Küçük hikâyeler avlayan Eduardo Galeano (3 Eylül 1940-13 Nisan 2015)'yu taklit etmeye çalýþacaðým.

     Sessizlik
-Tek baþýna oturmuþsun; ne düþünüyorsun öyle?
-Hiçbir þey düþünmüyorum. Sessizliðin sesini dinliyordum; tabii sen rahatsýz edinceye kadar!
-Saçmalama! Sessizliðin sesini dinliyorum dediðinde dinlediðin nasýl sessizlik olacak? Çünkü algýladýðýn bir ses var olduðuna göre, burada sessizlikten bahsedilemez.
-Duyular dýþý idrak yoluyla bu mümkün olabiliyor. Yani hiçbir duyu organýmý kullanmadan sessizliðin sesini dinleyebiliyorum.
-Bu iddian bildiðimiz duyum ve algý faaliyetlerine aykýrý.
-Evet öyle, çünkü burada gerçekleþen, zaman ve mekanýn dýþýndadýr.
● ● ●

     Midedeki Düðme
     Dýþarý çýkmak, biraz dolaþmak istiyordu. Dünkü soðuk, yerini ýlýk bir havaya býrakmýþtý. Gerçi biraz rüzgâr vardý ama üþütecek kadar deðildi. Karýsýna haber vermek istemiyordu, çünkü haber verirse baþýna ne geleceðini biliyordu. Baþlayacaktý “Böyle havada dýþarýya çýkýlýr mý? Otur oturduðun yerde. Rahat mý battý?” diye.
     Aceleyle giyinmeye baþladý. Pijamasýnýn üzerini çýkarýp gömleðini giyip düðmelerini iliklerken aksilik bu ya sol kol düðmesi koptu. Karýsýna söyleyip diktirebilirdi. Diktirmedi. Düðmeyi dikmesi bitene kadar konuþup onu gitmekten vazgeçirebilirdi. “Gelince diktiririm” diyerek düðmeyi gömleðinin cebine koydu. Çoraplarýný, pantolunu giydi. Aklýna her gün öðlenleri içtiði tansiyon ilacý geldi. Dolaptan bir hap alýp “Bir kýraathanede içerim” diye düþündü ve gömleðin cebine koydu.
     Ceketini ve montunu giyip ayakkabýlarýný ayaðýna geçirip sessizce dýþ kapýdan çýktý. Kýraathaneye geldiðinde iyi havadan faydalanmak isteyen müþterilerin dýþarýdaki masalarý doldurduðunu gördü. Ýçeri girip üzerinde gazete bulunan bir masaya oturdu, gazeteyi eline aldý, okuyacaktý. Ama gözleri iyi görmediðinden önce gözlüklerini takmasý gerekiyordu. Ceplerini aradý, gözlük yoktu. O telaþla evde unutmuþtu. Unutkanlýðýna kýzdý, son günlerde artmýþtý. Gazete gene okumasýndý, zaten televizyondan haberleri dinleyip morali iyice bozulmuþtu: Zam zam, hep zam; sanki baþka anlatacak bir þey yokmuþ gibi!
     Garsona iþaret edip yanýna çaðýrdý, bir çay bir de su istedi. Çayý ve suyu çabucak getirilince gömleðinin cebindeki tansiyon hapýný içti. Bunu bari unutmamýþtý, kendini kutladý.
     Eve döndüðünde karýsý haber vermeden çýkýp gittiði için bir hayli kýrkýndý. O, bir yandan üzerindeki giysileri çýkarýrken bir yandan da karýsýna laf yetiþtiriyordu. O sýrada gömleðinin kopuk düðmesi aklýna geldi.
     -Hayatým, buradaki düðme koptu, deyip kolunu gösterdi
     -Ver de dikeyim, dedi karýsý.
     Elini gömlek cebine sokup düðmeyi çýkarýp verdi.
     -Sen benimle alay mý ediyorsun? Bu düðme deðil.
     -Düðme deðilse ne? Kopunca gömlek cebime koymuþtum.
     -Bana verdiðin bu þey senin tansiyon ilacýn.
     Karýsýnýn elindeki þeyi iyice görmek için komidinin üzerinden gözlüðünü alýp baktý, evet bu düðme deðildi. Karýsý:
     -Ver düðmeyi, hemen dikivereyim. Unutulursa kaybolur gider.
     -Veremem, çünkü gömleðimin cebinde yok.
     -Nerede öyleyse?
     -Midemde...
● ● ●
     Gogol'un Öldüðü Gün
     Etraf maskeli insan dolu, çünkü korona tehlikesi henüz geçmemiþti. Burasý bir hastanenin koridoru. Ýnsanlarýn gözleri kapýlarýn üzerindeki ekranlarda. Ýsmi ekranda görünen hemen yerinden fýrlýyor, içeri dalýyor. Böyle acele etmek zorundaydýlar yoksa randevusu bulunmayan birçok uyanýk, sýrasý gelen kiþiden önce doktorun odasýna giriveriyordu.
     Kapýsýnda “üroloji” yazan odanýn önünde yarým saattir bekliyordu. Oysa randevusu yirmi dakika önceydi. Birileri içeride doktor olmadýðýný, çünkü yan tarafta kahvaltý ettiðini söyledi.
     Doktor kahvaltýsýný bitirip geldikten bir yarým saat daha sonra, adý ekranda çýkýnca içeri girdi. Derdini anlatmaya baþladý. Kasýk fýtýðý olduðunu, prostatý da bulunduðunu, kasýk ve belinde aðrý olduðunu ve daha birçok þikayetini anlattý. Doktor dinlermiþ gibi görünüyordu. Ve nihayet konuþmaya baþladý:
     -Fýtýk biraz aðrý yapar. Genel cerrahiye gidin, ameliyat gerekir. Amca yaþýn kaç?
     Dedi, doktorun bu konuþmasý hoþuna gitmedi. “Amca” deðil “beyefendi” demeliydi diye düþündü. Soruyu cevapladý:
     -Gogol'un öldüðü günden tam yüz sene önce doðmuþum.
     Bu cevap biraz ukalacaydý ama o sorunun sahibi de bunu hak etmiþti. Sorularýn hazýr cevaplarý bekleneceði yerde soranýn da araþtýrmasý gerekmez miydi? Ýþte o nedenle Gogol'u iþin içine katmýþtý. Doktorun önünde bilgisayar vardý, oraya yazsýn ve cevabý bulsun.
     Doktor bu cevap karþýsýnda biraz þaþýrýr gibi olduysa da bilgisayara “Gogol” yazýp “enter” tuþuna bastý. Çýkan görüntü: Gogol Ölüm: 4 Mart 1852 .
Hýzla hesapladý 1852'ye 100 ekledi: 1952. Ýçinde bulunduðu yýldan 1952'yi çýkardý: 70