Firavunun gölgesinde korkuyla seve seve çalýþýrken hiç dert olmuyor.
Ne zaman Musa geliyor; özgürlük veriyor, yine de onlara yetmiyor.
Öküzlere tapýyor, çok dahasýný istiyor, kendini ise seçilmiþ sanýyor.
Ýhanet ediyor, ilahi emirleri deðiþtiriyor, kendine göre de bir dava belirliyor.

Zaman geçiyor; zenginleþiyor, kibirleþiyor ve de çirkinleþiyor.
Ne zaman Ýsa geliyor; o zaman öze dönme hayalleri tekrar filizleniyor.
Yine de fazla iyi olduðu için çekilemiyor, kötüleniyor, ihanetle yüzleþiyor.
Son sözlerini söylüyor, olacak dedikleri gerçekleþiyor ve bilinmezcesine çarmýha geriliyor.

Daha güçlüsü geliyor, son kez geliyor ama biraz geç yaþýnda geliyor.
Herkesi kaybediyor, sistemi baþtan çiziyor, dürüstlüðü ile de kalpleri feth ediyor.
Ne zaman Muhammed geliyor, adalet geliyor, Yaratan’ýn nihai buyruklarý söyleniyor.
Yine de; o bendendir, ben de ondaným denmesine raðmen askeriyeye biat ediliyor.

Kapitalizm geliyor; para devreye giriyor, Allah, ahlak ve de adalet yerle bir oluyor.
Müslüman, Müslümaný düþman belliyor, onun kötülüðünü istiyor, fevri düþünüyor.
Hýristiyan, hýristiyaný koruyor, birlik oluyor, ekmeðine bakýyor, kendi adaletini yaratýyor.
Yahudi, hýrs yapýyor, þýmarýkça ilerliyor, intikam arzusuyla Yaratan’ý yine kendinden uzaklaþtýrmayý biliyor.