– Onun gözleri en güzel…

diyor ve o “levha-i an”ın sath-ı bediinden gözlerini ayırarak bana bakıyordun.

O levha hakikatten pek güzeldi, bilhassa o kahverengi gözler…

o kadar güzeldi ki, sanki senin gözlerindi.

Sonra ilave ediyordun;

– Yüzünün güzelliği de doğal değil mi?…


Ben o vakit cevap vermiyor, sakin ve samit o levhaya bakıyordum. Kumral saçlarıyla, ateşin mai nigahıyla, sanki bir sihr-i sevda ile gölgelenen kirpikleriyle bu resmi sana pek müşabih buluyordum. Sen diğer bir resim ile meşgul olurken bir lemha-i meftuniyet ile pembeleşmiş yanağına baktım. Rengin, renginin hafa-yı rikkati bir sünuh-ı nevvar ile ruhumda heyecanlar bidar ediyor, mest ve meşguf seni o timsal-i hüsünden pek güzel bularak içimden;

– Offf diyordum, ne kadar güzelsin offf eyyyy Beste-i Nigar’ım…

Daha birçok resimler vardı. Venüs’ün rengini sevdin, fakat ben hep senin yüzüne, rengine bakıyor, gözlerimin gizli buseleriyle perestiş ediyordum. O beğendiğin ve bana ayrı ayrı gösterdiğin siyah, kumral saçlar, beyaz şeffaf boyunlar, siyah ve mai gözler, düz kumral kaşlar, cazibedar kirpikler senin hale-i rüyayı hüsnünün karşısında bana pek muzlim geliyorlardı, o tasvir-i andan, Venüs’ün o alihe-i anın resminden, oradaki fevka’l hayal levhaların hepsinden sen pek çok, sen pek fevka’l-hayal güzeldin, zi-ruh bir aveng-i hüsn ü andın…

O zaman bana soraydın ki;

– Bu resimlerden hangisi en güzel?…

– Ahh sen… diyecektim, ah sen…