Ay ve Güneş’in yalnızlığında yıldızlarda çoğalmayı sevenlerdenim. Aya değil yıldızlara tutulurum zamanlı zamansız tutkuyla, aşkla.

Geride kalmış her ne varsa yetişememe gerçeğiyle geleceğe tutunurum bir yıldızın kuyruğuna asılarak. Kayacakmış, sönecekmiş hiç umrumda olmadan. Bilirim ki yarın göz kırpacak siyah bir kadifenin üstündeki pırlanta gibi ışıl ışıl.

Gökbilimci değilim ki bilimsel yaklaşayım benimkisi kara sevda geceye olan. Belki de göksanatçısıyım da gökkültürüyle haşırneşirim. Her ne ise bunun adı ben duvarımdaki tabloda, okuduğum roman veya şiirde, dinlediğim bir melodide gökyüzü misafirleriyle tekrar karşılaşmaktan inanılmaz keyif alıyorum.

Güneş nasıl da göz kamaştırır çevirmesen de gözlerini ona. Başını kaldırmasan da hissediyorsun bedenindeki sıcaklığını, aydınlığını. Ya terletmeyen, ıslatmayan, üşütmeyen, rahatsızlık vermeyen gönülleri sarhoş eden yıldızlara ne demeli? Yani o zirvedeki romantizm işli süslere.

Odama çekiliyorum, derim yatmadan önce. Oysa yıldızlara çekiliyorumdur usul usul. Perdemin aralığını başımı koyduğum yastığa göre ayarlarım ki rahatça sokulayım gecenin sessiz ışıltılarına. Kim demiş yalnız gezdiğini yıldızların. Bilirim ki orada yitirdiklerim var yani en değerlilerim. Orada huzur var. Bir yıldızın gümüş tozunda saklı düşlerim var gerçekleşmesini arzu ettiğim.
Ben en çok geceyi sevdim gündüzün karmaşası ve kalabalığına inat. Belki bir gün ben de geceye beyaz bir nokta olacağım ve sevdiklerime oradan gülümseyeceğim pencerenin bir köşesinden. Unutulmamak en büyük ümididir insanın.