KABUL



“KABUL GÖRMEK.”
BÜTÜN MESELE BU…
Kabul görmediklerini düşünenler intihar, eder, boşanır, delirir, kaybeder.
Sen kendine çok değer veriyorsun? Peki karşındaki?
Bütün meselemiz budur.
Hayatında kimse olmadan ne kadar devam edebilirsiniz?
Buna kimse katlanamaz.
Öyleyse size kabul görme meselesini anlatayım da uygulayın, hayatınız gelişsin.

KABUL GÖRMEK MESELESİ

Kabul görmek, onaylanmak demektir, buyursunlar demektir, sesini duyur, biz seni seviyoruz.
Bakıyorsunuz bir işe girmek imkansız gibi, binlerce kişi aynı işe başvurur.
Biz kendimize inanıyoruz, kendimizi beğeniyoruz, kendimizi geliştiriyoruz, okul birincisiyiz, gel gelelim, ülkenin sistemin bir yerlerini esir almış birilerinin bize onay vermesi lazım, kabul görmek…
Bizim aslında onaya ihtiyacımız yoktur.
Genç kız ailesinden toplumdan kabul görmek için evlilik yapar, oysa evlenmeden de sevgilisiyle birlikte yaşayabilir.
Biz her şeyimizi kabul görmeye göre, bir dayatmaya, bir baskıya göre inşa ediyoruz.
Biz fırtınalarla baş etme, savaşma kabiliyeti geliştirdiğimizde kimsenin kabulüne, onayına ihtiyacımız olmadığını anlarız, bize vurulan zincirleri kırarız.
Kabul görmek, onaylanmak…bu işkencenin adına belli “kriterler” derler.
Belli “şartlar.” Onların şartlarını, ölçülerini yerine getirirsen, “sizi kabul ediyoruz, sınavı geçtiniz, işe alındınız” derler.
Sürü işletim merkezi böyle idame ettirir kendini, tıpkı koyun çiftliğindeki gibidir işler, sığır çiftliği.
Özgür, özgün işlerin, kişiliğin varsa ömrün boyunca bunlarla savaş verip duracaksındır.
Onların seni kabul etmesini istemiyorsan; deli derler sana, uyumsuz, arızalı.
Yapman gereken onları gözünde gönlünde sıfıra indirgemek, takmamak.
Bu oyunu ancak böyle kazanırsın.
Bu oyun senin kendin olup olmama oyunun, kavgandır, ya köle olacaksın, ya kendinin efendisi.
Seçim senin.

İsa Kantarcı