Ben Tiyatro Seyircisiyim…

Seval Deniz Karahaliloğlu

Kararlılar.
Ortaçağın Engisizyon zihniyeti karar verdi.
Türk Tiyatrosu’nun ruhu, kalbi olan Muhsin Ertuğrul Sahnesini ve AKM’yi yıkacaklar.
Çünkü onlar da pekala biliyor ki yıkılan sadece bir bina değil.
Bu binaların kimliğinde ve temsil ettikleri değerlerin ışığında, bir gelenek, bir dünya görüşü, bir yaşama biçimi, hayatımızı belirleyen ilkelerin sağlamlığına indirilecek bir darbe olacak.
Öylesine bir darbe ki bunun geri dönüşü ve telafisi mümkün değil.
Sıradan bir tuğla yığınından öte bir anlayışın köklerine balta salladıklarının bal gibi farkındalar.
Bildiriler, protestolar, gösteriler, sanatçılardan, tiyatroculardan gelen tepkiler.
Ya tiyatro seyircisi?
Ya tiyatroya can verenler.
Hani tiyatronun olmazsa olmazı, AKM’nin ve Muhsin Ertuğrul sahnesinin yıkılmasına ne diyor?

Mesela, ben bir tiyatro seyircisiyim.
Her tiyatroya gidişim bir olaydır.
Bir heyecan fırtınası, bir kalp çarpıntısı.
Yarine kavuşacak bir genç kız heyecanı
Yaşamayan, bilmeyen, anlayamaz.
Bunu anlayabilmek için insanın gönül gözü ve dünya görüşünün açık olması gerek.

Bayramlıklarını kuşanıp, en güzel, en temiz giysileriyle bir ayine katılıyormuş gibi tapınmaya, ruhunu temizlemeye gidiyormuşçasına tiyatroya gelen benim.
Ben, tiyatro seyircisiyim.

Çünkü her oyunda hayatı sizinle birlikte yeniden keşfederim.
En ciddi halimi vestiyere bırakıp içimdeki çocukla en ön sırada oturan benim.
Hani şu kikirdeyen, kocaman ağız dolusu kahkahalar atan, tüm yüreğiyle gülen,
Zırıl zırıl ağlarken, sulu zırtlak mendiller eskiten,
Yüreği bin parça; her bir oyun, her bir karakter için yüreğinin bir parçasını o koltuklarda bırakan benim.
Hani o şaşkın çocuk, ağzı beş karış açık, her seferinde tiyatronun mucizesine aşık olan.
Bir an mutluluktan bulutlar üzerinde uçarken, sonra Desdomona’nın ölümüne deli gibi ağlayan, Murtaza’nın kızı için kahrolan, Lüküs Hayat operetine bir ağızdan katılan benim
Ben, tiyatro seyircisiyim.

Sizlere o koltuklardan bütün saflığımla, o çocuksu merakla, maskesiz, öylesine doğal bakan benim.
Heyecanla kalbi pır pır eden, yeri geldi mi boğazı düğüm düğüm, bir heyecan, bir kalp sıkışması.
Bir an gelip nefes almayı unutan benim.
Ben, tiyatro seyircisiyim.

Sizinle beraber her oyunda ben de sahneye çıkarım.
O gözyaşları, o kahkahalar, o çocuk gibi şaşırıvermeler, ilk doğanın merakıyla bakmak, tarifsiz kederlere boğulmak, içi içine sığmamak, bütün bunların hepsini nasıl bu kadar sahici, bu kadar samimi yaşardım sizlerle birlikte oynamazsam, o yıkacakları sahnelerde.
Çünkü bilirim ki sizlerin ardında benim de suretim bir gölge gibi oynar. Her hareketinizde benim de hayalim sizlerle birlikte var olur sahnede.
O tiyatrolarda en az sizin kadar benim de hakkım var.
Çünkü ben, tiyatro seyircisiyim.

Her tuğlasında, her taşında, her oyununda benim de gözyaşım, benim de alın terim var.
Madem tiyatro yapacağız birlikte, ne sahneyi, ne de koltukları terk edip kaçmak yakışır mı bize?
Eğer tiyatromuzu istiyorsak,
O kalp çarpıntısını, o heyecanı seviyorsak,
Bizim için sadece kuru bir bina değil, su içmek, yemek yemek, nefes alıp vermek gibi bir ihtiyaçsa tiyatro,
Birlikte direneceğiz çaresi yok.
Siz sahnede, ben koltuklarda, el ele, gönül gönüle, tek bir yürek, tek bir yumruk, hayallerimizi, umutlarımızı, tiyatrolarımızı koruyacağız.
Onları da kaybedersek, geriye başka neyimiz kalır ki?