Bugün ilk defa bilgisayarın başına oturuyorum ve hiç düşünmeden kalbimi bu ekrana aktarıyorum. Belki yazıma yeni bir can olur...Kim bilir?:)
    Özellikle tarih atma ihtiyacı duydum çünkü bugünün anlamı özel... Nevruz Bayramı (21 Mart)..
    Nevruz'la ilgili hep kulaktan dolma bilgilerim vardı. Neden olduğunu hala bilmem, "Nevruz kutlanıyormuş, ne güzel. Biz de kutlayalım!" dediğimde yüzlerde bir ekşime gördüm. Şimdi onlara cevap olsun diye yazıyorum biraz da...
    Bir diğer neden: kendimi arıyorum. Ve kendimi ancak kültürümde bulabileceğimi farkedeli çok kısa bir zaman öncesine denk gelir. Neyse Nevruz'a döneyim.
    Nevruz, bazı kaynaklarca: Türk Dünyası'nda toprağın uyanışı anlamına gelir ve bugün bayram olarak kutlanır. Nevruz, bir anlamda Ergenekon' u destekler. Toprağın uyanışı ve Türklükle bağlantılıdır. Hiçbir dine mensup bir bayram değildir. Bu yüzden hiçbir dinin ismi altında kutlanmaması gereken bir milli bayramdır.
    Kaynağın burası çok hoşuma gitti: hiç bir dine ait olmama! Sadece Türklüğün bir bayramı olma (sakın ırk ayrımcılığı yaptığım sanılmasın. Aksine damarlarımda Çerkes kanı da taşıyorum ama kendisini 'gerçekten' Türk gibi hisseden herkes Türk'tür). Yazının burasına gelince beynimde bas bas 'kimse özenmesin, Türküz ve bütünüz işte!' sözleri çınladı.
    Kendimi ararken bulduğum güzellikler her defasında büyülüyor beni. Ve neden bilmem, bahardan mı acaba, gördüğüm tüm güzelliklere aşık oluyorum: Kız Kulesi, Boğazın ışıltısı, neyin sesi, hiç bilmediğim bir şarkının ezgisi... Liste uzayıp gidiyor...
    Her gözlerimi açışımda daha bir bağlanıyorum hayata.. Her güzellik seromonisinin sonrasında 'ben birey olarak ne yapabilirim?' diye soruyorum kendime ve bulduğum cevaplara bakarak düzenliyorum hayatımı...
    Umarım gözlerimde takılı olan pembe gözlük ya hayatımın sonuna kadar çıkmaz, ya da öyle bir zamanda çıkar ki ben dünyaya baktığımda kendimi herşeye karşı güçülü, yıkılmaz hissederim.
    Her şeyin 'Hepimiz' için en iyisi olması umuduyla...