Gülcan ,konuþulanlarý pek iyi duyamýyordu,onun için oradakilere biraz daha yaklaþtý. Konuþmalar yer yer karýþýyor, anlamsýz gürültülere dönüþüyorlardý. Her kafadan ayrý bir görüþ ve yorum çýkýyordu. Böyle durumlarda âdet olduðu üzere yol gösterenler,akýl verenler, "ben olsaydým þöyle yapardým, böyle ederdim" diyenler çok olurdu.
-Çok da gençti kýzcaðýzým,o saçlar,sürmeli kaþlar,okka gibi bir burun.. . Rahmetli çok da güzeldi.
-Balkondan aþaðý atlamýþ.O kadar yüksek yerden atlar da insan sað kalýr mý hiç?..Daha o saniyede caný çýkmýþ. Kafasý paramparça olmuþ. Akan kaný görseydiniz oraya düþer kalýrdýnýz. Temizlemek için üç kiþi tam yarým saat uðraþtýk.
-Annesi çok disiplinli bir hanýmdýr,kýzýnýn karnesini görünce, galiba biraz hýrpalamýþ!
-Ayol,.Þaziye hanýma da diyormuþ ki “tek kelime bile söylemedim, yüzlemedim utanmasýn diye.”
-Tabiî,tabiî þimdi öyle diyecek. Kabahati üzerine almak ister mi hiç?
-Ne bileyim ,ben de babasý dövdü,diye duydum.
-Her sene takdirname almaz mýydý Kýymet? Bir kere de kýrýk not getirse n'olur yani. Bizim oðlanýn tam altý kýrýðý var,dövelim mi çocuðu biz de?
Gülcan, Kýymet'in en yakýn arkadaþýydý,daha doðrusu sýrdaþýydý. Ona her þeyini anlatýrdý. Ayný sýnýfta ve ayný sýrada otururlardý, aralarýnda gizli hiçbir þeyleri yoktu. Gülcan, Kýymet’in Ekrem adýnda bir üniversite öðrencisine aþýk olduðunu,onu çýlgýnlar gibi sevdiðini biliyordu.. Ekrem ,derken dudaklarýndan sanki binlerce Ekrem dökülüyordu. Kýymet'le Ekrem'in yaklaþýk iki senelik bir beraberlikleri vardý.
Olaydan bir gün önce Kýymet Gülcan'a gitmiþti. Her halinden sinirli ve üzgün olduðu belli oluyordu. Devamlý "of" çekiyor,yerinde duramýyordu . Nesi olduðunu soran Kýymet'e kýzgýnlýkla:
-Bana hiçbir þey sorma,konuþma benimle!..diye baðýrmýþtý .
Ýlk defa böylesine kaba ve kýrýcýydý. Gülcan’ýn darýldýðýný görünce,hemen boynuna sarýlmýþ ve:
-Off,ne kadar da alçakým,böyle bir günde en yakýn arkadaþýmý kýrdým. Yalvarýrým affet beni. demiþ ve çantasýný açarak bir mektup çýkarýp Gülcan'a vermiþti.
-Bunu okuduðun zaman beni anlayacaksýn,senden son kez bir ricam olacak, o da ne olursa olsun bu mektuptan kimseye bahsetmeyeceksin,buna bir nevi vasiyet de diyebilirim…
Sonra da izin isteyerek eve gitmiþti. O gidince Gülcan, mektubu açýp okumuþtu,ama o zaman ne demek istediðini pek anlamamýþtý. Sadece korkunç bir þeyler olacaðýný seziyordu. Þimdi bir kere daha Kýymet'in mektubunu okumak için açtý:





“Gülcancýðým,
Bu gece bir türlü uyuyamadým,saða döndüm olmadý sola döndüm olmadý. Kendimi zorlamalarým bir netice vermeyince sana bu mektubu yazmak için yataktan kalktým.Saat 05,10 . On beþ gün öncesine kadar ne sana ne de baþkasýna hiç yalan söylememiþtim . Sana anlattýðým uydurma hikayeleri düþündükçe doðrusu kendimden utanýyorum.Belki gerçekleri karþýlýklý olarak konuþabilseydik her þey kolayca çözümlenirdi.

