“Köpek”liğe özenmek

Hayır, ben böyle söylemiyorum
Maalesef benden de daha ünlü bir yazar böyle konuşuyor…
Hem de -yaklaşık- bin dinleyicinin hazır bulunduğu bir konferansta…
Efendim, geçenlerde Senai Demirci , “zehirli: gıybet” konulu bir konferans verdi Malatya’da.
Elbette ki güzel şeyler konuştu/paylaştı.
Bir dinleyici olarak çokça da istifade ettim.
Konunun hassasiyetine binaen pür dikkat dinledim.
Ancak ne demekse, -güya insanların üstünlüğünden bahsedecek- “bende iki kangal köpeği çıkar!” demez mi?
Hem de aynı cümleyi tekrarlayarak, üstüne üstlük bir de “hav hav!..” dedi…
Dinleyicilerin çoğu güldü tabii ki.
Kimisi de “nefis terbiyesi…” diye mırıldanarak keramet aradı sözün özünden.
Ama ben ne gülebildim ne de…
Doğrusu Senai Demirci beni hayal kırıklığına uğrattı…
Çünkü ben Senai Demirci’yi, usturuplu üsluplu bir yazar bilirdim.
İatnbul/Boğazda; vapurda yaptığı ‘Ramazan Ayı Programları’yla sevmiştim onu.
Sevdirmişti kendini bize…
Mustafa İslamoğlu ile yaptığı programlarıyla güven duymuştum/güven vermişti…
Lakin …
Demek istediğim o ki; siz, siz olun insanlara gereğinden fazla saygı duymayın/sevmeyin…
Aksi halde insanlar -her halükarda- hayal kırıklığına uğratabilirler…
Sayın Demiric de –akidevi yönüyle- hayal kırıklığına uğrattı beni .Sontra bir ara ‘yanlış anlamış olabilirim’ düşüncesiyle program sonrası , kitapl imzalayıp, okuyucularla sohbet ederken, dedim ki kendisine…
“Hocam… Gıybeti az önce işledik… Ben ağzıma/kalemime sahip çıkamayan biriyim. Önüme her çıkana da söylerim bunu… Yoksa ben mi yanlış mı anladım… Bakın, Allah size ne güzel boy-pos vermiş… Ancak siz diyorsunuz ki; “etimle kemiğimle 95 bin gramım, bu halimle bende iki kangal köpeği çıkar!..”
Cevabı…
Bayezid-i Bestami’den bir hikâye anlatmak oldu.
Bayezid-i Bestami -bir gün- kara bir köpekle karşılaşınca çığlık atmış mış da Etrafındakiler “n’oldu şeyh hazaretleri” derken. Bestami; “benim bu köpek arasındaki fark; o kara ben beyaz…” şeklinde demiş miş de…
Haydaaa…
Doğrusu, “tasavvuf” adı altında (M. Akif’in tabiriyle) “şıra gibi bizlere bulaştırılan” bu israiliyetten insanımızı kurtarmak çok zor…
Hatta edebiyatımızın duayenlerinden Üstat Necip Fazıl Kısakürek bile bu gafletten kendini kurtaramamıştır.
Bakın bir şirinde ne der şairlerin sultanı:
“Sonsuzluk Kervanı, "peşinizde ben/Üç ayakla seken topal köpeğim!” diyor...
Hutbelerimizde bile şiirlerini okuduğumuz şairler sultanı böyle derse…
Ve maalesef bu israiliyet zihniyetini öyle yaygınlaştırmışlar ki…
Hz. Musa’ya kadar götürebilmişler…
“Allahu Teala Hz Musa'ya emretmiş bana dünyanın en kötü varlığını getir diye. Hz. Musa çok aramış ve sonunda bir uyuz köpek görmüş. İşte bu olmalı deyip ipi takmış boynuna başlamış yürümeye. Biraz gittikten sonra köpeği azat etmiş. AllahuTeala Hz Musa kuluna gaipten karşılık vermiş "Eğer o köpeği getirseydin hakkında hiç hayırlı şeyler olmayacaktı" demiş. Hz. Musa demiş ki : "Ya rabbimiz düşündüm ki en kötü kul bende olabilirim, onu ancak sen bilirsin ya” …gibi…
Oysa, tevhidi-i bilinç; köpek ve köpekliğe “eşrwf-i mahluk” olan insanı özendirmez, tasvip etmez..
Çünkü Allah (c.c) bizleri ““ahsen-i takvin”” üzerine yaratmış…
O halde -kim olursan ol- “köpek”liğe özenmek neden?