar her þeyi net bir þekilde açýklamaktadýr.
Kadýnýn ailede ve toplumdaki yeri hâlâ erkeðin iki dudaðý arasýnda olmasý. Kýzlarýn mecbur ve zorunlu olmadýkça okula gönderilmemesi. Ýstisnalarýn dýþýnda kadýnlarýn ekonomik özgürlüðe kavuþamamasý. Çalýþan birçok kadýnýn bile ekonomik özgürlüðünün erkeðe baðlý þekilde devam etmesi. Ve ülkede her türlü siyasi, dini, etnik, bölgecilik gibi üstünlük taslayan faþist anlayýþýn devlet tarafýndan direkt ve dolaylý þekilde desteklenmesi, Türkiye’nin ne kadar yalana dayanan bir demokrasisi olduðunu göstermeye yetmektedir.
Türkiye’de eðitim sistemi de buna uyarlandýðý için, eðitim görmüþünden tutalým da eðitimsizine kadar toplumun büyük bir çoðunluðu, oy kullanmayý ve parlamentonun olmasýný demokrasi olarak anlamaktadýrlar. Halbuki bunlarýn hiçbirisi tek baþýna demokrasi olarak gösterilemez.
Çünkü bir ülkede demokrasinin varlýðýný gösteren tek kaynak, o ülkenin sahip olduðu Anayasada, evrensel insan haklarý beyannamesini ilke edinerek, kendi yönetimi altýnda bulundurduðu tüm farklýlýklarýn haklarýný garanti altýna almasýyla mümkündür.
Hemen arkasýndan bu yasalara baðlý olarak kanun ve yönetmelikler yapýlýp, toplumun tümü bu doðrultuda eðitilip yetiþtirildikten sonra, halkýn bilinçli bir seviyeyi yakalamasýyla, yapýlacak oylama ve seçimler demokrasi görevini görecektir. Bunun dýþýndaki her uygulama toplumu ve dünyayý aldatmaktan baþka bir anlam ifade etmemektedir.
Özet olarak belirttiðimiz gibi Türkiye’de gerçek demokrasinin olmadýðýný Anayasanýn temel dört maddesiyle birlikte, diðer tüm maddeler birbirlerini destekler nitelikte ýrkçý, dinci ve tek düþünce fetiþizmine dayanan faþist bir içeriðe sahiptir. O maddelerse þunlardýr.
1-TC. Anayasasýnýn 3. Maddesinde yer alan Türkiye devleti ve milletiyle bölünmez bir bütündür, Dili Türkçedir.
Bir devletin üst ulusal dili ya da kültürel yapýsý Türkçe veya baþka bir dil ile belirlenebilir. Bunda bir yanlýþlýk söz konusu deðildir. Anacak Türkiye’de Türklerin dýþýnda anadilleri farklý olan Kürtler baþta olmak üzere, Laz, Gürcü, Hemþin ve Çerkezlerin dillerinin tanýnmamasý. Ve bu dilleri konuþanlara eðitim hakký verilmemesi ýrkçýlýk deðil midir? Demokrasiler böyle bir mantýðý asla kabul etmez.
2-TC. Anayasasýnýn 24. Maddesinde devletin dini Ýslam’dýr, ilköðretimden ortaöðretimdeki temel eðitim dersleri içerisinde herkese zorunlu olarak okutulmaktadýr.
Buradaki yanlýþlýk ise, Anayasanýn 2. Maddesinde Türkiye devleti laiktir ifadesini kullanmýþ olmasýna raðmen, arkasýndan devletin dini Ýslam’dýr ve zorunlu olarak öðretilir þeklinde belirtilmesi, dünyanýn en geri ülkelerinde bile görülmeyen bir aptallaþtýrma ifadesidir.
Çünkü bir devlet laikse? Laik bir devlette, asla devletin dini olamaz. Ya da devlet Þeriat sistemine göre yönetiliyorsa, o zaman da devlet laik olamaz. Þimdi sormak lazým, Türkiye Cumhuriyeti Laik midir, yoksa Þeriat mýdýr? Veya her ikisinin mevcudiyetiyle, ne olduðu belli olmayan bir aptallaþtýrma dejenerasyonunu deðil midir?
