Bir süredir Antakya'dayým. Buraya çocukluðumun geçtiði yer deyip duruyordum. Geliþlerim kýsa süreli oluyordu. Ancak bu kez rekora doðru gidiyorum. Geleli iki hafta olmuþ. Daha da gitmeye niyetim yok.

Gerçi giriþindeki tabelada nüfus 150.000 yazýyor ama Antakya büyümüþ. Þelale filminin geçtiði yer olan Harbiye ile birleþmiþ. Ayný Ýstanbul'da olduðu gibi saða sola dolmuþlar çalýþýyor. Artýk her yere yürüyerek gidemiyorum. Ýskenderun yoluna marketler açýlmýþ. Þimdilik müþterisi az. Çünkü hem henüz yiyeceklerin tazesini ve ucuzunu bulmak mümkün, hem de insanlar böyle bir hastalýða kapýlmýþ deðiller. Bilin bakalým nereden alýþveriþ yapýyorum?

Gözlerim ve aklým ister istremez küçüklük anýlarýmýn geçtiði yerlere takýlýyor. Babamýn ilk kez ayaða kalktýðýmý söylediði þehir kulübünün havuz kenarý olduðu gibi duruyor. Kurtuluþ Caddesindeki evimiz artýk antika olduðu için korunmaya alýnmýþ. Ancak altýndaki kahve kapanmýþ; çalýþmýyor. Uzun Çarþý da binlerce yýldýr oradaymýþ ama eskiye dair neredeyse hiçbir þey kalmamýþ.

Mezbaha sokaktaki evimiz yýkýlmýþ; yerine berbat bir apartýman dikilmiþ. Sokaðýn adý Mezbaha idi çünkü orada gerçekten de bir mezbaha vardý. Çayýrlarýnda koþtuðumuz bütün parseller evlerle dolmuþ. Top oynadýðýmýz futbol sahasý öyle bir yok olmuþ ki yerini bulamýyorum. Atatürk caddesinden tek tük araba geçerken þimdi duracak yer bulunamýyor.

Bunlara o kadar deðil de (kanýksadýk çünkü) en çok Antakya'nýn eski, gerçekten antik sokaklarýna üzülüyorum. Koca koca doðal taþlardan yapýlmýþ dar sokaklara beton dökülmüþ; arabalar kolay geçsin diye herhalde. Halbuki ben tahta cipimi o sokaklarda sürebiliyordum; tangýr tungur bile olsa.
1000-1500 yýllýk Antakya köprüsü ben çocukken balyozlarla yýkýlmýþtý. Demek yok etme geleneði sürüyor. Restorasyon adý altýnda gerçek doku ve Antakya'yý Antakya yapan þeyler yok oluyor.

Çocukluk arkadaþlarýmýn da hiçbiri yok. Doðduðum kentte yalnýz baþýmayým. Antakya, sen antik bir kentsin. Beni kabul eder misin? Lütfen...

28.Eylül.2002