KÝM ULAN BU CAHÝDE ?
ÇIK ÝÇÝMDEN CAHÝDE...

- Cahide Haným, hadi gelin size servisi göstereyim.

O anda anlamýþtým. Beni yatýracaklardý. Öyle gelin servisi görün filan. Ben anlamaz mýyým hiç? Anlamaz mýyým ulan ben?

Ve yattým. Evet, tabii ki kendim de istedim. Çünkü artýk mücadele edemiyorum ben. Artýk yaþamaktan zevk almak istiyorum, hem de kendimi kandýrmadan ya da beklemeden ve de ilaçsýz. Eskisi gibi. Evet, çok eskisi gibi. Ne olmuþ yani çok gerilerde kalmýþsa, gene bulabileceðim. Doktor da diyor hem.

Bir kocaman salon burasý. Yaþamýn minyatürü bana sorarsanýz. Bir kocaman salon. Hepimiz buradayýz, bir aradayýz. Ýletiþim kurmamýz gerekiyormuþ. Kendi kabuðuna çekilmek yookkk. Sürekli öne arkaya sallanan kýz bana yapýþtý. “Annem haklý” deyip aðlýyor. Nohut nohut sivilcelerinin arasýndan yol bularak akýyor göz yaþlarý. Fazla ilgilenmezsem gider belki yanýmdan. Yarým saat oldu. Hala yanýbaþýmda sürekli öne arkaya sallanýyor. Dayanamayacaðým, eve gitmek istiyorum. Hem ben bunlar gibi/kadar hasta deðilim. Ben sadece yaþam hevesimi yitirdim. Hepsi bu. Ölmek filan deðil umudum ayrýca. Olaylar üst üste geldi ya, o yüzden. Senelerdir böyleyim.

- Cahide Haným, sýkýn diþinizi. Zaten en fazla 1 saat içinde uyur gider...Ýðneli kendisi.
Senelerdir uyuþturulup durmuþsunuz bakýn. Ýlaçsýz yaþamak ve gene de mutluluk duymak, yaþýyor olmaktan heyecan duymak istemiyor musunuz? Sýkýn diþinizi. Siz hasta deðilsiniz. Hem ayrýca bu da terapinin bir parçasý. Dayanma gücünüz sýnanýyor.
Ama bu kýz çok aðlýyor, çok.

Hadi.
Hadi Cahide, hadi diyorum kendime.
Hadi Cahide, hadi diyorum
Hadi Cahide, hadi
Hadi Cahide
Hadi










Uyandým.

Kýçým açýkta kalmýþ mý diye kontrol ediyorum kýçýmý. Evet, açýkta kalmýþ.
Kýçým açýkta kalýnca Cahideli rüyalar görürüm hep. Cahide’yi nihayet kafayý yemiþ olarak gördüm bu kez. Ama þaþýrdýðýmý ve etkilendiðimi söyleyemeyeceðim. Çok belliydi, onun yolu yol deðildi, yolu bile yoktu onun. Kaç kere uyardým kendisini, kaç kere belirttim kendisine yaklaþan tehlikeyi, evet satýr aralarýnda ama olsun...okumamýþ hiç...okur sanýyordum...


Herkesin bir “öteki ben” i var ya. Bu öteki ben sanki bir çeþit hastalýk gibi geliyor insanýn kulaðýna, parçalanmýþ birþey, bölünmüþ kiþilik filan,..
Öteki benimiz neden öteki oluyor hep? Çok mu kabul edilemez bir öteki bu öteki? Bu yüzden mi gün ýþýðýna çýkaramayýz bu zavallý ötekilerimizi? Vampir öteki, pis öteki, gizlen çabuk ötekiiii! Bu öteki “asýl” olan ben mi? Ya da asýl olan ben, kendinden memnun olmadýðýnda mý “öteki” ni yaratýp duruyor? Ben bu görünen deðilim, öteki beni bir görseniz var ya, dibiniz düþer...birkaç gün (en az) kendinize gelemezsiniz...gibi birþeyler.

Cahidem öteki benim, yaþamým, herþey gibi geçici olaným, bir iz býrakmak için uðraþaným, en gizli izini kendisine býrakacak olaným. Derinlere dalaným, sýðlýklarda boðulaným ve ah! Boþuna kendini yoraným!... filan gibi artistik laflar ederken kendime, telefon çalýyor...Acý acý çaldý derler ya...hakikaten de çalýyormuþ be...boðazým düðüm düðüm.
Cevap vermesem...cevap vermediðim binlercesi olmadý mý ki? Bir tane daha olur.
Ama bu baþka türlü çalýyor...ahizeyi kaldýrýyorum artýk.

-Merhaba þeycim (ismin ne önemi var), evet yeni kalktým...bugün için zor çünkü yarýnýn alýþveriþini filan yapmam gerek. Hayatýmda ilk kez hindi almanýn heyecaný içindeyim. Hindiyi sokacak fýrýn bulmam gerekecek ayrýca. Dünkü konuþma için de üzgünüm ayrýca. Dediklerim için üzgün deðilim...yanýmda olmana izin vermediðim için filan. Ama yalnýz kalmak istiyorum. Neyse ya, gene ayný þeyleri, ayný ses tonuyla konuþmak istemiyorum. Sýkýldým.
Evet?
Nasýl yani?
Ne tümörü be??? Domuz gibidir o...Hayýr olmaz öyle þey!!!
Ciddi misin?

