Çevremde bir çırpıda sayamayacağım kadar çok insan var.
Platin sarısı punk saçları ile danseden kızlar, onların çevresinde bir sağa bir sola zıplayıp duran erkekler. Kızlar, erkekler, erkekler, kızlar...
Karanlıkta, gözümü alan renkli ışıklara eşlik eden sesler bir yükselip bir alçalıyor. Herkes vestiyere belli bir ücret karşılığı montları ile birlikte tüm gerginliklerini de teslim etmişken ben, montum ve gerginliklerim öylece kasılmış orta yerde duruyoruz. Derin bir nefes alana kadar, ne kendimin, ne gerginliğimin, ne de senin farkında değilim aslında. Derin bir nefes alıyorum. Vücudumun gerildiğini hissediyorum. Ruhumunda sadakatinden hiç ödün vermeden burada bile vücuduma eşlik ettiğini. Ve seni görüyorum. Yüz kaslarım öylesine kasılmışken, belki de kaşlarım bile hiç farkında olmadan çatılmışken yüzüme ani bir tebessüm yerleşiveriyor. Sonrasında sana sıkıca sarılıp bir öpücük konduruyorum yanağına, karşılığında senden güzel bir öpücük alıyorum. O an vestiyere para vermediğim için kendimi şanslı sayıyorum. Gerginliklerim gerilerde bir yerlerde kalıyor, onları da montumu yerleştirdiğim karanlık bir köşeye sıkıştırmış olabilirim.

O an hiçbirşey yok. Geçmiş yok, gelecek yok. Seninle yaşananlar, paylaşılanlar, kareler, görüntüler,bilgiler, renkler, hatta kokular bile yok. O an hiçbirşey yok. Keşkeler,
kıskançlıklar, nefretler,”kimdi”ler, “neydi”ler hiçbiri yok. An ve sen varsın.

Yüzyüze geldiğimiz ve küçük bir oyun oynadığım o an...

Oyun çok basit...
İki oyuncu ile oynanıyor.
Sen ve ben.
Oyun için ihtiyacımız olan malzemeler; duyularımız.

Yüzyüze geliyoruz. Nefesin, nefesime karışıyor. Sıcaklığını hissedip, kokunu duyuyorum.
Yanıp sönen ışıklar, müzik eşliğinde dansediyorum. Vücudumun her hareketinde sana biraz daha yaklaşıyorum. Sonra oyunun en heyecanlı kısmı başlıyor sırasıyla tüm duyularımı devre dışı bırakarak sadece seni duyumsamanın tadına varıyorum. Gözlerimi kapatıyorum yavaşça, yanıp sönen ışıklar, platin sarısı saçlarıyla danseden kızlar, onların çevresinde bir sağa bir sola zıplayıp duran erkekler hiçbirini görmüyorum. Sadece sen varsın. Ama seni görmem de yasak.Oyunun kuralı bu, yapacak birşey yok. Vücudumu sıkıca sana dayıyorum. Bedenini salt bedenimle hissediyorum. Ellerimle ellerine dokunuyorum. Yüzümü, yüzüne yaslıyorum. Yüzüne, gözlerine bakmak yasak. Dokunarak, ve hayal ederek seni görüyorum. Sadece sana dokunuyorum. Hücrelerime kadar seni hissediyorum. Yavaş yavaş ,birer birer tüm duyularıma izin veriyorum. Dudaklarım kendiliğinden nefesinin geldiği yere doğru yöneliyor, dudaklarınla dudaklarımı buluşturuyorum. Sonra öpüyorum seni dakikalarca tadına varıyorum. Bir sonraki adımda başımı boynunun arka tarafından aşağılara kaydırarak kokunu alıyorum. Derin derin nefesler çekiyorum içime daha önce hiç çekmediğim kadar... Sonra birden seni duyuyorum,yüksek müziğin arasından sıyrılıp kulağıma gelen, içimde birşeyleri harekete geçiren sesini hissediyorum tüm bedenimde. Ardından sımsıkı sarılıyorum bir kez daha dokunuyorum, sadece sana. O an sanki bir enerji var aramızda görmesine izin verilenlerin göremediği, orada bulunup gözleri son derece açık olanların bile seçemediği... hissettiğim “huzur.” Oyunun sonunda gözlerim açılıyor o kadar yakınım ki sana ve o kadar huzurluyum ki...


Kalabalıklar arasında bir kez daha, gördüğüm sadece “sen”sin.