-Anne!
-Efendim kızım…
-Ben gidiyorum.
-İyi git…Akşama erken gel, karanlığa kalma…
-Annee!Gidiyorum dedim, sanaa…
-Kızım git dedim ya işte…Aaa, bir türlü şu filmi izlettirmediniz bana…
Uyarmaya devam eder kızını;
-Akşama erken gel, yemekte bir aile olalım, tamam mı kızım?.
-Peki anne, zaten hep filim önemliydi senin için…Gittim ben…
-Ufff, sen ne anlamaz şeysin be kızım!..
Anne nihayet reklam arasında izlediği dizi filmden başını kaldırmıştır. Kızının yokluğunu o anda farkeder.
-Aaa, gitmiş kızım!Sevill, kızım nerdesin? Sevil...Sevill...
Ve kulakları sağır eden iki el silah sesi yayılır eve, sanki duvarlar yıkılır.
Kızının kilitli oda kapısını yumruklarken de gözlerinde yaş; ağzının içinde korkunun tadı, yüreğinde acı vardı.
Dudaklardan havaya acı bir çığlık yayılır:
-Yavrumm aç kapıyı, kızımmm…evladımm! Ne olur gitmeee!


Emine Pişiren/Bursa

04.Şubat.2010