Susmuştuk ikimiz.Gözlerimizin içine bakarken söylenecek çok şeyi söylememiştik.Sessiz sedasız olmalıydı her şey.İçimizde volkanlar patlasada, görünmeyen buz dağı gibi olmalıydı gitmemiz…

Öyle de oldu.

En çok neyi hatırlayacağım ve unutmamak için en çok kendime neyi hatırlatacağım biliyor musun?

Yoo hayır bilmiyorum.

O biçimsiz, kimi zaman da hüzünlü hallerini…Gözlerindeki hüznü…Gözlerinde martıların uçuşunu…

Biliyorsun ben hep hayrandım sana.Hep de öyle kalacak!..

Biliyorum diyorum gözlerimle, biliyorum.

Benim sana dair hatırlayacak o kadar çok şeyim var ki.Koca bir hayat.Ama ben en çok ellerini arayacağım boşlukta.Olmadıklarını, olmayacaklarını bile bile arayacağım.Hatırlıyor musun?O geçirdiğim zor dönemlerde bir mesaj göndermiştim sana.

‘’Beni hayatta tutan.Hayata yeniden başlayabilmem adına güç veren ellerin.Ruhumu, bedenimi sarıp sarmalayan ellerin.Ne olur beni ellerinin olmadığı bir hayata bırakma…

Çünkü ben ellerimi boşlukta görmeye dayanamıyorum.’’

Aaa evet hatırladım diyor başı öne eğik.

Cevap yazmıştım sana…Ben o elleri bir kez bıraktım bir daha bırakmam diye.

Gözleri daldı.Bakmadı gözlerime sanki yüzüm yok der gibi…

Baksın istemiştim oysa…Bırakmış olsa da ellerimi, baksın istemiştim.Her anını, her ayrıntıyı beynime ve kalbime kazımış olduğum o gün bir de baksın istemiştim.

Bak(a)madı oysa…

Hayat işte o an hissediyor ve hissettiğimizi söylüyoruz.Biliyorsun, ben hep böyle düşünmüşümdür.Ne zaman sevdiğini söylesen, ne zaman özlediğini dile getirsen, sözler vaat etsen bana genele değil ana mal etmişimdir.O an hissettin ve söyledin.Bugün başka türlü hissediyorsan yargılayamam seni.

İçindeki fırtınaları, gözlerindeki o melul hüznü yok istedim bunları söyleyerek.Oysa söylenmemiş o kadar çok söz kalmıştı ki!..

Ellerine tutunmadan geçecek bir ömrü kabul edebilmek…kolay değildi.Yüreğimi yangınlara hapsedip, gözlerimdeki acıyı saklayarak devam etmeliydim…

Onun ellerine ihtiyaç duymadığım bir gün gelecekti belki de…

Kim bilir?Belki başka eller olacaktı hayatımda.Neyse bunları düşünemem ki şimdi...

Eski aşkın acılarını başka bir aşka erteleyemem ki ben!!!

Konuşmak o kadar zordu ki o gün.Susturduk yüreklerimizi.

Son vedaydı nasılsa.Birbirimiz iyi hatırlamak için anlaşmayla karar verdiğimiz bir oyundu bu.Acı bir oyun…

Gece yarısını beş geçiyordu.Son vedanın, son anlarını yaşarken, yaşadığımız her şey bir film şeridi gibi geçiyordu gözlerimizden.Son kez tutunmak istedim o ellere ama uzatamadım ellerimi.Uzanamadım.Takaatimin kalmadığını fark ettim.

Yorgun, sevdalı gönlüme yüklenemedim daha fazla…

Güçsüz olmayacaktım…Hayatı zalimlikle suçlamayacaktım…Çok ağlayacaktım belki…Geceleri üşüyecektim…Karanlık ürkütecekti beni…Işıksız gönlümü…Efkar basacaktı yüreğimi…

Kalkalım mı?

