Akþam olunca önce markete uðruyoruz, ben dýþarýda bekliyorum, Cafer Aga alýþ veriþ yapýyor. Eve geldiðimizde bir sürprizle karþýlaþýyoruz: Hýrsýz girmiþ. Her tarafý karýþtýrmýþ. Zaten evin içinde ne var ki? Hele hýrsýzýn iþine yarayacak, çalacak hiçbir þey yok. Birkaç dakikada bitirmiþtir iþini. Çalacak bir þey bulamayan hýrsýz kýzmýþ olacak ki öteki odadaki Cafer Aga'nýn yataðýnýn önüne iþemiþ.

Cafer Aga'nýn daðýnýklýklýðý söylene söylene toplamasý kýsa sürdü. Hemen sofrayý hazýrladý. Menü gene ayný: Ekmek, tavuk, bira ve þarap. Tavuk etini bugün öncekilerden daha fazla almýþ olduðu bana verdiði parçanýn büyüklüðünden anlaþýlýyor. Konuþmaya baþladý:

-Olum Kalo, sen de konuþabilsen, içki içebilsen amma güzel olurdu ha. Dertleþirdik be Kalo. Mesela, þu iþe bak! Burada en son hýrsýzýn gireceði ev benimkiyken sen gel ortalýðý darma duman et. Dostum yoksa da düþmaným da yok; kim girer benim eve ha, kim girer? Ne buldun, ne çaldýn? Hiç. Hýrsýza da ayýp oldu be Kalo, çalacak üç-beþ kuruþ býraksaydým keþke. Ama yoktu ki neyi býrakacam.

Bir sigara yaktý, þarap bardaðýný kafasýna dikti.

-Kalo, sen yarýn benimle gelme, evi bekle. Yakala o þerreffsizi, yakala o acemi hýrsýzý! Yakalayýnca n'apcan mý? O þerreffsizden bir teklik tuvalet parasýný alýcan. Öle beleþten iþemek yok! Hödük oðlu hödük, madem iþedin bayýlacan bir tekliði!

Þarap bitti. Cafer Aga burnunu çekti, olmadý,bir kere daha çekti, gene olmadý. Ayaða kalktý pantolunun cebine elini soktu, pis bir mendil çýkardý. Ýçine sümkürdü, mendili cebine koyup oturdu.

-Sýra geldi cilaya, deyip bira þiþesinin kapaðýný açtý, kafasýna dikti. Yarýsý gitti þiþenin. Mendille burnunu iyi silememiþ olmalý ki birkaç kere de silmek için sol elini kullandý. Konuþmasýna devam etti:

-Klarnetimiz olsaydý sana ne güzel parçalar çalardým be Kalo. Dinlerken mest olurdun. Buralarda þu kenefçi diye kimselerin beðenmediði Cafer'in üzerine klarnet çalabilecek bir sanatçý bulamazdýn. Ama klarnetimiz yok iþte. Bu Cafer'in iki tane klarneti oldu, ikisini de birkaç þarap þiþesi parasýna sattý. Olsun. Belki ilerde çok para kazanýrýz, o zaman en kral klarneti alýrýz.

Cafer Aga fazla konuþmayý sevmezdi, bütün gün boyunca konuþtuðu kelime sayýsý onu geçmezdi. Þimdi tam aksine konuþtukça konuþmak istiyordu. O konuþurken biraz dalmýþým. Ayaðý ile hafifçe dürttü beni:

-Kalo olum, uyuma, dinle! Bu ölümlü dünyada paran olsa da olmasa da ayný yere gidecen. Senin neyin var? Hiç. Zenginin neyi var? Her þeyi. Gidilecek yer ayný. Bak sana bir de hikâye anlatayým. Ben de babam gittikten sonra “Ben de ölmeliyim” diyen rahmetli anamdan dinlemiþtim:

“ Onlarca çýnar, uzun yýllar bir arada yaþamýþlar. Bazen birbirlerine yaslanmýþlar, bazen de fýsýldaþmýþlar. Ve gün gelmiþ, ömür bitmiþ. Birer birer devrilmeye baþlamýþ çýnarlar. En sona kalan çýnarý gören bir insan:

-Bari sen kal! Demiþ.

-Neden kalmamý istersin? Diye sormuþ çýnar. Adam:

-Gölgenden faydalanýyordum, deyince çýnar:

-Dostlarým, arkadaþlarým, canlarým gittikten sonra kalmak bana yakýþmaz, deyip insanýn þaþkýn bakýþlarý arasýnda devrilip gitmiþ...”

(Devam edecek...)