Ýnsan ne kadardýr? Bu soruya en doðru cevabýn ne olduðunu bütün korkaklar derinden hisseder ve bilirler. Ben de bir korkak olduðum için çok iyi biliyorum bunu. Ýnsan kesinlikle cesareti kadardýr. Bir deneme yapmak istedim, önce korkaklýðýmý söyleme cesaretini göstereyim, belki biraz cesaret bulurum. Bakýn iyi geldi iþte… Ýçimde bir yazma cesareti hissettim þimdi inanýn.

Korkular, korkarsýn karanlýktan, tepenin ardýndan, öcüler yaratýrsýn hiç yoktan… Önce insanlardan korkmayý öðrenirsin, sonra kendinden korkarsýn. Geçmiþten, gelecekten ve yaþadýðýn andan korkarsýn. Öyle öðretilirsin önce ve sonra korku üretirsin durmadan. Rüyalarýnda bile korkarsýn… Hatta seni yaradan da kork derler sana, cehennemden kork.

Yüzlere bakýn önce. Silik ve ifadesiz yüzler. Gözlere derin bakamazlar, yýllarýn korkularýný görürler baktýklarýnda ve görmeleri gerekeni görmeleri mümkün deðildir. Korku cesaretin karþýsýndaki engel deðilmidir? Cesaret korkular varken ifadesini bulur. Yoksa cesaret diye bir þey olmazdý.

Ateþ yakar, soðuk üþütür, rüzgâr savurur, ecel alýr… Bunlarýn korkuyla ilgisi yok. Korku bir duygudur ve insana dairdir. Ýnsana mý? Dur biraz, hayvanlar korkar belki, ama insan neden korksun? Gerçekten korku insani bir þey midir? Pavlov köpeklerini korkutarak eðitmemiþ miydi? Korkuyu öðretmek ve öðrenmek! Belki de öðrendiklerimiz korkularýmýzdan ibarettir.

Bak yine ayný yere vardýk deðil mi! Cesaret korkaklarýn lafýdýr inanýn. Korkusuzca yaþayan cesareti ne bilsin…