Ölümlüydü bu aþk ve bende ölümlüyüm. Aþkým ömrünü tamamladý ama ben günümü bekliyorum. Aþkým apansýz göçeceðini hiç hesaba katmamýþtý, bir anda gidiverdi, üstelik daha da çok gençti zamansýz oldu ölümü. Yokluðuna alýþmak hayli zor oldu seven kalbime ve ben daha buna inanamazken, kocaman bir yalnýzlýk býrakýldý ellerime “al bu sana aþkýndan miras kaldý” diye. Madem aþkýmdan mirastý; sarýldým yalnýzlýðýma bende.
Vefalý dostlar taziyede bulundular, iþe yaramayacaðýný bilseler de dudaklarýnda teselliler vardý “üzme kendini, unutursun”dediler. Aþk vefasýzdý ama dostlar bari vefalýydý, zoraki gülüþlerle karþýlýk verdim hepsine ve sonrasýnda geçirmeye devam ettim günlerimi iþte öylesine.
Bende apansýz göçüp gidersem diye þimdiden karar verdim mirasýmý bölüþtürmeye: Paylaþtýðýmýz ve paylaþamadýðýmýz, benden arta kalan tüm zamanlar çekip giden yârin olsun ve birde tüm söylenmiþ güzel sözlerle tutulmayan yeminler. Neþe ve sevinçlerim güzel dostlarýmda kalsýn, onlar beni hep gülen gözlerimle hatýrlasýn. Masumiyetim ve dik duruþum ailenin olsun, onlar benim zayýf halimi hiç görmediler, hepte öyle güçlü bilsinler. Yalnýzlýðýma gelince; onu vermem kimselere, her halimi o gördü her sýrrýmý o bildi, en kýymetli hazinemdi kýyamam onu kimselere vermeye.
Tüm servetim bunlardan ibaret, yoktur baþka ne malým ne de mülküm. Bir tek kuþku var artýk içimde; vefasýz sevgili sahip çýkmazsa eðer mirasýma, sakýn ortada kalmasýn acý da olsa anýlarým, gömün onlarý da benimle beraber ya da hepsini ateþe atýn, yakýn…