Ölümlüydü bu aşk ve bende ölümlüyüm. Aşkım ömrünü tamamladı ama ben günümü bekliyorum. Aşkım apansız göçeceğini hiç hesaba katmamıştı, bir anda gidiverdi, üstelik daha da çok gençti zamansız oldu ölümü. Yokluğuna alışmak hayli zor oldu seven kalbime ve ben daha buna inanamazken, kocaman bir yalnızlık bırakıldı ellerime “al bu sana aşkından miras kaldı” diye. Madem aşkımdan mirastı; sarıldım yalnızlığıma bende.
Vefalı dostlar taziyede bulundular, işe yaramayacağını bilseler de dudaklarında teselliler vardı “üzme kendini, unutursun”dediler. Aşk vefasızdı ama dostlar bari vefalıydı, zoraki gülüşlerle karşılık verdim hepsine ve sonrasında geçirmeye devam ettim günlerimi işte öylesine.
Bende apansız göçüp gidersem diye şimdiden karar verdim mirasımı bölüştürmeye: Paylaştığımız ve paylaşamadığımız, benden arta kalan tüm zamanlar çekip giden yârin olsun ve birde tüm söylenmiş güzel sözlerle tutulmayan yeminler. Neşe ve sevinçlerim güzel dostlarımda kalsın, onlar beni hep gülen gözlerimle hatırlasın. Masumiyetim ve dik duruşum ailenin olsun, onlar benim zayıf halimi hiç görmediler, hepte öyle güçlü bilsinler. Yalnızlığıma gelince; onu vermem kimselere, her halimi o gördü her sırrımı o bildi, en kıymetli hazinemdi kıyamam onu kimselere vermeye.
Tüm servetim bunlardan ibaret, yoktur başka ne malım ne de mülküm. Bir tek kuşku var artık içimde; vefasız sevgili sahip çıkmazsa eğer mirasıma, sakın ortada kalmasın acı da olsa anılarım, gömün onları da benimle beraber ya da hepsini ateşe atın, yakın…