Biliyorum… Konu baþlýðý sadece bir hayalden ibaret… Ayný zamanda toplumsal çöküþü de ele alýrsak, yazacaðým þeylerin, öngördüðünüz gibi olmasý da pekala olaðan… Yine de biraz sevgi, biraz da promil eþliðinde yazmaya baþladýðým þu satýrlara, az biraz saygý duyar ve hemen yargýlamaya gerek duymadan, insan gibi düþünmeyi tercih ettiðinizde, göreceksiniz ki; ihtiyacýmýz olan þey sadece bir avuç iyi insan.

Bu bir avuç iyi insan; kah hayatlarýmýzdaki yörüngeye, kah ise boynumuzun kýldan ince olduðu kutsal topraklardaki yönetime girebilse ve beraberinde her iki yerde de güçlü kalabilse; eminim ki bu iki yerdeki umutsuzluk en kýsa sürede son bulacak. Öyle ya… Ýstediðin sevgiyi bulabilmen için önce sevdiklerine fedakarlýk yapabilmen; vatandaþtan da sað duyu alabilmen için de, önce halktan biri olduðunu ispatlaman gerek… Bunu da sadece bir avuç iyi insan; hiç korkmadan ve beraberinde hiçbir beklenti içinde olmadan yapar.

Amma velakin; kolay ve rahat bir yaþamýn olabilmesi için, ne yazýk ki Ademoðlu, ilk önce kötülerin yolundan gitmeyi tercih ediyor. Bu kötülerden korkan; onlar kadar risk alamayan ve kafasý basmayan salaklar ve kendilerine salak dendiðinde alýnan ve kah IQ, kah ise üniversite testine soksan, baþarýsýz sonuç alabileceði aþikar olan bu salaklar; kötülere ekmek parasý için biat etmek zorunda kalýyor; iyi olmanýn bedelini çok aðýr ödeyip sað kalanlar ise; kötüleri cezalandýrmanýn en doðru yol olduðuna inandýðýndan; gaddarlýklarý tekrar iyi olmalarýný engelliyor.

Bu yüzden de; bu üç tip kötü, kendi aralarýnda þahsi çýkarlarý uðruna kavgalar verirken, ne þahsi hayatlarýnda, ne de toplumda iyi þeyler olabiliyor… Adým gibi eminim ki, bu kötülük ve onun saçtýðý bu nefret enerjisi yüzünden; ne kýþ ayýnda lapa lapa kar yaðabiliyor, ne de yaz ayýnda Güneþ, sadece tatlý bir bronzlaþtýrmayla yetiniyor… Aksine; kýþ, kar yerine, sellerle cezalandýrýyor; yaz ise, öldürücü sýcaklýðý ile her yeni sabaha ayný kiniyle uyanýyor.

Fazla uzatmaya gerek yok… Bunlarýn hepsi ama hepsi önlenebilirdi ta tarihin en baþýndan dahi… Yeter ki; insan özel olmadýðýný kabullensin… Yeter ki; insan en iyisini hak etmediðini bilsin… Yeter ki; insan haddini ve hududunu bilsin… Bu baktýðýnda bu kadar kolaydý aslýnda amma velakin artýk çok geç… Hepimizin ve herkesin hakkýnda Hakk’tan hak ettiðinin olmasý dileðiyle…