Konuþamýycam...sonra konuþalým. Evet telefonu var bende...
Ýyiyim, tamam
Tamam sonra ararým.

Dýýýýýýýttt...

Þaþkýn ve salaðým.

Üzgün müyüm bilmiyorum. Sadece biraz gençleþtim sanki. Aynadaki ben deðiþtim birden. En az 7 yýl önceki halime döndüm. Aþýk ve çaresiz ve itilmiþ, aldatýlmýþ bir körpecik oluverdim. Beni þimdi karþýmdaki aynada körpeleþtiren adam yoðun bakýmdaymýþ.

Birþeyler atýþtýrmak için mutfaða dönüyorum yüzümü, gözüm ayaklarýma takýlýyor...ne kadar küçükler....oysa onun ayaklarý ne kadar büyüktü...Kafamýn içinde düzenleyemediðim bir sürü görüntü ve sesle mutfak yerine çalýþma odasýnda buluyorum kendimi. Elimde bir bardak süt olacakken, sabahýn köründe çok ta istediðim gibi yazmayan bir keçeli kalem var...yazýyorum...elim yazýyor...kalem yazýyor...ben yaþýyorum yazdýklarýmý...aðlýyorum biraz da...;


Ölsen ne olur diye düþünmüþtüm ben bazen. Öldüðünü bir gün duysam birilerinden. Bayaðdýr da konuþup, görüþmemiþtik ya...böyle bir þey olacaktý bir gün...ama daha vardý. Hem sen hala çok çekiciydin. Bir kere evlendin, boþandýydýn deðil mi? Tek çocuksun, hiç çocuðun olmadý.
Sana aþýk olduðumda sen hayli büyüktün, ben de küçük.. Ben sana çok fena aþýktým, bilirsin...sonra ne oldu? Ben kayboldum, sen yazmaya devam ettin. Biliyor musun ben de arada bir þeyler yazýyorum. Bir keresinde bahsetmiþtim sana, 1 sene filan oldu galiba en son konuþalý...Biraraya gelelim de þu yazdýklarýna bir bakayým demiþtin. Ben de sana “ moralin bozulur, içinde sen de varsýn” demiþtim. Falan filan iþte..
Sözlerin ne önemi var ki?
Benim öyle çok aným var ki seninle...Þarap kýrmýzýsý beyaz tenine yakýþýrdý senin. Ayaklarýn için “çocuk mezarý “demiþtim.
Baþka bir þey yazamýycam. Yoðun bakýmdaymýþsýn. Beynindeki tümörleri tam temizleyememiþler, pek umutlu olmamak gerekirmiþ.
Ne de hoþ bir adamdýn. Sesin, tenin ve yalnýzlýðýn nasýl dokunurdu bana...
Seninle güzel yerlerde yemekler yedik. Karidesli pizza hala sevmiyorum ben. Canýmý çok yakmýþtýn benim, çok çok fazla yakmýþtýn. Sonra sarmaya çalýþmýþtýn kendince ama sarýlamazdý ki...Oooo, senden alamadýðým hýnçlarým için kaç adamý harcadým ben sonra...
Bana kibrit kutusu kadar olduðumu söylemiþtin, kýzardýn bana çok. Adam gibi bir iþim olsun, adam gibi yaþayým isterdin. Ben ise senin yolundan gideyim diye tutturmaktaydým. Benzer o kadar yanýmýz var ki daha keþfedilmemiþ. Ölme Söz veriyorum birazcýk kendine gel, seninle görüþecem, seni affettim.
Ölmeyi aklýndan bile geçirme. Daha yazýlacak þeyler var. Daha yazdýklarýmý okuyacaksýn.
Daha baþbaþa istanbul’u turlayacaðýz. Þimdiki beni merak ediyordun..Ben ise uzak duruyordum. Eeee?
Seni aynalara aþýk, tavþan dudaklý allahýn bok herifi.
Yarýn yeni bir yýla giriyoruz. Yarýn bazý arkadaþlarým gelecek bana. Kendimi çok kötü hissediyorum. Ve gene senin yüzünden. Ben þarabýmý içerken sen en iyi ihtimalle biraz kendine gelmiþ olacaksýn yarýn. Ben aðlamak filan istiyorum. Ne bileyim ben? NE BÝLEYÝM BEN?







