"Neden böyleyim ben?" diye sorar mısınız kendinize. Cevabınız sıklıkla evetse, sessizce bir köşeye çekilin ve boşaltın içinizdekileri. Sağlam sır tutuyorsanız anlattıklarınız zaten sonsuza dek sizde kalacaktır.

Aslında hissettiklerinde (konusu her ne ise) kimse yalnız değil. Herkes hatalarını, kusurlarını, eksikliklerini bilir de evladına, en sevdiklerine toz konduramadığı gibi şahsına da laf ettirmeyi şiddetle ya da nazikçe reddeder. Gerçek dostunuz bile yüzünüze doğruları söylese incinir tekrar gözden geçirirsiniz ilişkinizi.

O zaman dürüst, dobra, utanmadan, sıkılmadan bir toplantı yapalım benliğimizle. Kendi kendine konuşana deli diyorlar da yazana henüz deli dediklerini duymadım. En fazla "yazar" derler, deseler de kaç yazar! Hem iyi bir şey "yazar" olmak. Dünyanın tanıdığı bir yazar olamayabilirsiniz ama insanın kendini tanıması, özeleştiride bulunması, empati kurabilmesi ve yanlışlarını düzeltmeye çabalamasının büyük bir erdem olduğunu düşünüyorum.

İnsan bir kere doğar ama sil baştan defalarca başlayabilir yeni bir ben olarak.

Kendinize yakınlaşın, gerekirse hesaplaşın, kızın ama sakın nefret etmeyin. İyiyseniz hep iyi kalın, değişmeyin ama kötü hissettirenlerden lütfen uzaklaşın.

Hazır cevap değil misiniz, her ne olursa olsun doğrudan şaşmıyor musunuz, gizliniz saklınız yok mu, iyiliğinizin karşılığında canınız çok mu acıdı, fazla mı fedakarsınız da "Neden ben böyleyim" diyorsunuz. Belki de sorunuz "insanlar neden böyle ki ?" olmalıdır ne dersiniz?

İnsan olarak ne kadar karmaşığız bunu farkettim bir kez daha. Kendimizi anlamak bile bir hayli zorken başkasını anlamak ne kadar da zor.