Garabet toplum yapısının en dik, sivri kayalığındayım. Bir kadının en “istendik” yerinde Tanrıya dua etmenin arifesindeyken, Allah’la şeytan aynı anda girdi kanıma…
Günahın içinde sevap işlemek mümkün olur mu ki?

Görmüştüm zaten “sen” li bir kader yazılırken.
Geldiğim kadar gideceğim, sevdiğim kadar sevilecektim; ama hiç kavuşamayacaktım!

“Vakit Tamam” dedi, terk etti ve gitti. O incecik veda havasından ardıma bıraktı, “soykırım acımasızlığında” her yanımı…

Uzun bir sessizlik halinin, toprak altı birikimiydi haykırdığım sana…
Eğer sormasaydın “neden?” diye, söyler miydim? Belki bir ömür, belki bir sonsuzluk haliyle, ‘kaderine razı bir idamlık’ hissiyle akıp geçerdi zaman…

Geçiyordu işte kahırdan günler; ne yazıyor, ne de yazılıyordum. Yanaklarımın üzerinde bir kez göremedim; içime içime, yüreğimden ruhuma akıttım gözyaşlarımı… Geçmek denirse adına geçiyordu…

Küçük bir çocuktum. Usluydum, akıllıydım. Rüzgâr bir bahar getirecekti ne de olsa; gelmek bilmez…
Senden bir ses, bir çıt, bir “olmaza” bile razı olmuşken…

Sana baktıkça, yüzünün içinde öpeceğim bir yer buluyorum kendime ve sana baktıkça kusacak başka bir yer. Beni öfkelendiren noktalarından geçerken, tebessümleri görüyorum sonrasında. Aşık oluyorum, delice ihtiraslar kaplıyor her yanımı, adına mersiyeler haykırarak çığlıklar savuruyorum.
Karanlığın içindeki yırtıklardan mavilere soluk veriyorum. Gündüzün içinde kara noktalara çarpıyor ellerim. Seviyorum, sevmiyorum, istiyorum, isteyemiyorum. Olur mu dersin, ya da olmaz belki…
Gün doğarsa, üşenmez de gelirsin ve karalığı hatırlatırsın kulaklarıma…
Üşürsem ısıtırsın biliyorum. Sıcaksam eğer, beni üşüten bir şey bulursun…

Kahpe kadın Mona Lisa…
Gülüyor musun söyle, Ağlıyor musun yoksa!


Sana tutkunum dersem, yanlış olmayacak; aşığım, delirten hasretin “şahdamarımı çatlatır bir gürültüyle” içimi kemiriyor.

İstiyorum da;
İstemek yetmiyor, biliyorum!

İmkânsız bir aşkın, kimliksiz coğrafyası…
Yine de umut var Monali Lisa…
Seversen gerçekten; yüzünün diğer tarafına inat; gülersen içten bir tebessümle…