Ekrem’i nasýl sevdiðimi bilirsin,sanýrým bunu söylemeye gerek yok.Ýþin ilginç tarafý her þeye raðmen onu hâlâ çok seviyorum.Hem de eskisinden de çok!Sen onunla aramýzýn nasýl olduðunu sorardýn,ben de çok iyi olduðunu,bana þöyle güzel sözler söylediðini ,þu hediyeleri aldýðýný,benim için güzel þeyler düþündüðünü anlatýrdým.Son on beþ gündür anlattýklarýmýn hepsi yalan,yalan…
O gün Ekrem’le gene eski yerimizde buluþmuþtuk.Hava biraz sisliydi.Bu tür havalarda bazý insanlar çok kötümserdirler,ama bana tüm varlýklar çok güzel görünüyordu.Ekrem,sað eliyle vücudumu sardýðý zaman,orada güven duyduðum göðsüne baþýmý yasladým.Böyle yürümeye baþladýk.Gezdiðimiz yerler hep bildik yerlerdi,çünkü daha önce defalarca buralarda dolaþmýþtýk.Bir de baktýk ki Ekrem’in “Aþk sýðýnaðýmýz” dediði yere gelmiþiz.Burasý kendiliðinden oluþmuþ doðal bir kulübeydi.Belki de doðanýn bize bir armaðanýydý.Oturmayý teklif etti.Oturduk.Biraz sonra elimi tuttu ve:
-Sevgilim ellerin terlemiþ,ama senin terin de güzeldir,ben senin her þeyini seviyorum,dedi ve ihtirasla ellerini öpmeye baþladý.
Oradan çýkýp bir çayhaneye geldik.Bir ara Ekrem ,masadan kalktý.Ceketi iskemlede asýlý duruyordu.O gittikten sonra bir ara gözüm ceketine takýldý kaldý.Bir türlü gözlerimi ceketten alamýyordum.Ýçimdeki bir ses ceketin ceplerini karýþtýrmamý bana söylüyordu.Bunun doðru olamayacaðý düþüncesiyle bu sesle bir müddet mücadele ettim.Ama yenik düþtüm.Mutlaka ceplerine bakacaktým.Hani derler ya “içime bir kurt düþtü” iþte onun gibi bir þey.Ýç cebine elimi soktum,bir cüzdan vardý,aldým.Ýçini açtým,orada benim fotoðrafýmý gördüm.Sevindim ve onu suçladýðým için de kendimden utandým.Ancak cüzdanda gizli bir bölme olduðunu fark ettim.Orayý da açtým.Bir de ne göreyim!..Bir resim,bir kýz resmi…Arkasýnda da Sevgili Ekremime… diye yazýyordu.Sanki baþýmdan aþaðýya kaynar sular dökülmüþtü,þok geçirdim birden…Kendime gelince cüzdaný yerine koydum,biraz sonra da Ekrem göründü.Bir iki dakika geçince de gitmek istediðimi söyledim.Þaþýrmýþtý,çünkü daha geleli ne olmuþtu ki..Ama sesini çýkarmadý ve kalktýk.
Daha sonralarý Ekrem,okul çýkýþlarýnda beni görmeye geldi,ama ben dolaþma tekliflerini her defasýnda reddettim.Bunun nedenini de ona söylemedim.Belki kendiliðinden anlamýþtýr, sert çýkýþlarýmýn nedenini.Gururum incinmiþti. Aldatýlmanýn bu kadar acý verdiðini bilmiyordum.Bütün isteklerimi,hayallerimi ona baðlamýþtým.Onunla kurmuþtum dünyamý.Öyle bir dünya ki kötülüklerden, çirkinliklerden ve tabii ki ihanetlerden uzak…
Her geçen gün gerçeklerin verdiði acým artýyordu.Kurtuluþ kimde,nerede diye sordum kendi kendime.Beni Ekrem’den ne kurtarabilirdi,ya da acýlarýmý dindirecek bir ilaç var mýydý?
Karanlýklar içinde kaybolduðumu,karanlýklarý kendime arkadaþ bellediðimi,bir geceden baþka bir þey olmadýðýmý düþünüyordum.Çünkü güneþim sönmüþ bitmiþti.
Güneþim nasýl öldüyse ben de öyle ölmeliydim.Nereye baksam ölümü görüyorum.Ölüm kokar mý ama bana her þey ölüm kokuyor.Öylesine alýþtým ki ölüme,ondan hiç korkmuyorum,aksine onu arzuluyorum.
Ýstiyorum ki ölüm ana alsýn beni kucaðýna.Uyumak istiyorum o huzur dolu kucakta! Uyursam ýstýrap,acý,dert her þey ama her þey bitecekmiþ gibi geliyor bana.
Bir çýkmazdayým.Bu çýkmazýn sonunda ise ölüm ana beni bekliyor.Ya bu rezil yaþamý sürdürüp acýyla kavrulacaðým ya da ölüm ananýn kucaðýnda aydýnlýða kavuþacaðým.Sabahlar gelsin artýk…”






**************



Bir gün Gülcan,kendisini ziyarete gelen gencin adýnýn Ekrem olduðunu duyunca afalladý.Ne diyeceðini,nasýl davranacaðýný bilemedi.Ekrem konuþmaya baþladýðýnda,”Hiç utanma yok bu adamda” diye düþündü.
-Kýymet’i günlerdir göremiyorum,merak ettim.Sizden çok söz ederdi.Belki ne yaptýðý hakkýnda bana bilgi verirsiniz diye rahatsýz ettim.
Gülcan bu kadar piþkinlik karþýsýnda baðýrmamak için kendini zor tutuyordu.Kin ve nefretle baktý karþýsýndaki gence.Ekrem bu bakýþlarýn anlamýný biliyordu ama gene de nedenini çýkaramýyordu.O devam etti:
-Aklýma gelen son bir ihtimal var,ama böyle bir þey yaptýðýna ihtimal bile veremem,ancak gene de söyleyeyim:Acaba cebimdeki kýz kardeþimin resmini görüp de bir þeylerden mi þüphelendi.Biz kardeþimle çok samimiyizdir de.Aramýzda bir yaþ fark olduðu için bana abi bile demez,hep adýmý söyler.
Gülcan’ýn þaþkýnlýðý,üzüntüsü arttýkça artmýþtý.Ne demeliydi,nasýl söylemeliydi. Çocuk bir cevap bekliyordu,bir þeyler söylemek zorundaydý.En iyisi tüm mahallelinin zannettiðini Ekrem’e söylemek diye düþündü ve öyle de yaptý:
-Bunu söylemesi bile bana çok zor geliyor,ama…Gazetelerden okumadýnýz mý?Maalesef Kýymet,karnesinde birkaç tane zayýf notu olduðu için yaþamýna son verdi.Yani intihar etti…dedi.