Bu yıl 25-29 Temmuz’ da tarihleri arasında 13. sü gerçekleştirilen bu yürüyüşe ikinci kez katılmış bulunuyorum. Daha öncekine göre , bu yıl farklı bir rota izlendi. Bu etkinliği düzenlemek için emek harcayanlara, bir katılımcı olarak öncelikle teşekkür ederim. Yürümek zaman zaman zor olabiliyor belki… Ama, yürümüş olmak gerçekten çok güzel bir duygu… Bu yazıyı yazmaktan amacım, bu güzellikleri, başka insanlarla da paylaşmak isteğinden başka bir şey değil….
Duyuruda belirtilen buluşma noktası olan Ereğli Hükümet Konağı bahçesindeki buluşma alanına bir gün önce akşamüstü indim. Önce çadırımı kuracak bir nokta belirleyerek yerleşim sorununu hallettim.Buluşma yerine bir gün önceden gelen başkaları da vardı. Kendileriyle tanıştım. Ereğli çarşılarında tur ve kimi alışverişten sonra akşam yemeği… Evdekine göre farklı bir gece oldu. Ertesi sabah 25 Temmuz’ a, yürüyüşün ilk gününe uyandım.
Katılımcılar Saat 09’ da Hükümet konağı önünde buluşarak rehberimizin yürüyüş hakkında kısa bir bilgilendirmesinden sonra toplu anı fotoğrafı çekimleri yapıldı. Daha sonra şehir içinde cadde boyu yürüyüşle Anıt’ a ulaşıldı. Kaldırımda karşılaştığımız Ereğli halkından bir çokları ilgilerini esirgemediler. Bu ilgi zaman zaman alkışlar şeklinde ortaya konuyordu… Anıt’ ta tören, saygı duruşu ve İstiklal Marşı okumanın ardında arabalara binerek İvriz’ e hareket ettik.
Bundan sonrası, yürüyüşe ilişkin yapılan duyuruda belirtildiği biçimde uygulandı. Bu konuda ayrıntılı yazmanın hiç gereği yok. Etkinliğin güzelliği ve görkemi, katılımcı arkadaşların paylaştıkları resimlerde ortaya çıkıyor zaten...
Bendeniz burada, bu etkinlik üstüne kendi duygu ve düşüncelerimi paylaşmak istiyorum:
Daha önceden belirlenmiş kamp yerine ulaşınca en önemli iş sırt çantası ve beraberindeki eşyalarını bularak çadırı kurmak oluyor. Bu arada, işin en güzel yanlarında birisi, gün içinde gerekli olanlar dışında diğer ağırlıkların kamp yerine taşınıyor olması. Yürüyüş organizasyonu bu yanıyla da düzgün bence. Çadırdan sonra kamp yerine en yakın sunun yerini öğrenip el, yüz ve ayakların yıkanması, biraz rahatlama sağlasa da ister istemez sabah olunca kafileye katılacak güçte olup olmamak ikilemi yaşanıyor kimi zaman. Sıra yemek işine gelince, o akşam ne yeneceği aşağı yukarı belirlenmiş olarak ulaşıyorsun kamp yerine. Örneğin çorba, pilav, makarna, barbunya pilaki, asma yaprağı konserve sarma ve ya ton balığı konservesi v.s., v.s… O koşullarda daha zengin çeşitli yemekler yapan arkadaşlar da oluyor elbette.
Her ne kadar rehberimiz karşı geliyorsa da iş, ton balık konservesiyle zenginleştirilmiş salata ve ya bir parmak sucuk, bir domates ve bir yeşil biberle halvet olmuş makarnayı ateşten almadan iki dakika önce üzerine kibrit kutusu kadar kaşarı doğradıktan sonra iki yumurtayı ekledin mi, iki kadeh şarap sevisiyle akşam yemeği adeta ziyafete dönüşüyor. Amaç içip içip yerlere yatmak değilse sorun yok.
Bu yemeklerle ayranı hiç önermiyorum.
Aramızda bu tür yemeklerle ayran içenler olsaydı, 1120 yaşındaki Ana Ardıç’ ı görür görmez satır- matırla “ Buraya cami ve AVM yapalım! “ diye saldırabilirlerdi. İşte Ana Ardıç’ ın bu tip adamlardan çok çok uzaklarda olması nedeniyle bu denli yaşayabilmiştir kuşkusuz.
Bu şekilde yemek işi de tamamdır diyelim. O koşullarda çay ve Türk kahvesinden söz etmek çok mu düşsel olur acaba? Bendeniz, sırasında çay ve kahvesiz olmaz derim, kişiden kişiye değişebilir elbet. Bu dakikalarda artık, kampa geldiğiniz gibi tükenmiş değilsiniz. Ve uyku! O rakımda uykular tam da ‘ tavşan uykusu! , Sanki hiç uyumamış gibi sabahlasanız da uykusuz kalkmıyorsunuz. Bu yalınkat uykuya, uyku takliti demek olan ‘ tilki uykusu ‘ diyebilirsiniz.
Sekiz- on saat yatakta kalıp da sabaha yorgun uyanmak ne denli sıkıntılıysa, hiç uyumamış gibi bir gece geçirildiği halde sabahleyin tüy gibi hafif uyanmak da o denli keyifli oluyor.
Yürümek güzeldir, yürüyelim arkadaşlar!
Herkese selam!