Dün zordu…
Zaman geçmezdi inan… Her güne bir gün bağlamanın verdiği ıstırabı bilirsin… Elin kolun bir şeyler arar. Gözlerin bir duvardan diğerine çarpıp durur. Konuşmak istersin, demek istersin, nefesine is birikir de öksürür kalırsın…

Dün zordu…
Biriktirdiğim bozuklukları harcayalı da çok oldu. Cebin boş gibi olur ya… Hani tam bir “sigara ver abi” dediğinde, olması gereken para çıkışmayıverir. Sonra bir yolunu bulur gidersin; utançlı ellerini cebine koyup susarsın işte…
Zamanı mıydı gitmenin, dün gitmiş olmasaydın, en azından dünden bahsetmeyecektim. Belki bugünüm sensiz geçerdi ama dün ne güzeldi diyebilirdim.

Dün zordu;
Zordu çünkü bir eylemin yapıldığını haber veren bütün haber kiplerim, hüzünbaz gece suretine çekiyordu beni… Ekleriyle fiil köklerine zaman kavramı katan her şeyim ağlıyordu.
Gözlerimi kırpmadan baktığım ‘görülmüş bir geçmiş zaman’ değilsin artık.
‘Anlatılan bir zaman kipisin’ yüreğimin harlı ocağında; sevmişsin beni bir zamanlar! Bir zamanlar seni sevmişim ben…

Bugün zor o yüzden!
Tutamayışım kendimi ağlarken; çocukluğumdan değil, 'dün' de olmayışından…
Bugüne miras aldığım “yoksun”lar o kadar çok ki; mesela sen yoksun; senden bu yana; arada sebil olmuş kocaman bir zaman yok!
Bir doğum hatasıydı her yanım. ‘Güvendiğim bir dağ’ım bile olmadı ki kar yağdığında üzüleyim.

Bu gün zor…
Hepsini yazmışlar…
Hani zamanla unutulurdu;
Uzak geçmişin, yakın geçmişin, şimdikinin…. Tüm zamanların unutulmayan perdesidir bu, “yok”luğunun, “var”lık olup da içimde yer edişi…
Daha kaldı mı?
Haa unuttum; bir de geleceğim var, sana tükenmek için yol gözleyen…

Yarın da zor olacak bu yüzden…

Her sabah içime girip, tırnaklarınla deşeceksin tenimi! Ruhum mu; çok oldu; tarafından ırzına geçileli…

Yarın zor olacak
Dün var olan “yok”luğunun, bugün hissettiğim yokluğu, yarına taşıyarak büyüteceğim. Kara delikler açılacak yüzümde!

Geçmiş, gitti…
Bugün bitti…
Yarına ne kaldı?