Yýllardýr sakladýðým bir gerçeði sizinle paylaþýrsam eðer, sanki o gördüðüm kabuslar biter sanýyorum ya da ben gecenin en kör vaktinde tarifsiz bir ateþle uyanmaz, sabaha kadar Tanrý'ya beni uyut diye yalvarmam sanýyorum. Ama okuyucu bu hikayenin derinliðini anlamakta eksik kalýr ve benim verdiðim deðerin çok azý kadar deðer vermezse diye de korkuyorum.

Ama yine de anlatmaya kararlýyým. Yoksa bu hikaye bir kurþun gibi her gece beni vurmakta...

Bu iliþkiden geriye bir çift koyu göz, badem aðaçlarý, artýk sararmaya yüz tutmuþ, üstünde eskisi gibi kokmayan bir koku... Birkaç mektup kaldý. Bir de yüzünün ayrýntýlarýný unutmamak için sakladýðým eski bir resim.Ama daha fazlasý içimde. Yürüdüðüm sokaklarda, gördüðüm yüzlerde, tomurcuk kokusunda... Yaðan yaðmurda, karda... Aktarýlan ve beni de içinde götüren deniz dalgasýnda... Her gün koparýp sakladýðým takvim yapraklarýnda...

Geçirdiðim daha doðrusu tükettiðim baharlarý saymadým bile.Aylar önce Muþ yolunda uzun sürecek olan seyahatime baþladýðým gün, yolun üstünde Çaðla Otomotiv yazýlý dükkana takýldý gözüm. Belki bir gün o da bu yoldan geçer, bu isme önce gözleri, sonra kalbi takýlýr diye düþündüm ya da bir bahar gününde o memleket sokaklarýnda dolaþýrken çaðla çaðla diye baðýran meyve satýcýsýna bu ismi aðzýna alýp böyle ulu orta baðýrdýðý için ona içerler, içinden küfürler savurur, sýktýðý yumruðunu ona atmayý düþünürken, kalbine seneler sonra sokulacak olan sancýyý dindirmek için göðsüne bastýrdýðýný düþünür, onu böyle hayal ederdim. Bunu düþündüðümü fark ettiðimde, o yolculuk sýrasýnda gözümden akan yaþlara aldýrmaz, kurduðum bu hayalin bana nedense garip bir zevk verdiðini hissederdim.

Bu hikayenin üstünden yýllar geçmiþken hala ayný sokaklarda, ayný kokuyla, ayný anýlarla dolaþmanýn ne demek olduðunu anlatsam eðer size, beni kafadan kaçýk diye yargýlamanýzdan korkarým.

Bana þimdi baktýðýn gibi baþkalarýna bakma demiþtim bir keresinde. Gururu okþanmýþ, þýmartýlmýþ ama bunu çenesindeki gamzeye sýðdýrarak kaybetmeye çalýþan bir çocuk gibi hangi bakýþý diye sormuþtu. Ýþte böyle demiþtim ben de. Elimde kavga ettiðimiz sýrada kýrdýðým aynanýn bir parçasý vardý.

O zamanlar, yani onunla beraber olduðum zamanlar baþka bir kadýnla beraber olduðunu düþünür, sanki ben hiç olmamýþým gibi bütün anýlardan kendimi cýmbýzla çeker, baþka birini oraya koyar, onunla da mutlu olur mu diye düþünürdüm... (O diye bahsettiðim kadýnýn belirli bir görüntüsü yok, sadece benim dýþýmdaki bir kadýndý o.)

Arkadaþlarýndan biriyle tanýþtýðým o berbat günü, hatýrlamayý hiç istemezken, nedense en çok hatýrladýðým þeyin bu aný olmasý canýmý bazen o kadar çok sýkardý ki, yaþadýðým bu iliþkiye, kendime, ona lanetlerimi savurur, yüzümü yastýða kapatýp hýçkýra hýçkýra aðlardým. Ve aylar sonra o arkadaþýnýn ondan hoþlandýðýný ondan öðrendiðimde (ki ben daha önce hissetmiþ, bu yüzden defalarca tartýþmýþtýk) ona çok kýzmýþtým. Çok kýrýlmýþ ve yýkýlmýþtým. Hissettiðim þeylerin doðru çýkmasý deðildi beni yaralayan... Bana her þeyini anlattýðýný, birbirimizden hiçbir þey saklamadýðýmýzý düþünürken ben, benden bu gerçeði saklamasý ve aylar sonra bana açýklamasý, onun benden bir þeyler saklayabileceði düþüncesini doðurmuþ ve ben senelerce içimde yaþayacak olan o kuþkuyla bir daha bana her þeyini anlattýðýný söyleyen erkeklere asla inanmamýþtým. Ve bana her anlattýðý þeyin sonuna kocaman bir soru iþareti býrakmýþtým.

Ve onunla olduðum o yýllarda, onu deli gibi kýskanýrken, bir gün sýrf bu yaþadýðým kýskançlýk nöbetleriyle baþa çýkamayacaðýmý düþünür, aniden sessizce hayatýndan çýkýp gidecek olmamdan, aynada gördüðüm o mutlu yüzün beni durduramayacaðýndan korkardým...

Onu her þeyden, herkesten, bazen geçmiþinden bile kýskandýðým o günlerde kendime çok kýzar, aþkýn böyle bir þey olmayacaðýný düþünürdüm. Yýllar sonra hala ayný acýlarý çekerken, aþk da en fazla bulunan þeyin kýskançlýk olduðunu öðrenecek, kendime kýzýp durduðum geceler için yine kendimden özür dileyecektim.

Bazen sorarým kendime. Acaba o bu duygularýn ne kadarýndan haberdardý diye?..

Dedim ya en baþýnda bir çift koyu göz, badem aðaçlarý, artýk sararmaya yüz tutmuþ, üstünde eskisi gibi kokmayan bir koku... Birkaç mektup kaldý. Bir de yüzünün ayrýntýlarýný unutmamak için sakladýðým eski bir resim.

Bu hikayenin üstünden yýllar geçti. Ve o korktuðum þey kalbime sokulan ve artýk çýkmayacaðýný inandýðým o aðrýyla bir sabah yine baþladý. Son kez aynaya baktým, mutlu yüzüme, geride býrakacaðým mutlu anýlarýmýza... Ama yine de korktuðum þey oldu ve bütün bu hatýrladýklarým beni durdurmaya engel olamadý. Sessizce hayatýndan çýkýp gittim.

Bir keresinde annem, ''bazen, insanlar birbirlerini o kadar çok sever ki, sorun onlarda olmaz. Sorun sevgilerini taþýyamamakta olur güzel kýzým.'' dediðinde... Allah'ýn bana benim taþýyamayacaðýmdan fazla aþk verdiðini düþünür, O'na da kýzardým.

Þimdi bu hikayenin sonrasýnda kaç kahraman geçti hayatýmýzdan bilmiyorum. Sayamayacak kadar çok olduklarý için deðil, saymaya deðer bulmadýðým için...

Ýçtiðim çaydaki tomurcuk kokusu, gördüðüm yüzlerdeki o iz ve çenesinde gamze gördüðüm her erkek bana tek bir adamý hatýrlatmak için sözleþmiþ gibi ya da ben ömrüm boyunca tek bir adamý hatýrlamak için bütün anýlarýmýza söz vermiþim gibi...

Çaðla GÖKDENÝZ