Nedense kýrýklý bir düþ yarattý vazgeçilmiþliðin dar maðaralarý. Her bir parçasýndan diðerine atlamak öyle zor oluyorki. Son kelimeleri söyleyip gidivermeyi ne çok hayal ettim. Böyle bir þeyin mümkün olamayacaðýný bildiðim halde bu fantezi hayallerimi süslemeye devam etti hep. Son sözü hayat söylüyor ve öyle de olmaya devam edecek. Trajik olan þu ki bütün hayal zenginliðine ve zekanýn yaratmadaki çeþitliliðine raðmen travmalar ve tetiklenen eylemler bir dýþ etken tarafýndan harekete geçiriliyor. Ýçine olaya tesir edebilecek bütün etkenlerin katýldýðý ve birkaç senaryonun hesaplandýðý kusursuz sayýlabilecek planlarda bile bir kelebek etkisi bütün sistemi çökertebiliyor. “ Doðada düz çizgi yok” maalesef.
     Bir baþlangýcý anýmsayabilseydik, kabul edilebilir bir sonda öngörebilirdik. Varoluþun kesin sýnýrlarý yok. Olmadýðý için gelecekle geçmiþ arasýnda bir sarkaçta salýnýp duruyoruz.Kim olduðunu bilme isteði çok derin anlamlar barýndýran felsefi bir soru olmanýn ötesinde, doðal bir istek gibi her karþýma dikildiðinde aynalardaki aksime yalvarýyorum; “Bana birþey söyle!” Oysa aynalar algýlardan baðýmsýz deðil ve sadece deðiþik algýlarý tatma fýrsatý tanýyor ama birþey söylemiyor. Ayýrdedici ve objektif bir bakýþ açýsý sunabilecek tek þey zaman. Ne yazýkki aleyhimize iþliyor. Ayýrdýna varacaðýn þeyleri sana gösterirken bu arada onlarý kaybetmiþ oluyorsun.Yýkýntýlarýnýn arasýnda dolaþýrken bulduðun birkaç aný ve biraz gerçekliðin yýpranmýþ hali tesellilerin. Oysa sen neler hayal etmiþtin…
     Aslýnda en çok canýmýzý yakan gerçekleþmeyen hayaller deðil, sürekli bir boyunduruktan yada nasýl desem Sartere’ýn Bulantý romanýnda bahsettiði bir iç sýkýntýsýndan kurtulamayýþýmýz. Ruhuna hükmeden acýmasýz bir güç insanlýðýnla ilgili ne varsa silip süpürüyor. Toplumun deðer yargýlarýndan bahsetmiyorum. Varoluþun kendisi dayanýlmaz bir aðýrlýðý yüklüyor omuzlarýna.Sürgün içimizde baþlýyor ve bir sürek avý devam ediyor yaþamda býraktýðýmýz izler boyunca. Bazýlarýmýz dönüp avcýyla yüzleþecek kadar cesur oluyor. Ne mutlu onlara…
Son zamanlarda kurþuna dizilen Ýspanyol þair Frederico Garcia Lorca’nýn dizeleri sýk sýk aklýma geliyor:

“Özgür olmayan insan nedir?
Söyle bana Marina.
Söyle seni nasýl sevebilirim.
Özgür olmazsam..?
Sana kalbimi nasýl açabilirim.
Bu yürek benim deðilse..?”