Can, üç yaþýnda bir erkek çocuðu, annesiyle birlikte komþularýnýn teklifi üzerine pikniðe gelmiþler. Babasý o gün, çalýþtýðý fabrikada fazla mesaiye kalacaðýndan onlarla birlikte gidememiþ. Aslýnda karýsýnýn da gitmesini istemiyormuþ ama onu istekli görünce:

-Gidin, ama çocuða dikkat et. Baþýna bir iþ gelmesin, diye sýký sýkýya tembih etmiþ.

Pikniðe gelince Can, çok sevinmiþ. Annesinden oyun oynamak için izin istemiþ, o da fazla uzaklaþmamasýný þart koþarak izin verince; koþmuþ, kendi akraný çocuklarla oynamýþ. Karný acýkýnca annesinin ve komþularýnýn getirdikleri yiyeceklerden yemiþ. Sonra tekrar oynamak için ayrýlmýþ. Annesinin gözü sürekli oðlunun üzerindeymiþ, birkaç kere gözden kaybedince kalkmýþ aramýþ, her defasýnda önceki oynadýðý yerden biraz daha uzakta bulmuþ.

Komþularýyla muhabbete dalan anne, bir süre oðlunu takip etmeyi býrakmýþ. Aradan ne kadar zaman geçtiðini bilmiyormuþ ama aklýna oðlu gelince bakýnmýþ, ortalýkta görememiþ. Gene öncekiler gibi biraz ileride bulabileceðini sanmýþ, ama Can orada yokmuþ. Piknik alanýnýn her tarafýnda hatta etrafýnda oðlunu aranmýþ. Sahile kadar inmiþ, o sýrada beyaz bir otomobil karþýdaki tepeyi týrmanýyormuþ, ama Can'ýn annesi bunu görememiþ.

Sahilden piknik yerine dönerken, oðlunu orada bir yerde saklanýrken bulacaðýný umuyormuþ, sonra bulamazsa ne yapacaðýný düþünüyormuþ. Çünkü daha önce orada aramadýk yer býrakmamýþtý. “Bulurum!” diyormuþ sonra “Ya bulamazsam!”... Umutla umutsuzluk arasýnda gidip geliyormuþ, gidip geliyormuþ... Piknik alanýnda her tarafý bir kere daha aramýþ, bulamayýnca etraftakilerden yardým istemek için yakýnmaya baþlamýþ.

Annenin feryadý, herkesi etkiledi; toplulukta çocuðun kaçýrýldýðý izlenimi ve bir panik havasý hakim oldu. Çocuðu kaçýran hakkýnda da ortak bir kanaat oluþtu. Bazýlarý bunu dile getirirken, bazýlarýnýn da düþüncelerindeydi çocuðun seri katil tarafýndan kaçýrýldýðý.

-Seri katilin iþidir.

-Yandý gene onca yürek.

-Bu tip insanlarý hapse atmak yetmez, yok edeceksin ki baþkalarýnýn da canýný yakmasýn.

Þeklinde konuþmalar baþladý.

Piknik alanýnda bu olay, kollektif bir bilincin oluþturmuþtu: o nedenle insanlar ayný düþüncelere sahiptiler, ayný heyecaný duyuyorlardý ve hiçbiri ne yapacaðýna tam olarak karar vermemiþti. Seri katilde hepsi hemfikirdi, ama hiç biri bu seri katili görmemiþti. Nasýl bir þeydi bu? Ýnsana benziyor muydu, onun gibi þunun gibi bir insan mýydý, yoksa masalýmsý korkunç bir yaratýk mý? Silah mý býçak mý kullanýyordu? Kurbanlarýný neye göre seçiyordu ve nasýl öldürüyordu?

Tam o sýrada arka arkaya üç patlama sesi duyuldu. Sanki patlamanýn açýklamasý orada yazýyormuþ gibi herkes gözlerini açarak birbirinin yüzüne baktý. Bomba mý atýldý yoksa tabanca ile ateþ mi edildi? Bu da seri katilin iþi olabilir mi?. Buraya kadar gelip, küçük bir çocuðu kaçýran, insanlarýn üzerine bomba mý atamayacak ya da ateþ mi edemeyecek? Elleri ayaklarý titreyenler, kalbi çarpanlar, hýzlý hýzlý nefes alanlar, kekeleyerek konuþmaya çalýþanlar ve olanlarý hiç umursamayan çocuklar... Çünkü çocuklar biliyorlardý ki bu patlamalarýn nedeni sanýlanlar deðildi; altý üstü baloncudaki üç tane balon patlamýþtý, hepsi bu!

Düþünce aþamasýndan davranýþa geçince toplulukta kargaþa görüldü. Önce çocuðu olanlar, sanki seri katil gelip onlarýn çocuðunu da kapacakmýþ korkusuyla apar topar adeta kaçarcasýna orayý terk ettiler; tabii arkalarýnda bolca yiyecek býrakarak... Bu da bize yaradý, yiyeceklerin üzerine atladýk. Çatlayana kadar yiyebilirdik. Bizi görenler hiç seslerini çýkarmadýlar, çünkü þimdi uðraþacaklarý daha ciddi sorunlarý vardý: Seri katil...

Hava kararmak üzereyken ortalýkla bir tek piknikçi kalmadý, oysa bazýlarý gece yarýsýna kadar burada vakit geçirmeye karar vermiþlerdi. Can'ýn annesini oradan ayýrmak çok zor oldu. Gitmemekte direniyordu, býrakmalarý için komþularýna yalvarýyordu. Aðlýyordu ama gözyaþý akmýyordu. Ýki komþusu koluna girip zorla bir otomobile bindirdiler.

En son gidenler iki satýcýydý: Mýsýrcý ve dondurmacý. Onlar da seri katile söyleniyorlardý arabalarýný itelerken.

Çöplerin arasýnda bulduðum yiyeceklerle karnýmý doyurduktan sonra eve döndüm. Kenan Baba gelmemiþti, uyumak istedim uyuyamadým. Sýkýcý, üzücü bir günü geride býrakýp yaþananlarý unutmak istiyordum. Gece çok geç bir saatte uyudum. Sabaha pýrýl pýrýl bir güneþe uyanacaðýmý, güzel bir gün geçireceðimi hayal ediyordum. Hayallerim boþunaymýþ.

(Devam edecek...)