Sıradan bir günün başlangıcı, hayatta varolan ve farkedemediğimiz güzellikteki resimler…

Yaşam içinde, bize sunulan o kadar çok, değerli hediye var ki…Ve bize verilmiş bu hediyelerin, güzelliğinden kamaşan gözlerimiz, sağırlaşan kulaklarımız, duyarsızlaşan bedenlerimiz; görmek istemediklerini görmemekte ve anlamamakta öylesine ustalaşmışlar ki!

Hayat hep kırmızı gelinciklerle dolu bir tarlada koşmak, yada masmavi denizin iyot kokusunu içine çekmek değil. Öyle Orhan Veli’nin dediği gibi, hava bedava, su bedava, yaşamak hele hiç bedava değil. Kırmızı için, mavi için, yaşamın tüm renkleri için hep ödediğimiz bedeller var.

Hangimiz gün gelmiyor pes etmiyoruz? Hayata hiç düşünmeden ağzımıza geleni söyleyivermiyoruz? Aramızda hiç;
- Lanet olsun! Neden, tüm aksilikler beni buluyor?
diye söylenmemiş bir kişi kalmış olabilir mi?

Biz böyle kendi kaoslarımız içerisinde boğuşurken; hayatın bedelini bizden daha çok omuzlarında taşıyan ve dudaklarından bizden çok daha nadir şikayet sözcükleri dökülen, farkında olamadığımız, öyle çok insan var ki…

Arada sırada, aklımıza; bir kitaptan, bir filmden, yada öylesine sıradan bir köşeden düşüveren; yüreğimizi, keskin bir bıçakla ortadan yarıp, utancımızdan kıpkırmızı kesilmiş yüzümüzü, yüreğimizin kanıyla sıvamaya çalıştığımız anlarda uzaklardan, tam yanıbaşımızdan bizi izleyen...yıldızlar; bazı geceler onları göremesek te, hep orada karanlıkta parlamaya devam ediyorlar. Dünyadaki yerleri çok küçük ama, bizimde bir kerede sayamayacağımız kadar, çoklar.

İster doğuştan olsun, ister sonradan onlar hayatın yükünü, bizlerden çok daha fazla yaşayan ama bu zorluklar karşısında bizi hayrete düşürecek kadar da hayata sıkı sıkıya bağlı, özürlü insanlar. Özürlü insanlar! Bunu söylerken bile utanıyorum. Buraya koyabileceğim hiç bir kelime, utancımı hafifletmiyor.
Ne engelli, ne de özürlü ne yazik ki beni tatmin etmiyor. Bana göre onlar bir bakıma bizim aramızdaki yıldızlar, dünyada sayıları çok, ama özel insanlar. Kimileri bizim onları ittiğimiz karanlığın içinde parlamaya devam ederken, kimileri de karanlığın içinde silinip gidiyorlar.

Engelli diyerek, önlerine kocaman bir engel diken biz değil miyiz? daha ilk baştan.
Neden özürlü demişiz? Hayata karşı bir kabahat mi işlemişler gelmeden önce aramıza. Kim olduklarını bile bilmedikleri birilerinden,ömür boyu, dışlanarak, horlanarak mı özür dilemeye mi mahkumlar yoksa?






Onlara verilen ve bize göre daha kısıtlı olduğunu sandığımız alanlarını, sadece böyle düşünerek bile daraltmıyor muyuz?
Yaşam içinde onların yaşamlarını; özel olan mekanlar, ortamlar yaratarak kolaylaştırmak yerine küçümseyici, dışlayıcı kelime ve bakışlarımızla özgürlüklerini kısıtlamıyor muyuz ?

Onlar da bizim gibi duyguları olan, ağlayan, gülen aşık olan belki de bazılarımızdan çok daha büyük yürekleri olan insanlar. Bizim onlarda eksiklik olarak gördüğümüz herşey o koskocaman yüreklerinde toplanmış. Bu sevgiyi ve içlerindeki yaşam sevincini yaşatmak için bizden her insanın ihtiyacı olduğu kadar, teşvik ve ilgi bekliyorlar. Bizden çok fazla şey istemiyorlar. Tek istedikleri onları görmemiz.

Daha önce hiç, parmaklarınızla görmeyi, ellerinizle konuşmayı, bacaklarınız olmadan kırlarda koşmayı ve tüm bunlar olmadan özgür olabilme ihtimalini düşünebildik mi?

Lütfen, başımızı biraz kaldırıp, daha önce görmediğimiz uzak ama çok yakın yıldızlara bakalım. Belki de yıldızların arasından bize verilen hediyelerin güzelliğini çok daha iyi görebilir, yaşama daha farklı gözlerle bakabiliriz.

Yüreğiniz özürsüz sevgilerle dolsun…