Denizi olmayan bir kenti sevebilir miyim? Bu soruyu geçen sene sormuþ olsaydýlar hiç tereddüt etmeden “sevmem” derdim. Bugün bir arkadaþým sorunca pekâlâ “sevilir” dedim. 1997 yýlýndan beri Ýstanbul’da yaþýyorum. Az da olsa Ýstanbullu sayýlýrým. Bu kenti neden seviyorum? Elbette sýrf denizi olduðu için deðil, medeniyetlerin baþkenti olduðu için seviyorum. Ben de dahil bu þehrin sakinlerinin baþkent Ankara’yý küçümsemesi, burun kývýrmasýna da artýk ayar oluyorum..

Ýstanbullularýn Yahya Kemal’e atfedilen ancak ne zaman, nerede söylediði belli olmayan “Ankara’nýn nesi güzeldir?” sorusuna “Ýstanbul’a dönüþü!” yanýtýný bilmeyeniniz yoktur. Bu söz bana son derece yavan, daha ileri gidersem, “bayaðý espri” gibi gelmeye baþladý artýk. Hatta bu fikir deðiþikliðime arkadaþlar da inanmayacak belki ama Ankara’yý sevdiðimi söylesem bana inanmayacaklarýný düþündüðüm için þimdilik susayým en iyisi…

Peki, Ankara’yý bu zamana kadar neden sevemedim?

Açýk konuþmak gerekirse Ankara’yý sevmeyenler; genelde bu kenti bir Anadolu kenti olarak Köylülük’le, bir memur kenti olarak Bürokrasi’yle, baþkent olarak da Ýktidar’la bir tuttuklarý için sevmiyorlar… Benim durumum farklý olsa da Ankara’yý sevmeyenlerin burjuvadan ve muhalif olduklarý için sevmediklerine çok kez þahit oldum. Hatta benim gibi sonradan Ýstanbul’a yerleþen tanýdýklarýmýn çoðunun kendini Ýstanbullu sanmasý gibi! Bir de boðaz, raký ve balýk muhabbeti var ki bu muhabbet beni artýk çileden çýkartýyor. Sanýrsýnýz bu tipler Allah’ýn her günü, boðazda, raký ve balýk keyfi yapýyor! Az daha muhafazakârlar ise, bir Boðaz havasý almaktan parklarda mangal yapmayý, güneþ altýnda çimenlere kývrýlýp horlamayý ve arkalarýnda bir sürü muzahrafat býrakarak evlerine dönmeyi Ýstanbullu olmakla eþdeðer tutuyorlar. Ankara köylü, bürokrat ya da iktidar kenti olabilir; ama Ýstanbul, bir lumpenler, magandalar, tinerci çocuklar ve mülteciler kenti deðil mi yani?

Önceleri, Ankara’dan hazzetmediðimi, az da olsa tedirgin edici bir yaný olduðunu düþündüðümü bu vesileyle söylemem gerek. Ancak gerek ailemden gerekse çevremde birçok insan Ankara’da yaþýyorlar.. Bu sebeple Ankara’yý Ýstanbul gibi karýþ karýþ olmasa da kendi yarýçapýmda bilirim. Elbette bu, ne Yakup Kadri Karaosmanoðlu’nun Ankara’sý, ne de tek parti döneminin anlý þanlý valisi Nevzat Tandoðan’ýn Ankara’sý… Doðrusu ya, bu kenti sevdiðim için, Melih Gökçek’in veya Mansur Yavaþ’ýn Ankara’sý demek de bana çok acýmasýz ve anlamsýz geliyor! Gene de sýk gidip gelmesem de Bilkent’te Ankuva’nýn önündeki kahvelerde, hele ilkyaz sonlarýnda oturmuþ olmak, çay yudumlayýp muhabbet etmek yeter de artar benim için…

Beni Ýstanbul’da en çok kendine baðlayan þey; doðasý, tarihi, yaþanmýþlýklarý, yaþadýklarým ve kaldýrýmüstü çay ocaklarýyla kahvehaneleridir. Özellikle akþamüstleri, hele ilkyaz sonlarý ve yaz baþlarýnda, Ýstanbul’daki kaldýrýmüstü kahvelerinde oturmanýn (bana göre elbet!) hazzýný hiçbir þeye deðiþtiremiyorum. Son yýllarda Taksim’deki otellerin, ya da Teþvikiye’deki pasajlarýn, ya da Niþantaþý kafelerinde oturup bir espresso içmenin lezzetini yaþamýþ biri olarak, Ankara’da bunu bulamayacaðýmý düþünmüþtüm ama, fakat ve lakin yanýlmýþým iþte! Çok sevdiðimiz Ankara’daki çalýþma arkadaþýmýz, Arjantin ve Tunalý Hilmi Caddesi’nden oradaki mekanlardan söz ettiðinde; “Ýstanbul’u aratmayacak” demiþ olsa da gidip görene kadar içten bir þekilde inanmamýþtým. Fakat inandým artýk.. Evet, Ankara’da çekim ekibimizle birlikte çay, kahve içmeye gittiðimiz mekanlarda bir Ankaralý gibi bizler de keyif aldýk. Belki de, misafirperverliðiyle, samimi dostluðuyla Ankara muhabirimiz ve oradaki diðer güzel ekiple birlikte olmanýn getirdiði bir duygudur hislerim, bu bilemiyorum.. O daracýk caddeyi týpký Ýstanbul’un Baðdad Caddesi gibi araba yarýþý pistine çeviren görgü yoksunu yeniyetmelere, daracýk kaldýrýmlara park edip, kahvenin önünü, dolayýsýyla zaten avuç içi kadar görünen manzarayý kapatmayý marifet sayan otomobil sahibi nevzuhur parababalarýna raðmen, gene de o küçük, güneþli ve sevimli mekanlarda oturmaktan sýnýrsýz bir tat aldýðýmý net bir þekilde söylemeliyim. Bir kentin elbette denizi olmayabilir, ne gam! Ama bir kentin, akþam güneþinde beyaz tentelerini geren zarif kaldýrýmüstü kahveleri yoksa, o kent, kent deðildir, bana göre. Gittiðimizde Ankara’nýn sele teslim olmuþ hali hariç bulunduðumuz mekanlarýnda hoþ vakitler geçirdik diyebilirim.

Bendeniz pek þikemperver yani midesine düþkün biri deðilim. Ama gene de insan, Osmanlý-Türk mutfaðýnýn yemeklerini özlüyor olmalý buralarda. Örneðin Niþantaþý’ndaki Hünkar, Üsküdar’daki Kanaat gibi lokantalar da olsa daha iyi olabilirdi sanki. Yine, Ankara’da puf böreði yapan bir lokantayý buralarda hayal edemiyorum. Belki de vardýr da ben bilmiyorum.. kim bilir?

Her ne ise, baþa dönelim. Yuþa’ya sormuþlar: “Yahya Kemal’in nesini sevmezsiniz?” Yanýt vermiþ: ‘‘‘Ýstanbul’a dönüþü’ esprisini!’’ demekten kendimi alamýyorum…

Kalýn saðlýcakla…

Notçuk: Ankara’yý anlata anlata bitiremeyen ve gerçek bir Ankaralý olduðuna kani olduðumuz kýymetli çalýþma arkadaþýmýz Selma Haným kardeþimize deðerli zamanýný ayýrýp ilgilendiði için þahsým ve ekibim adýna teþekkür ederim. Sað olsun, var olsun…