NEKROFÝLÝ

Kendi yaþantýsýný unutan milyarlarca yüksek omurgalý, memeli organizma ve bir yeryüzü… Dört bir yanýnda özenle gömülmüþ, tabutlara, anýtsal yapýlara saklanmýþ sayýsýz kemik parçasý… Baþýmýzýn üstünde dolaþtýðýna inanýlan bir o kadar ulu, sevgili, korkulu ruh. Aramýzda çalým satan ruh avcýlarý, mit kurucular, sürekli geçmiþlerine sýðýnanlar, yaþanmýþ an tutkunlarý… Nekrofililer…

Hepimiz zaman arkeologlarýyýz. Sýrtýmýzý akýp giden hayata dönüp geçmiþi kazýyoruz sürekli yalnýzlýðýmýzda. Dündeyiz, bir önceki yýlda, on yýlda, giderek pro-fallus çaðýn bilinmezliðinde. Ýnce çalýþýyoruz. Beynimizde törpü, sinir uçlarýmýz diken diken. Yolculuðumuz hep ardýmýza düþüyor. Dedelerimizin beþiðini sallýyoruz uzun gecelerde. Sýradan, ezik benliklerimizi bir kez daha ezip düþünce cýmbýzýmýzla çektiðimiz, ayýrdýðýmýz kahramanlarýmýzý kutsuyoruz. Ölülerimizi çok içten seviyoruz, ölçüsüz bir kendinden geçmeyle diri tutuyoruz. Bugünü kuramýyoruz. Farklý yönlere sapamýyoruz. Oluþturduðumuz yapý aðýr aksak olduðu yerde yükseliyor, eðilip kýrýlýyor. Sandýklarýmýzdan arta kalan haritalarla, planlarla yeniden deniyoruz. Tarihten ders almalýyýz, böyle buyurdu ‘nekro’lar ve bizler -sadýk seviciler- sahip çýkýyoruz, yeraltý öðretilerine.

Çoðu zaman göremediðimiz o kadar çok fýrsatýmýz var. Þansýmýz kýt olsa da, seçeneðimiz bol, ama biz güvertenin kýçýnda durduðumuz ve iki yanýmýzdan geçen suyu seyrettiðimiz için dalgalar ya iskeleden geliyor ya da sancaktan. Dümeni kýrýp bir yöne dönüp durmak istiyoruz. Eðlenceli köpüklerle avunduðumuzdan, gözümüzü izimizden ayýrmadýðýmýzdan hep ayný sarmalýn etrafýnda dolaþýyoruz.

Paslý zincirler bileklerimizde, upuzun prehistoryadan kalan… Kalýtlara tutkuluyuz, halka halka boðazýmýzý sarýyoruz biriktirdiklerimizle. Ýsterik eski âþýklar gibiyiz.

Belki tek derdimiz hatýrý sayýlýr ölümsüzlük ve etrafýmýzda binlerce ‘fili’. Geçmiþe dualarýmýzda hafifçe bunu fýsýldýyoruz.