-Beyaz önlüklü hemþireler bazen koðuþa gelip yataklarýn üzerine bir bisküvi paketi atarlardý. Hastabakýcýlarýn yemekleri tekerlekli bir araba ile koðuþa getirdiklerini de hatýrlýyorum.


     -Senin bu hatýrladýklarýn hastaneye yattýðýndan kýrk beþ gün sonraki hatýralarýn olabilir. Çünkü tam yirmi bir gün bir lokma bile yiyecek yemedin. Annen yemeden nasýl yaþayabildiðine hep hayret etti. Ýlaç ve iðne ile Sait Bey seni yaþattý. Yüksek ateþin sürekli vardý. Baban, hastaneye buz kalýplarý gönderiyordu. Annen ve koðuþtaki diðer kadýnlar, buzu tuvalette kýrýp plastik buz torbalarýna dolduruyrlardý. Daha sonra bu buz torbalarý hasta çocuklarýn baþlarý altýna konuyordu. Ateþin öyle yüksekti ki, bir-iki saat içinde buz eriyip bitiyordu. Ellerin, ayaklarýn kývrýlýyor, sayýklýyor, cayýr cayýr ateþten yanýyordun.
     -Koðuþta bir gün kadýnlarýn hepsi hüngür hüngür aðladý. Ben þaþýrmýþ bakýyordum etrafa. Annem de aðlayanlara katýlýnca iyice merak etmiþtim. Meðerse o gün koðuþta benim yaþlarda Hasan adýnda bir çocuk ölmüþ.
     -O koðuþta seninle birlikte sekiz çocuk ve sekiz anne vardý. Bunlardan üç tanesi öldü, ikisi de sakat kaldý. Bu koðuþa herkesi sokmuyorlardý. Baþhekimin vereceði özel izinle buraya girilebilirdi. Bir buçuk ay sonra ellerin ve ayaklarýn düzeldi, ateþin düþtü, konuþmaya baþladýn, az da olsa bazý yiyeceklerden yiyebiliyordun. Sait Bey, her gün koðuþa geliyordu, önce seni muayene ediyordu sonra diðer çokuklarý.
     -Bir gece hastanede sabaha kadar çýðlýklar duyuldu, hatta gündüz de devam etti, ama geceki kadar çok duyulmuyordu.
     -O gece bir otobüs ile petrol tankeri çarpýþmýþ. Yolcularýn çoðu yanarak ölmüþ, sað kalanlar da hastaneye getirilmiþ. Yaralý kurtulanlardan altý kiþi de hastanede ölmüþtü. Üç ayýn sonunda tedavin dýþarýdan devam etmek þartýyla taburcu edildin.
     -Sait Bey anneme bir müddet banyo yaptýrmamasýný tembihledi ve iki haftada bir hastaneye getirlmemi istedi. O tedaviler çok can acýtýcýydý. Sait Beyin baþhekim odasýndaki masanýn üzerine beni oturtuyorlardý. Ýki hastabakýcý sýrtýmý açýp kýmýldamayayým diye ben tutuyordu, doktor kocaman bir iðneyi belkemiðime saplýyor, bir þýrýnga su çekiyordu. Sonra da bir baþka iðne ile ayný yerden ilaç veriyordu. Tabii bu sýrada ben aðlýyor ve çýðlýk atýyordum. Annemi içeri almýyorlar, o koridorda beklerken benim çýðlýklarýmý duymasýn diye kulaklarýný kapatýyormuþ. Sonunda belime ilaç sürüp bir bantla kapatýyorlardý. Tedavi bitince annemi içeri çaðýrýyorlardý, beni kucaðýna alýp Sait Beye teþekkür ediyordu. Her odasýndan çýkýþýmýzda doktor mutlaka baþýmý okþuyordu. Hastanenin merdivenlerini annemin kucaðýnda inip bahçeye çýkýnca, annem beni bir bankýn üzerine çýkarýp sýrtýna alýyordu. Evin yolunun yarýsýna gelince, bakkalýn yanýnda üzeri düz büyük bir kaya parçasýnda mola veriyorduk. Biraz dinlenip gene annem beni sýrtýna alýyordu. Belim çok acýyordu, yapýþtýrýlan bant da rahatsýz ediyordu. Dýþarýdan tedavi iki sene sürdü. Tedavim bitince o þehirden ayrýlýp baþka bir þehre gittik. Üç sene sonra gezmek için tekrar o þehre gittiðimizde kurtarýcým Sait Beyi ziyaret ettik. Hemen tanýdý ve çok sevindi. Annemle babama “Siz, odada beþ dakika baþbaþa oturun!” deyip beni elimden tutup menejitli hastalarýn yattýðý koðuþa götürdü.
     -“Analar, bacýlar bu çocuða iyi bakýn! Onun durumu sizin çocuklarýnýzýnkinden çok daha kötüydü. Ama þimdi sapasaðlam karþýnýzda duruyor. Moralinizi yüksek tutun, kendinizi üzmeyin; sizin çocuklarýnýz da bir gün bu çocuk gibi saðlýklý bir þekilde taburcu olacak.” Dedi. Bütün analarýn baþlarý bana çevrildi, hayranlýkla bakýyorlardý, hepsi birden “Ýnþallah!” dedi.
Devam edecek...