Gitme diye yazmýyorum bu yazýyý...

Ama giderken sen... Benden gidiþini izle diye yazýyorum. Yoksa yarama merhem olacaksan da gitme demeyeceðim sana.

Hani yýllardýr onu tanýyormuþsun gibi gelir. Sanki senelerce onunla olmuþ, yaþamý onunla paylaþmýþsýndýr. Ona bütün acýlarýný açmýþsýndýr, dokunsun yaralarýna diye. Ve o da dokunmuþtur... Hissetmiþ, korumuþ, bazen saygý duymuþ, bazen bir dost gibi dinlemiþtir seni. Tarifsizdir senin için... Evet onun bir tarifi yoktur. Böyleydin... Hatta daha fazlasýydýn, olduðundan da fazla...

Seni olduðundan fazla görmek isteyen bendim. Yoksa ki sen neysen o oldun hep. Buna ihtiyacým vardý benim. Tutunacaðým, tutunurken güvenini hissedeceðim, yaralarý olmayan birine ihtiyacým vardý. Aslýnda biliyordum, sen de benim kadar yalnýzdýn. Yoo, hayýr hayýr sen hiç de yalnýz deðildin. Senin acýlarýn yoktu. Sen her þeyin fazlasýydýn. Öyle olmalýydýn. ''Yoksa ben düþerdim...''

Þimdi sen gidiyorsun, bense düþmüyorum... Oysa düþmeliydim. Aðlamalý, hayata küsmeli, yalnýzlýðýma gömülmeliydim. Sen gidiyorsun, ben azalmalýydým. Yok olmalýydým. Ellerim yalnýzlýktan kendini boðmalýydý.

Hele bir sen git, þu köþeyi dön býrakacaðým kendimi. Ellerim de boðacak kendini. Þarkýlar söyleyip, yalnýzlýðýma aðlayacaðým, yalnýzlýðýmla aldatacaðým seni. Hele git bir sen... Bir bardak soðuk su da içiceðim söz!..

Þimdi sen gidiyorsun,

Vanilyalý çayýn sahibi beni bekliyor. Söz vermiþtim ona. Eðer bir gün yine düþersem nasýl olsa buradasýn geleceðim demiþtim. Arayýp randevu da aldým. Vanilyalý çayýmý ben getireceðim dedim. Seni sordu... Artýk sen varsýn dedim ona. Anladý... Gidiyor olduðunu, benim düþmemden anladý. Sesi çatallaþtý, yutkundu...Tamam seni bekliyorum dedi.

Kolay deðildi ki. Yine düþüyordum. Ve o yine tanýk oluyordu. Belki de kendini beceriksizlikle suçluyor þimdi...

Hadi git artýk. Git de koyvereyim hayatý. Bak ne zamandýr taþýyorum omuzlarýmda yoruldum da ben. Kaldýramýyorum yaþamý yaþamayý... Þu köþeyi de döndüðünü göreyim, beynimin iflas tuþunu çekeceðim. Kendime ''düþ'' diyeceðim.

Sonra...

Hayat düþüverecek, ben düþüvereceðim. Omuzlarýmda sensizlik kalacak. Ben artýk yaþamýn yükünü deðil sensizliðin yükünü taþýyacaðým... Koyvereceðim kendimi yalnýzlýðýn kollarýna. Sen beni kýskan diye. Vanilyalý çayýn sahibi beklese de beni gitmeyeceðim bu sefer. O beklesin diye. Bir bekleyenim olsun diye. Her þey azalýrken, acýlarým büyüyecek. Kendi acýlarýmda kaybolurken, artýk hiçbir þeyi fazla eylemeyeceðim. Sen gittiðinde bir tek þeyi unutturacaðým kendime. O da verdiðim sözü tutmamak için...

Soðuk su içmeyeceðim ardýndan!..

Ah yine anlamýyorsun beni... Gitme diye yazmýyorum bu yazýyý...

''Kal'' diye yazýyorum...

Çaðla GÖKDENÝZ