SABRIN SONU SELAMETTÝR
Bizler neden sabýrdan kendimizi uzak tutuyoruz?
Evet deðerli okurlarým bu yazýmda da sabretmenin öneminden bahsetmenin çabasýný göstereceðim sizlere. Ama ne kadar baþarýlý olurum bilemiyorum.
Ne yazýk ki sabýrdan her an biraz daha uzaklaþýyoruz. Hep kazanma hýrsýnýn esiri oluyor, sabýr da ne imiþ demekten geri kalmýyoruz.
Kazanmak istediðimiz þeylerin bir an önce elimize geçmesini istiyor, her þeyin de bir vakti saati olduðunu düþünmek istemiyoruz. Kýsacasý sabretmekle vakit kaybýna uðrayacaðýmýzý düþünmekten kendimizi geri býrakmýyoruz. Bir de Hazreti Yusuf misali kör karanlýk kuyulara atýlsak, Hazreti Eyüp gibi hastalýklarla boðuþsak halimiz nice olurdu sabýrsýzlýðýmýz yüzünden? Düþünelim ve her þerde bir hayýr, her hayýrda bir þer olduðuna kanaat getirelim.
Ben þahsen kendimden birkaç örnek vereceðim. Liseden mezun oldum ve bir memurluk sýnavýna girdim. Girdiðim bu sýnava baþvuru sayýsý dört bin ama alýnacak kiþi sayýsý dört. Ben kaybetmekten hoþnut olmayan bir insan olarak sabýrsýzlýkla sonuçlarýn açýklanmasýný bekledim. Tabii bende hep kazanmak arzusu var. Sonuçlar açýklandý ve sýnavda yirmi birinci olduðumu öðrendim. O günden sonra sabýrsýzlýðýn eline düþtüm. Babam , senden bir þey olmaz ,diyerek beni biraz daha hýrslandýrýyor. Girdiðim memurluk sýnavlarýndan baþarýsýzlýkla çýkýyorum, bu beni sabýrsýzlýðýn kucaðýna daha fazla itiyor. Babamýn her çýktýðým sýnav sonunda, beni teselli etmek yerine ayný sözleri tekrar etmesi beni çileden çýkarýyor. Gitgide isyana sürükleniyorum , benim kazananlardan neyim eksik diyorum. Ama yine de yalnýzlaþtýðýmý düþünerek kaybetmeye devam ediyorum. Liseden mezun olduktan iki yýl sonra 2022 yardýmýna baþvuru yaptým ve baþvurum kabul edildi. Ama ben , bu kahrolasý parayý deðil emeðimi istiyorum, diye kendi kendimi yiyordum. Ama memur oluncaya kadar o parayý büyük bir utançla aldým, bu paranýn hakkým olmadýðýný düþündüm her zaman. 2011 yýlýnda gazetecilik ve kitapçýlýk yapan bir arkadaþla tanýþtým ve þiir yazdýðýmdan bahsettim. Benim için bazý þeyler o arkadaþýn yapmýþ olduðu teklifle deðiþti bir kitap çýkardým.
Çýkardýðým kitabý sadece bastýrdýðým sayý kadar satabildim. Burada da baþarýya ulaþamadým, dikiþ tutturamadým. Hýrs ,sabýrsýzlýk içimde gün gün büyüyordu .Neden kazanamýyorum ,neden bu kahrolasý paraya muhtacým, diyerek duvarlarý yumrukluyordum. Girdiðim sýnavlardan hep maðlup ayrýlýyordum. Elimdeki yetersiz kaynaklarla da sýnavlara ona göre çalýþabiliyordum.
Bir de çoluðun çocuðun babamýn sözlerini tasdik etmesi ile daha çok sabýrsýzlýða kapýlýyordum. Rabbim artýk beni kurtar þu iþsizlikten, diye yalvarýyor , aðlýyordum. Ama ben gözyaþlarýmý dýþýna vuramayan bir insan olduðum için içimde bir volkan haline getiriyordum. Neden sonra bir gün bana bir telefon geldi , Seydiþehir Halk Eðitimin engelliler için açmýþ olduðu kursa çaðýrýlýyordum. Çaðýran, þimdi Tunceli’de vali olan, o zaman Seydiþehir’de kaymakamlýk yapan, caným dediðim Tuncay abimdi. Ben, yatacak yerim yok, gelemem dedimse de o beni getirtebilmek için pes etmiyordu. Seydiþehir öðretmen evinde bir yer ayýrtýrýz, orada kalýrsýn ,dedi .Telefonu babam aldý, boþ ver hocam evde çalýþsýn ,dedi. Kaymakam babama çýkýþarak ‘ Bu adam bu sýnavý kazanamazsa bu adamýn vebalini alabilecek misin? diye sordu babama. Babam sorulan o güzel soru karþýsýnda daha fazla tutunamayarak Seydiþehir’e gitmemi kabul etti.
Tuncay abimin sayesinde 2014’te açýlan EKPSS’ye katýldým ve 80 puan aldým.Ýlk atamadan sonuç çýkmadý ve ben yine çýldýrdým. Ne zaman býrakacak bu iþsizlik benim yakamý diye kafayý yiyordum. Ýkinci atamada boþ çýktý, bakanlýðýn yapmýþ olduðu son atama ile memur oldum. Bana söylenen þu sözler oldu:’ Sabretmenin mükafatýný aldýn, demek ki sabýr gerekiyormuþ.’ denildi. Ben sýnava girip memur oldumsa bunu caným abim Tuncay Sonel’e borçluyum. Tabii ki bizlere ders veren arkadaþlarýmýzý da unutmamamýz gerekiyor.
Allah baþta Tuncay Sonel ve bizim için emek veren arkadaþlarýmýzdan razý olsun.
Deðerli okurlarým ,sizleri inþallah sýkmýyorumdur bu yazýmla.Ýlk defa kendimi uzun uzun anlattým bir yazýmda. Beni sabýrsýzlýðýn kollarýna iten, çoðunlukla babamýn ’Senden bir þey olmaz’sözleri ve çoluða çocuða engel olmamasý idi.
Evlendikten sonra iyice düþündüm, gerçekten de bizim büyüklerimiz boþuna söylemiyorlar ,her þeyin vaktinin saatinin geldiði zaman olacaðýna vardýðýný ,sabredenin derviþ olduðunu ve zamaný geldiðinde muradýna erdiðini.
Sabrýn en önemli isimleri Hazreti Eyüp ve Hazreti Yusuf Aleyhisselamlardýr.Onlar neler yaþamýþlar ,yine de sabretmiþlerdir. Ama bizler en ufak þeylere sabredemiyoruz.Daha doðrusu sabretmekten adeta kaçmanýn çabasý içine giriyoruz.Sabýrsýzlýðýn oyuncaðý olmak, o kör kuyuya düþmek istiyoruz.
Sabýr hakkýnda çok þey var aslýnda söylenecek ama benim siz deðerli okurlarýma söyleyeceklerim þimdilik bunlardan ibarettir.
Durmadan sabredelim ve Allah’tan Hazreti Eyüp ve Hazreti Yusuf Aleyhisselamlarýn sabrýný dileyelim. Sabýr yolunda yürümeye devam edelim, gaflete düþmeyelim.
Sabretmekten hiç vazgeçmeyelim allah’ýn izni ile, sabrýmýzýn sonunda selamete erelim.