Neden sabahları huzursuz, asabi, suratsız, yataktan zor bela kalkan normal insanlar gibi değilim? Bendeki terslik ne acaba? Yoksa bir rahatsızlığım mı var? Bir insan neredeyse 60'a merdiven dayar da bir gün bile isyan etmez mi? Dizlerim basamakları çıkmakta zorlanıyor da ruhum üçer, beşer tırmanıyor yukarı.

Orta halli bir aileye erkek çocuk beklentisini karşılayamadan teşrif etmişim. Bağırlarına basarlarken bu hayallerine de son noktayı koyuvermişler. Olmayınca olmuyor ne de olsa.

Çok mutlu bir çocukluk dönemi yaşadığımı söyleyemem. En büyük acım erken yaşta annemi kaybetmekti. Ağladım fakat kendimi teskin etmeyi bildim. Kimsenin ölümsüz olmadığı bir dünyada diğer problemler açıkçası eften püften geldi bana. İyi ki sadece etten kemikten yaratılmamışız dedim. Şükürler olsun ki Allah akıl, fikir, mantık vermiş duygular da yanında ekstra kenar süsü. İstersem çizgiler, çarpılar atar istersem de çiçeklerle, kelebeklerle süslerim, diyerek açtım her doğan güne gözlerimi.

Gençlik yıllarımda ise kimsenin yıllar içinde değişmediğini, karşısındaki değiştirmek için uğraşanların da sonunda yıldıklarına, yıkıldıklarına şahit oldum. Oysa çevrendekileri olduğu gibi kabul etmek iyi, uzaklaşabilmeyi başarmak ise harika bir olay. Yok şartlar bir süre birlikteliğe zorluyorsa da kendinde bir takım değişimler yapman gerekli. Her türlü donanım, cephane, moral, motivasyon kullanmayı bilirsek fazlasıyla mevcut iç dünyamızda. Yeter ki yenilgi kılavuzunu doldurmayalım. Kendimizle mutluluk kontratı imzalayalım sonsuza dek. Ölmek sıradan bir şey ama ne isteyip ne istemediğini bilerek mücadeleci ruhunu hiç kaybetmeden yaşamak haz verici.

Bendeki terslik ne acaba, diyordum ya buldum : "Aşırı pozitiflik". Bu bir rahatsızlıksa eğer varsın öyle kalsın. Hayat fazla irdelenecek kadar uzun değil. Bırak dağınık kalsın.