Kara vurup akseden güneş ışıkları ruhumda ıstırap hâline geldiği anda aklıma bir düşüş düşersin ki Leyla…

An olur hayalimde o kadar yakın hisseder yasemen kokunu alırım ciğerlerimin keseciklerine… An olur uzakla olmanın hicranıyla iki büklüm göklere yağarım fütursuzca…

Seninle bir anı temaşa etmek, o âli gözlerine bir kez bakmak için hayalimde kim bilir kaç kez Zümrüdüanka’ya binip, Kafdağı’na tekrar tekrar varmak için sevdanı saklarım yüreğimde!


Fakat tam sana kavuştuğumu zannedip dokunmak için elimi her uzatışımda bir tütsüye değdirmiş gibi elimi dağılan dumanları kaç kez mahcupça izlettirdin bana! Ve ben, ahh ben! Keşke Sen! Bu inkisarla daha kim bilir kaç kez daha bu çocuksu hallerinle karşılaşacağım acaba?

Evet, sen ne kadar uzaktaysan, o kadar da yakınsın bana… Zaman ve mekân engel değil demeyi, haykırmayı isterim tabii ki. Çünkü seni fiziki olarak değil, sınırsız sevgiyle bezemişim öyle yüreğimde, öyle kalbimdesin işte!

Seni düşündüğüm an, sonsuzluğu tarif edeni düşünür, sonsuzluğu yakaladığımı hissederim…

Firaktan çokça şikâyet etsem de, vuslatın lezzetini bana tattıracak o değil mi? Şikâyet yerine, mihenk unsuru olduğu için ona müteşekkir olmalı değil miyim ey Leyla?

Ölümüm, kuşların, baharın bitişiyle, baharın yeni haşladığı diyara göç etmesi, canlılığın ve güzelliğin peşinde koşması olmalı!

O’na kavuşturmalı.

Sana kavuşturmalı.

O’na kavuşturmayan bahara kavuşmamalıyım.

Sana kavuşturmayan bahara kavuşmamalıyım.

….