Temmuz sýcaðýnda soðuktan sýcaða atýlmýþtým sanki. Boðazýma bir þey týkanmýþtý.

Hýçkýrdým!

Elimdeki raporla dýþarý çýktýðýmda, adý Þahver olan bayan beni beklediðini gördüm. Yüzümün renginin kaçtýðýný gören kadýn koþarak yanýma geldi:

“Ne oldu, kötü bir þey mi, var?”

“Evet, içeride korkumla yüzleþtim ve korkum baþýma geldi.”

Merakla sordu:

“Doktor ne dedi?”

“ Üç santimlik kanamalý ur varmýþ…”

Dudaklarýmdan ok gibi fýrlayan sözler kulaðýmda yanký etmiþti. Kendimi daha fazla tutamamýþtým. Aðlamaya baþladým. Þahver Haným, kolumdan tutup, beni kendine çekti, sarýldý ve baþýmý omuzlarýna dayadý.

“Gel caným benim, dýþarý çýkalým…”

Bir annenin þefkatini gösteriyordu. Eliyle sýrtýmý sývazlýyor, baþýmý okþuyordu. Az önce “gözlerin ne güzelmiþ senin!” dediðinde þaþkýn bakan insanlar, þimdiki bakýþlarý deðiþmiþti, bize acýmayla karýþýk, daha bir “þaþýrmýþ” gibi bakmaya baþladýlar. Ýçlerinden bir kadýn kalkýp yanýmýza geldi. Biz hastane çýkýþýna doðru ilerlerken omzumu tutup;

“Geçmiþ olsun hanýmefendi, kötü bir durum mu var, ne oldu?” diye ilgi ve merakla sordu.

Þahver Haným, kýsaca izah etti. O kadýn da elindeki telefonu açýp sordu.

“Sen ne ameliyatý olmuþtun caným? Rahim mi? Tamam, burada bir arkadaþ var da, idrar kesesinde kanamalý ur varmýþ, kime ameliyat olduðunu soracaktým, neyse, hadi iyi günler…” dedikten sonra yeniden bana “geçmiþ olsun” dedikten ve üzülmememi, týbbýn ilerlediðini söyleyip, uzaklaþtý.

Kendimi bu yeni duruma nasýl alýþtýracaðýmý bilmiyordum. Bu ruh hali ile Dr. Süleyman Özer Bey’in odasýnýn kapýsýný çalýp içeri girdim. Elimdeki raporlarý alýp inceledikten sonra yüzüme ciddi bir ifadeyle;

“Emine Haným, sizin acilen, ameliyat olmanýz gerek; bu tür urlar, zaman kaybetmeye gelmez, bölünme baþlar, yakýn komþu organlara metastaz yapar…“ dedikten sonra masasýndaki reçeteye bir þeyler yazmaya baþladý.

Hem yazýyor hem de bana talimatlar verip, neler yapmam gerektiðini söylüyordu.

“Bugün geçti, hafta sonu tatilini evde geçir, pazartesi hastaneye gel, yatýþýný yapalým, ameliyata seni hazýrlayalým…”

Doktorun bu ani açýklamalarý, ruhumu ala bora etmiþ, her hücrem sanki acý biber bastýrýlmýþ gibi de uyuþturmuþtu. Ýçime çöreklenen farklý bir duygu midemi bulandýrmaya yetmiþti. Tutunmasam düþecektim. Ve arkamdaki sandalyeye çöktüm.

Ne söylediðimin de farkýnda deðildim.

“Müsaade edin doktor bey, aðlayacaðým, sonunda korkumla yüzleþtim, ama bu kadarý da çok ani ve fazla geldi bana…”

Doktor da “ne diyeceðini” bilemedi. O alýþmýþ olduðu, rutin alýþýla gelmiþ “hasta-doktor” davranýþlarý içindeydi. Soðukkanlý ve sessiz durmaktaydý. Duygularýmý anlamaktan ziyade, dýþarýda bekleyen bir sürü hastayý muayene edip, derman daðýtma telaþý içindeydi. Bana mý teselli verecekti.

Kendi gerçeðimi kavradýktan sonra oturduðum sandalyeden yavaþça kalktým. Dr. süleyman Bey’in elime tutuþturduðu reçete ve tetkiklerimi alýp, odadan dýþarý çýktýðýmda Þahver Haným’ýn beni beklediðini gördüm.
Merakla yanýma yaklaþtý.Ona durumu kýsaca anlattým.

Sahver Haným, iyi bir insandý. Kendi sýrasýný bile kaybetmiþti. Muayene olmak yerine, yanýmda yer almayý tercih etmiþti.

Kýsa zamanda tanýdýðým bu güzel yürekli insaný, sanki bir anda bana Allah göndermiþti.

“Bir kýzkardeþ, bir eski dost” gibi bana manevi destek olmuþ, “daha ne yapabileceðim” düþünceleri ile sarýlýp, baþýmý okþamýþ, mendille gözlerimin yaþýný kurulamýþtý.


Emine Piþiren/Bursa
23.11.2009


Devam Edecek