Bugün televizyonlarda yapay zekâ haberlerini seyrettim. İlgi uyandıran çok güzel bir çalışma. İnsanın hayranlık duymaması işten değil.

Konuya ilişkin açıklamaları Sanayi ve Teknoloji Bakanı ile şirket yönetim kurulu başkanı birlikte yaptılar.

"Şimdi ben düşünüyorum da... " diye başlasam bu değerlendirme yazısına, "Sen düşünme, senin yerine düşünecekler var" denir ya da "Sen düşününce ve düşündüklerini söyleyince yöneticilerin huzuru kaçıyor" denilecek.

Ali Şeriati, "Ben sizi rahatlatmak için değil, rahatsız etmek için geldim" diyor. Ben de aynısını söylüyorum. Rahatsınız kaçsın ki, rehavetten kurtulasınız.

Tarım ve Orman Bakanı, ormana bakamıyor, tarımı Hak getire; zaten kalmadı. Bakan, yanan ormanı söndüremediği için suçlayacak bir merci aradı durdu. Tarımdan dersen haberi yok.

Bakın eski tarım başkanıyla ilgili bir anekdot paylaşayım: Zeytin üreticileri dönemin Tarım Bakanına gitmişler ve üretimin yetersizliğinden, buna rağmen ürünün de para etmediğinden bahsetmiş, yardım talebinde bulunmuşlar. Sayın bakan, "Bir yıl zeytin ekin, bir yıl başka bir ürün ekin. Hem verim artar, hem ürünümüz para eder" demiş.

Tarım Orman Bakanı Diyanet İşleri Başkanından yağmur için dua bekleyecek kadar bilimsel çalışmalar yürütüyoruz.

Ben keramet denen şeye itibar eden biri değilim, ancak toplumu olumlu yönde değiştirecek, bir devrim başlatacak dinsel menkıbeleri de göz ardı etmem ve toplum yararınaysa kullanırım. Allah'ın benden beklentisinin de bu olduğu düşüncesindeyim.

Zamanın birinde bir hafız Yasin-i Şerif suresini okuyormuş. Sesi de güzelmiş. Ama kimseye dinletemiyormuş. Bir sabah bir kadının dere kenarında Yasin-i Şerif'i okuduğunu, su içen hayvanların su içmeyi bıraktığını, otlayan hayvanların oylamayı bıraktığını, suyun da sure bitinceye kadar akmadığını görmüş. Bu olayı hocasına anlatmış. Hoca da mürşid-i kâmil... Gülmüş ve öğrencisine "Sure aynı sure, ama zihniyet ve ağız aynı ağız değil" demiş.

Herkes güzel şeyler söyler, ama herkes söylediği güzellikleri söyledikleri gibi güzel yaşamaz. İşte buna zihniyet bozukluğu diyoruz.

Ben diyorum ki, bakmak fiilinin sözlük anlamını aşmayan bakanlar, bu bakanların bakışlarının rahatsızlığını üzerinde görmek istemediklerinden yapılması elzem olan davranışlardan vazgeçen genel müdürler, bir şey yapmış görünüp, hiçbir şey yapmayan, ama kendisine bağlı personeli aşağılayarak varlığını hissettirmeye çabalayan daire başkanları, gelen giden evrak sevkiyatından başka işi olmayan şube müdürleri, bir şube müdürlüğü ya da bir daire başkanlığı kapmak için haklarında bir bedel karşılığı övgü yazdıran il ve ilçe müdürleri, iki cümleyi doğru kuramadığı için öğretmenlik yapamadığından, öğretmenlere amirlik yaparak bozuk psikolojilerini tatmin eden il ve ilçe şube müdürleri, okulların ya da çalıştıkları kurumların tapusu kendilerine verilmiş mantığıyla az gelişmiş zekalarını sınıf sınıf dolaşıp, öğrenci ve öğretmeni haşlayarak "Ben de varım" diyen kurum amirleri yerine keşke şu yapay zekâları atsalar... Eminim bu yapay zekâlar bugün mevcut olan yönetici sıfatında olanların yüzde doksanından daha liyakat sahibi ve daha adillerdir.

Yazık ki, bu yazdığım ve arzu ettiğim beklentim de gerçekleşmeyecek. Yapay zekâ da her üç beş yılda bir sıkışınca yapılan ve rahatlayınca ortadan kaybolan "Yerli Uçak" üretimine dönecek.

Hep hayırlısı dedik. "Hayır" kavramı olumsuzluk anlamında algılandı. Bu sefer inşallah "Evetlisi" diyorum.

Allah ülkemizi huzur ve refaha çıkarsın. İş halka ve demokrasiye kalırsa, Kerem'den ve Aslı'ndan da beter yandık, demektir.

24 Ağustos 21
Gölcük