– Onun gözleri en güzel…

diyor ve o “levha-i an”ýn sath-ý bediinden gözlerini ayýrarak bana bakýyordun.

O levha hakikatten pek güzeldi, bilhassa o kahverengi gözler…

o kadar güzeldi ki, sanki senin gözlerindi.

Sonra ilave ediyordun;

– Yüzünün güzelliði de doðal deðil mi?…


Ben o vakit cevap vermiyor, sakin ve samit o levhaya bakýyordum. Kumral saçlarýyla, ateþin mai nigahýyla, sanki bir sihr-i sevda ile gölgelenen kirpikleriyle bu resmi sana pek müþabih buluyordum. Sen diðer bir resim ile meþgul olurken bir lemha-i meftuniyet ile pembeleþmiþ yanaðýna baktým. Rengin, renginin hafa-yý rikkati bir sünuh-ý nevvar ile ruhumda heyecanlar bidar ediyor, mest ve meþguf seni o timsal-i hüsünden pek güzel bularak içimden;

– Offf diyordum, ne kadar güzelsin offf eyyyy Beste-i Nigar’ým…

Daha birçok resimler vardý. Venüs’ün rengini sevdin, fakat ben hep senin yüzüne, rengine bakýyor, gözlerimin gizli buseleriyle perestiþ ediyordum. O beðendiðin ve bana ayrý ayrý gösterdiðin siyah, kumral saçlar, beyaz þeffaf boyunlar, siyah ve mai gözler, düz kumral kaþlar, cazibedar kirpikler senin hale-i rüyayý hüsnünün karþýsýnda bana pek muzlim geliyorlardý, o tasvir-i andan, Venüs’ün o alihe-i anýn resminden, oradaki fevka’l hayal levhalarýn hepsinden sen pek çok, sen pek fevka’l-hayal güzeldin, zi-ruh bir aveng-i hüsn ü andýn…

O zaman bana soraydýn ki;

– Bu resimlerden hangisi en güzel?…

– Ahh sen… diyecektim, ah sen…