Hastanede üçüncü gün.
     Kapý açýldý, gene doktor ya da hemþire gelmiþtir. Deðilmiþ. Gelen kiþi, yaþlý bir kadýna benziyor, yanýma yaklaþmasýný bekliyorum. Çok yavaþ hareket ediyor. Bu odaya girdiðine piþman olmuþ gibi. Geriye dönüp gidip gitmeme konusunda kararsýzlýk yaþadýðý anlaþýlýyor. Her an ani bir dönüþ yapýp kaçabilir. Belki de odalarý karýþtýrmýþ bir ziyaretçidir. Neyse çok yaklaþtý, ben bu kadýný tanýmýyorum. Zaten yýllardýr görüþtüðüm ne bir kadýn arkadaþým ne de akrabam var. Baþýný öne doðru eðince yeþil iri gözlerini tam olarak algýladým ve anladým ki bu: O.
     -Geçmiþ olsun, dedi. Teþekkür ettim.
     -Gelmeseydim daha mý iyi olurdu? Bana kýzdýn mý? Çok tedirginim ve senden bu cüretkârlýðým için özür diliyorum.
     -Kýzmadým, aksine çok memnun oldum. Bak þu elimdeki defteri miras olarak sana býrakýyorum. Benim senden baþka akrabam filan yok. Ben de sana nasýl ulaþsam da bu defteri ben bu dünyadan ayrýlýnca almaný söylesem diye düþünüyordum. O nedenle gelmen çok iyi oldu. Tabii senin bu defteri isteyip istemeyeceðini bilmiyorum, kendi kendime böyle bir plan yapmýþtým. Defter senden baþka hiç kimsenin iþine yaramaz ve hiç kimseye herhangi bir þey hissettirmez. Sen almak istemezsen tamamladýktan sonra yýrtýp çöpe atacaðým. Neden þimdi deðil de tamamladýktan sonra diye sorarsan, bu hikâyeyi sonlandýrmadan býrakamam, gerekirse bu uðurda ölüme bile direnirim.
     -Kabul etmemek mi? Þaka mý yapýyorsun? Beni dünyanýn en mutlu insaný yapacak olan bir hediye býrakýyorsun. Ben buna miras diyemiyorum. Çok sevindim, çok... Deyip sandalyeye oturdu.
     -Son sözlerimi yazmak istiyorum, o yüzden seninle fazla ilgilenemeyeceðim. Lütfen kusura bakma.
     -Seni meþgul etmeyeceðim, konuþmayacaðým da; ama þurada baþucunda ilk ve son olarak oturmak istiyorum. Lütfen izin ver.
     -Tamam, oturabilirsin. Sahi, þimdi aklýma geldi: Ýlk gönderdiðin notlarda “Dilersen birlikte uçalým ve bu uçuþ hiç bitmesin.” ifadesini birkaç kere tekrarlamýþtýn. Bunun anlamýný öðrenmek istiyorum.
     -Mektupta da belirtmiþtim, beni reddettiðin o gün seni öldürmek istemiþtim, sonra vaz geçmiþ, hatta bu reddediþini takdir etmiþtim. Bundan yýllar sonra da birlikte ölmek fikri aklýma geldi. Birlikte nasýl ölebilirdik? Tek bir yol vardý: Ýntihar etmemiz, yani birlikte uçmamýz... Ama sonra bu fikrimi de çok saçma buldum. Yaþamak ve yaþatmak varken ölmek niye, diye düþündüm. Böyle düþünmemin ödülünü de þimdi aldým.
     Tam o sýrada kapý açýldý, otel resepsiyon görevlisi bana bakmaya gelmiþti. Önce bayana sonra bana selam verdi. Bir dakika bile durmadan gülümseyerek odadan çýktý. Yapayalnýz olmadýðýmý anlamak onu memnun etmiþ ve sevindirmiþti.
     Kapý tekrar açýldý, gelen hemþireydi. Bayaný burada görünce uyaracaðýný ya da kýzacaðýný zannettim. Aksine. Ona yaklaþtý boynuna sarýldý, öpüþtüler. Bu davranýþ birbirini tanýmayan insanlara özgü deðildi. Bana gönderdiði mektupta yazdýklarýný hatýrladým: Bir hastane meleði... Ve bu hemþirenin yüzü de bana tanýdýk gelmiþti. Evet bu hastane meleði onun kýzýydý...
     Çok yavaþ yazýyorum. Bir sayfalýk þu yazým belki de birkaç saat sürmüþtür. Sað elim yazýyor, sol elim boþta. O da fazla boþta kalmadý. Bayan izin istemeden bu elimi tuttu, çekmedim. Az sonra,
     -Elini tutabilir miyim? Diye sordu.
     -Tabii tutabilirsin. Tut ve ben son yolculuða çýkýncaya kadar da býrakma!