24. Maddedeki diðer bir sorunsa; Alevi, Hýristiyan ve Yahudilerin resmi ve gayri resmi hiçbir þekilde tanýmamýþ olmalarý. Þu anda bile Alevi Dernek ve Cem Evlerinin yasal hiçbir güvencesi bulunmamaktadýr.
3-TC. Anayasasýnýn 42. Maddesinde Türkçeden baþka hiçbir dil eðitim ve öðretim kurumlarýnda Türk vatandaþlarýna okutulamaz ve öðretilemez ifadesi. Öncede belirtildiði gibi Türkiye’de en az dört farklý dilin varlýðý ve bunlarýn hiçbir þekilde kabul edilmemesinin hüküm sürdüðü bir ülkede nasýl demokrasiden bahsedilebilir?
4-TC. Anayasasýnýn 66. Maddesinde Türk devletine vatandaþlýk baðý ile baðlý olan herkes Türk’tür. Bu Anayasa maddesi doðrudan Türk ýrkçýlýðý yaptýðý gibi, Ýslam dini ile bütünleþmesi neticesinde, Türk Ýslam Milliyetçiliðine baðlý Þeriat ve laikliðin tam bir yozlaþtýrýlmýþ þeklidir. Çünkü ülkede sayýlarý milyonlarý bulan Kürt, Laz, Çerkez, Gürcü ve Hemþinleri inkâr etmek faþizme hizmet etmektedir.
     Bu kadar açýk ve ileri derecede farklý kültürden olanlarý dýþlayan bir Anayasaya baðlý eðitim ve öðretim sisteminde, demokrasi adýyla halka bir þeyleri oylatmak ya da demokrasi lafazanlýðý yapmak, kendi halkýyla alay etmek demektir.
     Çünkü Türkiye halký; Türk Ýslam Milliyetçiliðine dayanan þeriat ve laikliðin yozlaþtýrýlmýþ þekil ile eðitilip yetiþtirildiðinden, gerçek anlamda laiklik, demokrasi ve þeriattan bir þey anlamýþ deðildir. Ve zavallý halk, milliyetçilik ve din gericiliðini kim daha fazla öne çýkarýrsa ondan yana oyunu kullanacaðýný sistemin cambazlarý çok iyi bilmektedirler.
     Örneðin Suudi Arabistan ve Ýran gibi Þeriatla yönetilen ülkelerde seçimler yapýlýp parlamentolar mevcuttur. O zaman bu ülkelerde demokratik demektir. Demokrasi denilen yapý, sadece seçim ve parlamentonun olmasýyla gerçekleþen bir þey deðildir. Ýran ve Arabistan gibi ülkeler ile Türkiye arasýndaki farklýlýk ise þu þekildedir.
Doðrudan Þeriatla yönetilen Ýran ve Arabistan’da, sokak ortasýnda kadýn ve erkekleri idamdan tutalým kýrbaçlama ve her türlü insanlýk dýþý uygulamalar gerçekleþtirilirken, dünyanýn kendilerine nasýl bir gözle baktýklarý umurlarýnda bile deðildir. Çünkü halk þeriat sistemini istediði için ben de onu uyguluyorum diye kendini savunmaktadýr.
Türkiye ise, sözde demokratik, laik ve sosyal hukuk devleti olduðunu tüm dünyaya ilan edip, arkasýndan tek dil, tek din, tek düþünce ve tek ýrk faþizmini uygulayan bir ülke olarak yalancý deðilse, iki yüzlüdür.
Türkiye’nin bu alaycýlýðýný Adalet ve Kalkýnma Partisi (AKP) daha da pervasýzca kullanarak, halka gidiyorum adýyla çoðunluðun oyunu alýrsa, doðrudan Arap Ýslam Þeriat sistemine geçecektir. Böylece cumhuriyetin kýsmi þekilde kazandýrmýþ olduðu tüm deðerlere el fatiha okunmuþ olacak.
Onun için her zaman diyoruz ki, Türkiye sistemi ve AKP’nin demokrasi anlayýþý ihanetlerle dolu. Dünyada böyle bir demokrasi anlayýþý bulunmamaktadýr. Herkes aklýný baþýna toplayýp, Ýran’ýn durumu göz önüne alýnmalýdýr.


Cemal Zöngür