Evet…

Yine bir son Tanrım.Yine bir son…Kaçıncı sonlarımı yaşıyorum, kaçıncı kez gidiyorum yine.Gidiyoruz aslında.İkimiz gidiyoruz…Birbirimizden gidiyoruz…Birbirimizden uzaklara gidiyoruz…

Gözlerimizi tuzaklara hapsedip gidiyoruz…

Eve kadar getiriyor beni.

Sus diyorum hiçbir şey söyleme…Sus…

İzin ver diyor.

Yoksa hep içimi kemirir, bu anı tekrar tekrar yaşamaktan ölürüm ben.

İçim çekilir…

Ellerimi tutuyor.

Tanrım ellerimi tuttu…Tanrım birazdan boşluğa bırakacak ellerimi…Tanrım…Tanrım…

Neden gidiyorum diye sordum geçen kendime?Neden?Ortada somut sebeplerim yokken gitmek ve hala çok severken…

Yapma diyorum.

Böyle olmasını hiçbir zaman hayal etmedim.Senin olmadığın hiçbir şeyi istemedim ben…Ölürken bile beraber olmak istedim.

Hep bunun için dua ettim!..

Ortak bir karardı bu.Yapma böyle.İkimizin de buna ihtiyacı var diyorum.

Ben mi diyorum bunları diye soruyorum kendime.Saçmasapan cümleler…

Evet ortak karar diyor onaylayarak.Seni çok özleyeceğim…

Asılı kalıyor havada cümleleri…

Demiyorum seni çok özleyeceğim hele ellerini…Demiyorum…

Diyemiyorum…

Ellerimi çekiyorum ellerinden…Ilık tenini hissetmiyorum artık.

Güz mevsimindeyiz…Bizim gibi üzülen gökyüzü de ağlıyor…İçimde beyaz bir hüzün ağlıyor…
Hoşça kal diyor gözleri…Yağmur yağıyor…O ağlıyor…Ben ağlıyorum…Hoşça kal diyorum…Ağlıyor gözlerimiz…Damlıyoruz birbirimizin gözlerinden…Düşüyoruz…

Sonbaharlı biz özlem bu…Biliyoruz ikimiz…

Arabaya binip gözden kayboluncaya kadar izliyorum onu…Gidişini…Gidişine müsaade edişimi izliyorum…

Ölüyorum…

İçim söylüyor ‘’Ah sensizi…’’

Bir el uzanır teyibe.Radyoda bizim şarkı… Birbirimizden uzaklarda bizim şarkımızı dinliyor şimdi bu şehir…

Birbirimizden habersiz aynı şarkıyı söylüyoruz son kez ‘’bize…’’

Son kez dinliyor bu şehir…

Güneş küsmüş şavkımıyor ah sensiz
Zerdali güzeli gözlerinle bak bana
Keder eş oldu yenemiyorum ah sensiz
Baldan tatlı sözlerinle gül bana

Diken sarmış güllerimi deremiyorum
Gülden nazik ellerini uzat bana


Güneş küsmüş şavkımıyor ah sensiz
Zerdali güzeli gözlerinle bak bana
Keder eş oldu yenemiyorum ah sensiz
Baldan tatlı sözlerinle gül bana

Hasret yanar gecelerim ah sensiz
Davran gülüm esen yol ol gel bana


Aşkım diyor bir ses…Aşkım uyan.Hayatım ne oldu?Bak sırılsıklam olmuşsun terden diyor…

Ağlıyorum…Hüngür hüngür ağlıyorum.Ellerin…Ellerini ver bana.İki elini açıyor önümde.Ellerini alıp öpüyorum…

Öpüyorum…Kokluyorum…

Yok bir şey diyorum…Yok bir şey.

Elleriyle sarıyor beni.Usulca bir öpücük bırakıyor gözlerime…

Yorgun bedenim, yorgun düşüp uykuya dalıyor…

Elleri ellerimde…

(Bu yazımı okurken aklıma sadece bir şarkı geliyor.Harun KOLÇAK'tan rüyalar...Tavsiye ederim.)
06.07.2008 / Çağla GÖKDENİZ