     Bu “son” sözümden sonra, elime bir damla gözyaþýnýn düþtüðünü hissettim. Telaþa kapýldý, aðladýðýný belli etmek istemiyordu. Ben sanki hiçbir þeyin farkýnda deðilmiþim gibi hiç tepki vermedim. Bu, panik halini çabuk atlatmasýný saðladý. Mendille elimi yavaþça sildikten sonra elimi öyle bir sýktý ki, adeta etten kemikten bir kelepçe taktý. Kurtulmak ne mümkün bu kelepçeden! Bu elimi tutma süresi ne kadar sürdü? Ýþte benim asla bilemeyeceðim bir soru.
     Öyle bir an geldi ki, tek bir kelime bile yazacak gücüm kalmadý. Kalem elimden düþtü, gözlerimi tavana diktim, orada daha önce hiç görmediðim garip bir-iki cisim uçuþuyordu. Bunlar önce birbirinden uzaklaþýyor, sonra son hýzla birbiriyle çarpýþýyordu. Ýþte bu çarpýþma anýnda baþým zonkluyor ve büyük bir acý hissediyordum. Çýrpýnmaya baþladýðýmý fark edince “Tamam, son noktayý koymalýyým.” diye düþündüm.
     Biraz sonra birkaç eli üzerimde hissettim, aðzýma önce hap gibi bir þeyler sonra da su verdiler. Belki iðne de yapmýþlardýr. Bunlar bana iyi geldi, yavaþ yavaþ etrafýmý eskisi gibi algýlamaya baþladým.
     Tahminime göre benim kötüleþtiðimi gören bayan, doktorun ve hemþirenin gelmesini saðlamýþ ve onlar da müdahalede bulunmuþlardý. Doktorun ve hemþirenin yüzlerine baktýðýmda eskisinden çok farklý olduklarýný gördüm. Doktorun kaþlarý çatýlý, yüzü gergindi. Hemþirenin doðal olarak hep gülümseyen yüzüne, yapmacýk bir gülümseme maskesi yerleþmiþti.
     Ýlaç iyi geldi. Kendimi iyi hissetmeye baþladým, hatta öyle ki saatlerce hatta günlerce yazabilirim zannettim ve kalemi defteri elime aldým. Doktor ve hemþire odadan çýkýnca yazmaya devam ettim.
     Biliyorum, ben son nefesimi verdikten hemen sonra bu baþýmda bekleyen bayan, önce defteri alacak ve sonuna kadar bir solukta okuyup bitirecek. Bunu yapmasýnýn asýl nedeni benim herhangi bir vasiyetim olup olmadýðýný öðrenmektir. Aslýnda bunlarý ona sözlü olarak da anlatabilirdim, ancak burada çok dramatik sahnelerin yaþanmasýný istemiyorum:
     Nereye gömülmek istediðimi merak ediyordur en baþta. Fark etmez. Dünyanýn hatta mümkünse uzayýn herhangi bir yerine... Dini tören ve mezar taþý istemiyorum. Bir baþka isteðim de; elimde olmayan nedenlerden dolayý onun üzülmesine neden oldum, lütfen beni baðýþlasýn...
     Kendime verdiðim son telkinler:
     Sen halkanýn bir parçasýsýn. Ýlk mi son mu ya da herhangi bir parçasý mý önemli deðil. Parçalarýn hangisi olursa olsun halkadaki önemi aynýdýr. Bütünü tamamladýn, iþlevini gerçekleþtirdin. Sonsuza kadar o halkada kalamazsýn, ayrýlma vaktin geldiðinde isyan etmeden, suçlamadan çek git. Sen gittikten sonra, senin yerine baþka bir parça gelecek ve o da halkadaki iþlevini sürdürecek.
     Vapur yolcularýný almýþ, sefere çýkmak üzere; son bir kez daha uyarýyor binmeyi unutan yolcularýný, düdüðünü çalarak. Baþka gelen giden olmayýnca da hareket ediyor. Etrafýndaki beyaz su kabarcýklarý sevdiklerine veda edemeden yola koyulanlarýn gözyaþlarý olabilir mi? Vapur aðýr aðýr açýldý iskeleden, ama uzun uzun birkaç kere daha öttürüyor düdüðünü. Baþka türlü nasýl “hoçça kal” diyebilirdi ki?
     Odanýn içine karanlýk çöküyor aðýr aðýr. Iþýklar mý söndü. Tavana bakýyorum, ýþýklar yanýyor; ama soluk soluk... Burada her þey karanlýða teslim oldu olacak! Hem ýþýk var hem de karanlýk! Nasýl iþ bu? Neyse boþver. Zifiri karanlýk her þeyi kuþatmadan son noktayý da koyayým:
     Yýllarca ne olduðumu, kim olduðumu anlamaya çalýþtým, hatta aradým. Ýþte þimdi ne olduðumu, kim olduðumu buldum. Ben ne miyim, ben kim miyim? Söyleyeyim:
     Dönemeyen bir dönme dolap...

BÝTTÝ