Genç kız, dolaşık yün yumağı gibi saçlarıyla daldı odaya. Seslendi annesine:
- Ya anneee ! Saçlarımı o reklâmdaki şampuanla yıkadım çıktım...
- Eeeee ?
- E’si, reklâmlardaki gibi pırıl pırıl olmadı. Baksana, çalı süpürgesi gibi oldu . Şimdi dışarı çıksam, kimse bana bakmaz. Oysa, reklâmdaki kız aynı şampuanla yıkayınca saçlarını, bütün oğlanlar ona bakıyordu. Kuaförden çıkmış gibiydi.

Söylendi annesi:
- Sana da bakarlar kızım, bakarlar. Çünkü, bakılmayacak gibi değil… İnanmazsan bi’ çık dışarı.

Derken evin küçük oğlu koşarak girdi odaya. Ablasının saçlarında dondurdu bakışlarını. Hayretle:
- Ablaaaaaaaaa ! Saçların?
Salakça gülümsedi kız:
- Demek fark ediliyorum.
Oğlan sırıtarak sürdürdü konuşmasını:
- Fark edilmeyecek gibi değil ki ! Valla, başına leylekler yuva yapmış gibi. Ya da çalı yığını gibi. N’aptın da böyle oldu?
Yanıtladı kız:
- Hiiiç ! Sadece yıkadım ve çıktım.
Anne başını yana yatırarak, gözlerini kızın saçlarına düşürdü:
- Bak, gördün mü ? Saçlarının fark edileceğine inanman için sokağa çıkmana bile gerek kalmadı.

Kız başladı tepinmeye:
- Valla gazeteye vereceğim bu şampuan firmasını. Ne kadar mağdur duruma düşürüldüğümü herkes görsün. Geçen de, boyadan yanmıştı saçlarım. Bu, ikinci defa mağdur edilişim.
Anne, alaylı alaylı baktı kızına.
- Ver kızım ver.
Şeytanca güldü kız.
- Başbakan haberi okuyunca, belki bana telefon eder. “ Emine Abla’nla ben neler çektik o şampuandan.” falan der. “ Biz yanındayız, çözeceğiz genç kızlarımızın bu şampuan sorununu.” der. Hatta belki peruk da alır. Kardeşimle benim okul masraflarımızı üstlenir. Yaşadık !

Sonra bir tekme savurdu kardeşine:
- Hadi hadi, iyisin sayemde. Başbakan arayınca, sana bi’ de bisiklet alırız artık.

Kâmuran ESEN
09 / 11 / 2007