NE BÝLEYÝM BEN?
HAYIR. BÝLMELÝYDÝM BEN. EN AZINDAN ARTIK BÝLMELÝYÝM. ÇÜNKÜ BÜYÜDÜM (?).
Yeni bir yýla girerken beraberimde götürmek istemediðim bir sürü duygu-aný-acý birikmeye baþlamýþtý ceplerimde. Yarýn akþam yýlbaþý...yeni evimde eskimeyen birkaç arkadaþým ve ben, yeni sehpamýn etrafýnda yere çöküp (ilk defa piþireceðim) hindiyi barbarlar gibi haþin ve vahþi bir biçimde yiyeceðiz...haþin ve vahþi bir biçimde þaraplarýmýzý dikeceðiz (dikkatli içelim arkadaþlar! Halý da yeni hani). Yani bu anýlardan kurtulmalýyým hemen þimdi. Tümörleri, aldanmýþlýklarý yeni yýla taþýyamam. Ceplerimi hemen þimdi boþaltmalýyým. Boþalýn ceplerrrr... Yeterince aðýrlýk yaptýnýz zaten.

Karanlýk puslu havalarý severim. Rüzgarýn toz topraðý yerden havalandýrýp döndüre döndüre tercihan benden uzaklaþtýrmasýný izlemek hoþuma gider. Savrulan yapraklar (sonbahar için söylüyorum), kaygýsýz, telaþsýz...belki kendime benzetirim ya da olmak isterim ya da aslýnda olmaktan korkarým.

Yýlbaþý arifesinde sokaklar hýnca hýnç dolu olur ya...gene doluydu. Cývýl cývýl öten insanlar, yeni yýla umutlarýyla girenler, eski yýl(lar)dan asla çýkamayacak olanlar, dolu dolu poþetler, boþ boþ bakýþlar, bir koþuþturma, bir motivasyon, bir son çýrpýnýþ olur ya... Gene öyleydi. Hoþgeldin yeni yýl. Gene.
Bence en güzeli havanýn puslu olmasýydý. Yok yok, en güzeli yeni yýlýn en umutsuz olanlarýmýza bile çaktýrmadan umut vermesiydi.

Hafýzam rutin iþleri yapmam gerektiðinde güçlü deðildir. Alýþveriþe çýkarken mutlaka liste hazýrlarým kendime. Ve avucumun içinde sýmsýký tutarým listemi...çok sýk bakarým, baktýkça unuturum. Bir türlü, gerçekten bir türlü kaydedemem, ezberleyemem en kolay þeyleri...þeyler zor olmalý ki asla ve asla unutamayayým. Unutmak istesem de...

Yoðun bakýmdaki anýlarým gibi...

Bu Cahide isimli öteki benim, bir dönemin etkisinde bir sürü imgenin birleþmesiyle oluþmuþtu. Cahide olmanýn yaratýcý ve kafa karýþtýrýcý, hayal dünyalarýna daldýrýcý özelliklerinden yararlanmak güzel ve heyecanlý oluyordu olmasýna. Benim farkýnda olamadýðým ise Cahideyi tek baþýna taþýyor olmamamdý. Cahide‘ nin sýrt çantasýndaki 7 yýllýk bir sicimi ve sicimde 7 tane tokmak gibi kördüðüm olduðunu bilmiyordum. Cahide’nin, beni kördüðüm eden anýlarýmýn taþýyýcýsý olduðunun farkýnda deðildim. Þimdi alýþveriþ çýlgýnlýðýnýn ve uðultusunun arasýnda sanki bir nokta aydýnlanýyordu. Bir ferahlama ki anlatamam. Avucumdaki listeye bakmadan alýþveriþ edebiliyordum. Bu inanýlmazdý. Yeni yýlýn getirdiði birþeyler vardý...ilk kez böyle hissediyordum. Kafamýn içini biraz daha kurcaladýkça aslýnda ürkütücü olan bir ferahlama hissettiðimi anlýyordum. Anýlarýmýn yoðun bakýmda olmasý beni mutlu etmiþti belki. Hani sanki anýlarým artýk hastalanmýþlar, ölecek kadar, beni terkedecek kadar hem de.
Hafiflediðimi hissediyordum. Kurtuluyordum sanki. Sanki bir dönemin sonu (çoktan bittiðini sandýðým) asýl þimdi geliyordu.

Rüzgar yerdeki toz, toprak ve izmaritleri hazýr kaldýrýp benden çok uzaklara götürüyorken ben üzerime yapýþýp kalmýþ anýlarý da rüzgara veriyordum. Alýp götür bunlarý. Denize dök istersen.
Birdenbire farkedilir ya...hani “saksý düþtü baþýma” filan da deriz. Ve benim saksým þimdi düþüyordu...kafamý yarýyordu...yarýktan kanlar fýþkýrýyordu...dikiþ atýlmasýn...kanlar, anýlar, beni boðazlayan tüm baðlar o yarýktan, bitene dek aksýn aksýn. Dikmeyin kafamý. Ýçi boþalana kadar aksýn, býrakýn.

Cahide,
Hoþça kal.
Hastaneden çýktýðýnda , kendine yepyeni bir hayat kur. Kurabilirsin.
Ben senden gidiyorum. Sen de çýk içimden Cahide.


Hindi’ yi piþirmek için bir fýrýn bulmalýyým þimdi. Þaraplarý onlar getirecek zaten.

Hazýrým.
Yeni yýl sen hazýr mýsýn bana, tek baþýma bana ?


                                              30. Aralýk. 2003
                                    Öykü Yüzer