Bir insanýn evinin iþ yerine veya okuluna uzak olmasýný anlayabilirim belki tercih meselesi belki de þartlar gereðidir. Peki ikamet ettiðiniz binanýn kapýsýndan, daire kapýnýza gidiþiniz de maceralýysa ve mesafesi uzunsa buna ne demeli? Cevap vereyim : "Kendim ettim, kendim buldum".


Gözü yükseklerde bir kiþiliðim yok. En tepede ben olmalýyým, üstümde kimse olmasýn demedim hiç bir zaman. E mübarek o vakit 11. katta ne iþin var? demezler mi hiç. Ýzninizle anlatayým hikayemi. Kendi evimiz gibi oturduðumuz evin sahibi bir gün gayrimenkulünü satmak istedi. Kendince de makul bir sebebi vardý. Biz de bunca güzel yýlýn hatrýna eyvallah, dedik. Allah var adam mülayimdi. Evime iyi sahip çýkýyorsunuz, deyip zam bile yapmadý dört yýl boyunca. "Emlakçýlara bildirdim talep oldukça evi göstermeye gelecekler", dedi. Tamam, dedik

Sonrasýnda yaþadýklarýmýza gelince; arkadaþ "Satýlýk" yazýlý dev afiþ sadece bir gün asýlý kalýr mý balkonda. Ayný gün eve bakmaya gelenler akþamýna karar verip satýn aldým, der mi Allah aþkýna? Vallahi dediler. Ertesi gün "Nereden, nasýl ev bulacaðýz bize verilen bu kýsa sürede", diye düþünürken hemen yanýmýzdaki sitenin en üst katýnda kocaman bir "Kiralýk" yazýsý gördük. Diyeceðim o ki "satýlýk" yazýlan satýldý, "kiralýk" yazýlan tarafýmýzca tutuldu! Ettiðim dualar beklediðimden çabuk gerçekleþti ve bu topraktan bayaðý uzak, gökyüzüne yakýn evin kiracýsý oluverdik.

Manzarasý muhteþem. Güneþin doðuþu, batýþý, bulutlarýn süzülerek geçiþi, þimþekler, yaðmur, ilkbaharý, sonbaharý, hele her taraf karla kaplýyken kuþbakýþý izlemenin seyrine doyum olmuyor. Anlayacaðýnýz pencerem anlýk deðiþen en gerçekci tablo gibi. Fakat sýkýntýlý taraflarý da az deðil.

Taþýndýðýmýz günün ilk sabahý týkýrtý sesleriyle erkenden uyandýk. Meðer en üst katýn üstünde de komþularýmýz varmýþ. Kimler mi? Kalabalýk bir kuþ ailesi. Yumuþak tabanlý ev terliði yok ayaklarýnda sanki yüksek topuklu ayakkabýyla dolaþýyorlar. Çatý oluklarýndan girip yuva yapmýþlar kendilerine. Bir süre sonra alýþtýk bu seslere. Arada yuvadan gelin edip uçurduklarý var sanýrým ama yeni yavrularýyla tekrar baba ocaðýna dönüveriyorlar.

Bir kere asansörde kalmýþlýðým var neyse ki 15 dakika sonra kapýyý site görevlisi açmýþtý da kurtulmuþtum. Fakat dün sabah 2 saat süren elektrik kesintisi beni resmen eve hapsetti. Dizlerimden yana saðlýk problemlerim olduðu için merdivenleri de kullanamadým. Dört gözle beklediðim elektrikler gelince sevinçle attým dýþarý kendimi. O da ne, asansör devre dýþý. Bir süre daha evde mahsur kaldým. Önce elektrik ardýndan asansör arýzasý derken þükür yarým saat sonra havadan, karaya tahliye oldum ama içinde kalýr mýyým diye korkmadým desem yalan olur. Bu kadar adrenal yeter ben yaþtakine.

Þayet bir gün yeni bir eve taþýnmamýz gerekirse büyük konuþmayým ama kendime koyduðum kota en fazla üçüncü kat. Ya da jenaratörlü bir ev.


Hayat kýsa ama yollar çok uzun; git git, çýk çýk bitmiyor.

Kalýn saðlýcakla...