‘’Zaten olmadý bunlar
Zaten yaþanmadýlar
Sen bitmedin, ben bitmedim
Ölmedi aþklar…’’ Erdal GÜNEY


Ýsmimle isminin arasýna
Günler girdi önce
Sonra aylar…
Baþka baþka harfler yanaþtýkça harflerimize
Biz uzaklaþtýk

Bezm-i ezelden tanýþýk olduðumuzu
Unutturduk kendimize
Yaþayacaðýmýz her þeyin bize fýsýldandýðý o gün
Bizi unuttuk bir kez daha
Aþina olmamýz gereken yerde
Birbirimize en yabancý olandýk bu yüzden.
Üstleneceðimiz rolün ‘’bütünleyiciliði’’
Seninle benim aramda olmayacaktý
Senin hayatýnýn ne öznesi ne yüklemi olabilirdim ben…

Rab bir nefes verince bedenimize
O’nun nefesinden bir nefes girince içimize
Daðlar, taþlar kabul etmezken emanetini,
Çýkýp orta yere üstleniyoruz diyecektik
Deðil mi ki nefesin var içimizde
Deðil mi ki senden bir iz var
Biz diyecektik
Ýþte o vakit,
Bütün zýtlýklar toplanýp girecekti içimize
Bir kaf inecekti yeryüzüne bir de nun…
Kün diyecekti Rab kün
Sonra ‘’ol’’acaktý her þey…

Ve ey sevgili!
Bütün zýtlýklar
Seninle benim aramda dikilecek
Harflerimiz yanaþtýðýnda birbirine,
Bize karþý duracak, bizi sýnayacaklardý
Ve böylelikle sýrr-ý imtihan baþlayacaktý
Oysa… Biz bizi çoktan unutmuþ bulacaktýk
Yürekten düþecek
Akýldan düþecek
Hatýrdan düþecektik…
Kuru harflerle bir isim kalacaktý ardýmýzda
Alfabede ardý ardýna düþen iki harf

Bazen bir perde açýlýr gibi olacak
Bu yüzü, bu sesi tanýdýðýmýzý düþünecektik
Ama o kadar
Ýzin verildiði an, izin verildiði kadar hatýrlayacak
Ve sonra unutacaktýk
Bu yüzden sevgili (izin verildiði an)
Aslýnda ben senin kim olduðunu biliyorum…
Biliyorum; ama…
Neyi bildiðimi bilmeyerek biliyorum…( Ýzin verilen kadar hatýrlanan)


Alfabede harflerimiz ard arda düþmüþ ne çare! Biz yan yana olmadýktan sonra…

Çaðla GÖKDENÝZ