Ben sana yazýlar yazarým, þiirler okurum, “yorgun iþ dönüþlerine” býrakýrým tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarým sensizliði…
Gözlerim taþýrken gamý, rýzk denen bu yükü de unuturum, saçý sakala baðlar yatarým, sen yeter ki ruhumda kal!

Sen hülyalarýmda kal! Orada daha kutsal ve daha yücesin!
Bilirim! Orada daha huzur verici ve sevgini esirgemezsin.
Sen rüyalarýmda kal!
Elini tutarým, gözüne bakarým, saçlarýný tararým rüzgârda!
Sen hep içimde kal yasak aþkým!
Aðlarým,
Söylerim hem þarkýmýzý, sonra dualarým vardýr peþi sýra, mübarek akþamlarda dillendiririm!
Sen içimde kal ey sevdiðim!
Ben sana yazýlar yazarým, þiirler okurum, “yorgun iþ dönüþlerine” býrakýrým tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarým sensizliði…
Gözlerim taþýrken gamý, rýzk denen bu yükü de unuturum, saçý sakala baðlar yatarým, sen yeter ki ruhumda kal!

Zannýmca bu aþk efsanem olacak benim! Her defasýnda ulaþmak istediðim ama tutamadýðým bir aðaç dalý. Görmek istediðim sonsuzluk, bulmak istediðim mutluluk, sevgilerin en yücesini yüklediðim sen;
Zannýmca bu aþk sonum olacak benim!

Rubai’den de girdim, Mesneviden de, Kürdili Hicaz da yetmedi, Uþþak makamý da kurtarmadý bu ruh halini… Anlatmaya deðer bulamadým hiçbir naðmeyi, anlamaya deðer gelmedi hiç biri…

Arayýp bulmasý gereken bir adresi var gönlümün! Biliyorum çiçeðim, hiç bulamayacak seni! Hep soracak, isteyecek, koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.
Gözlerim tütecek gözlerinde, ellerinin hasretiyle, yokluða deyecek ellerim, sesinin titreþimini ararken kulaklarým, bir kurt kadar keskin olacak ve kesif bir yorgunlukla düþecekler omzuma… Acýdýr, ýzdýraptýr, yazýktýr ki ne ellerini bulacak ellerim, ne gözlerini gözlerim ve ne de sesini iþitecek kulaklarým…

Þimdi bu geceden sonra, yani bir sonraki geceye eþ düþen karanlýkta ve onu takip eden sonraki ayrýlýk zamanýnda, ya da sonrasýnda…
Þimdi bu gündüzden sonra, yani bir sonraki gündüze eþ düþen aydýnlýkta ve onu takip eden sonraki ayrýlýk zamanýnda, ya da sonrasýnda…
Þimdi bu düþündüðüm “sen”den sonra, yani bir sonraki düþünceme eþ düþen paragrafta ve onu takip eden ayrýlýk cümlesinde, ya da sonrasýnda…
Þimdi bu yaþamdan sonra, yani bir sonraki yaþama eþ düþen zamanda ve onu takip eden sonraki ayrýlýk zamanýnda, ya da sonrasýnda,
Kulaklarýn çýnlarsa sevdiðim, bil ki adýný anýyorum ve seni söylüyorum her daim!

Sen içimde kal ey sevdiðim!
Ben sana yazýlar yazarým, þiirler okurum, “yorgun iþ dönüþlerine” býrakýrým tüm kasvetimi ve her gece ölmeden kusarým sensizliði…
Gözlerim taþýrken gamý, rýzk denen bu yükü de unuturum, saçý sakala baðlar yatarým, sen yeter ki ruhumda kal!

Mahur akþamlardan da yazdým, denemelerden de, manzum da yetmedi, serbest nazým da kurtarmadý beni, yazýya dökmeye baþaramadým hiçbir zaman seni! Seni tercüme edemedi lisanýma hiçbir kelime!
Sonunda olmasý gereken bir sahibi var gönlümün! Biliyorum sevdiðim, hiç olmayacaksýn sen! Hep soracak, isteyecek, koklayacak ve arayacak ama hiç bulamayacak.


Sen içimde kal ey sevdiðim!